Καθώς είναι ανάγκη να φυλάμε τον νου μας
από την αγνωσία, έτσι παρομοίως είναι ανάγκη να τον φυλάμε ακόμη και από
την πολυπραγμοσύνη, την αντίθετη της αγνωσίας. Γιατί, αφού τον
γεμίσουμε από πολλούς λογισμούς μάταιους και άτακτους και βλαπτικούς,
τον κάνουμε αδύνατο και δεν μπορεί να καταλάβει εκείνο που ταιριάζει
στην αληθινή απονέκρωσή μας και τελειότητα. Γι’ αυτό, πρέπει να είσαι
σαν πεθαμένος εντελώς, σε κάθε έρευνα των επιγείων πραγμάτων, τα οποία,
αν και μπορεί να επιτρέπονται, δεν είναι όμως και αναγκαία. Και
μαζεύοντας πάντα τον νου σου, όσο μπορείς, μέσα στον εαυτό σου, κάνε τον
αμαθή από τα πράγματα όλου του κόσμου.
Τα μηνύματα, οι καινούργιες ειδήσεις και
όλες οι μεταβολές και οι αλλοιώσεις, μικρές και μεγάλες του κόσμου και
των κρατών, ας είναι για σένα τέτοιου είδους: σαν να μην υπάρχουν
καθόλου. Αλλά, και αν σου προσφέρονται από τους άλλους, εναντιώσου σε
αυτά, απομάκρυνέ τα από την καρδιά και τη φαντασία σου. Ας είσαι δε
προσεκτικός εραστής στο να καταλάβεις τα πνευματικά και τα ουράνια, μη
θέλοντας να γνωρίζεις άλλο μάθημα στον κόσμο, παρά τον Εσταυρωμένο και
τη ζωή Του και τον θάνατο και το τι ζητάει Αυτός από σένα· και βέβαια θα
ευχαριστήσεις πολύ τον Θεό, ο οποίος έχει για εκλεκτούς και
αγαπημένους Του εκείνους που Τον αγαπούν και φροντίζουν να κάνουν το
θέλημά Του.
