Πόσο
εύκολα εξαπατήθηκε ο Έλληνας. Πόσο εύκολα έπεσα στην παγίδα. Έβλεπα
κάθε ξένο για όμορφο και κάθε άκουσμα, που ερχόταν από άλλες χώρες, το
είχα για πρωτότυπο. Θυμάμαι ακόμα και με τη λέξη κλοσάρ. Ήταν τόσο εύηχη
στ’ αυτιά μου! Και εάν δεν με απατά η μνήμη μου, μέχρι και μάρκες
προϊόντων είχαμε με αυτό το όνομα. Όταν όμως, έμαθα τι σημαίνει κλοσάρ,
ταράχτηκα. Ο άστεγος, ο άπορος, ο ρακένδυτος είχε γίνει τίτλος και ήταν
μία από τις κατηγορίες της κοινωνίας. Εγώ είχα μάθει να συμπονώ και να
βοηθώ τον κλοσάρ να χάσει αυτόν τον τίτλο αλλά και να προσπαθώ να μην
του μοιάσω, και όχι να τον φοράω ή να προφέρω με άνεση αυτήν την τόσο
εύηχη λέξη, που σήμαινε μόνο
δυστυχία.
