Όταν άνοιξαν για πρώτη φορά τα οδοφράγματα εκείνο τον Απρίλιο του 2003
με μεγάλη λαχτάρα προσμένανε να αντικρίσουμε ξανά το αγαπημένο μας
χωριό, την Άσσια(*), τη γη μας, τα σπίτια μας και να μάθουμε κάτι για
την τύχη των αγνοουμένων μας. Ποτέ όμως δεν φανταζόμασταν ότι θα ήμασταν
μάρτυρες ενός μεγάλου θαύματος. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι εμείς οι
ίδιοι θα συμμετείχαμε και θα συμβάλλαμε στη συντέλεση αυτού του
θαύματος...
Αρχικά, την πρώτη φορά που πήγαμε ήμουν μόνο εγώ και ο αδερφός μου. Μετά
από την πρώτη συγκίνηση, αφού πρωτοείδαμε το χωριό μας μετά από 29
ολόκληρα χρόνια, πήγαμε να επισκεφτούμε τα σπίτια μας. Ποτέ δεν περασε
από το μυαλό μας ότι τη μεγαλύτερη ανατριχίλα θα τη νιώθαμε μέσα στο
ίδιο μας το σπίτι. Στο σπίτι μας τώρα κατοικούν έποικοι, οι οποίοι δεν
μιλούν Ελληνικά, ωστόσο μας άνοιξαν την πόρτα χωρίς κανένα πρόβλημα
δείχνοντας πολλή κατανόηση και έχοντας μια θετική στάση απέναντί μας. Η
αναστάτωση και η συγκίνησή μας ήταν τόσο μεγάλη, που ενώ περιεργαστήκαμε
όλο το σπίτι, δεν προσέξαμε τίποτα το ιδιαίτερο.
