8. ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ:
Οιάγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι οι τελευταίες ώρες του ανθρώπου, τατελευταία λεπτά και οι τελευταίες στιγμές είναι ανώτερες και σημαντικότερεςαπ’ όλο το διάστημα της επί γης πορείας του, όσο σπουδαία κι αν ήταν αυτή· καιτούτο γιατί είναι καθοριστικές γιά την μετέπειτα (μετά θάνατον) πορεία του.Από αυτές τις στιγμές κρίνεται όλη του η ζωή, όσο κι αν αυτό ακούγεταιυπερβολικό. Γιατί, και ο Κύριος μάς έχει προειδοποιήσει, ότι σε όποια κατάστασηπνευματική μάς εύρει την ώρα του θανάτου μας, σύμφωνα με αυτήν και θα μαςκρίνει. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τονίζει ότι, γνωρίζοντας όλα αυτά οδιάβολος, λίγο πριν από τον θάνατό μας, βάζει όλη του την δύναμη και πανουργίαώστε κατά τις κρίσιμες αυτές και σημαντικές για μας ώρες και στιγμές, να μαςρίξει στην απιστία ή έστω στην ολιγοπιστία, την απελπισία ή την κενοδοξία, ώστενα χάσουμε τελικά, αλλοίμονο, την ψυχή μας! Κατ’εκείνες λοιπόν τις ώρες, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλοςχάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωποςβρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, τοτελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από την ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑΠΡΟΣΕΥΧΗ (βλ. πιο κάτω παρ. 8.1),την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”. Επίσης, κατά τις κρίσιμες εκείνες ώρες, οφιλάνθρωπος Θεός πολλές φορές επιτρέπει στην ψυχή να βλέπει Αγίους, Αγγέλους ή Δαίμονεςή άλλες οπτασίες, άλλοτε για να οδηγήσει την ψυχή σε μετάνοια και άλλοτε για ναπαρηγορήσει και στηρίξει την ψυχή, ώστε να μην δειλιάσει μπροστά στην δύσκοληεκείνη στιγμή του χωρισμού της από το σώμα. Και ερχόμαστε εμείς, εκείνες ακριβώςτις βαρύτιμες, ανεκτίμητες και κρίσιμες για τον άνθρωπο λίγεςστιγμές ή ώρες ή μέρες, που η σωστική πρόνοια τού Θεού τού δώρησε, ερχόμαστελέω να τις σφετεριστούμε για το συμφέρον κάποιου λήπτη, βιαίως αφαιρώντας τεςκαι στερώντας τες από τον δότη. Κι αυτό, παίρνοντας τα όργανά του για να ταμεταμοσχεύσουμε σε κάποιον άλλο, που έχει πολύ μεγαλύτερα περιθώριαχρόνου ζωής, σε σχέση με τον (ΕΝ), και που έχει, ούτως ή άλλως, περισσότερο ‘καιρόμετανοίας’ παρά ο δότης. Αλλά, τόσο εμείς (με ένα αυξημένο εγωϊσμό), όσοκαι ο λήπτης (με μια εγωκεντρική φιλαυτία) θέλουμε με κάθε τρόπο να αυξήσουμεακόμα περισσότερο τα περιθώρια ζωής του, έστω κι αν αυτό θα στερούσε, όπως είδαμε,τις τόσο βαρυσήμαντες για τον δότη μέρες ή ώρες ή στιγμές! Όμως, ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;
«Γιατον λόγο αυτό, εμείς οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, με κανένα τρόπο δεν θέλουμε να στερήσουμεαπό τον όποιο δότη συνάνθρωπό μας τις τελευταίες βασικές, ουσιώδεις και ζωτικές(=σημαντικές) μέρες ή ώρες που η άβυσσος της Σοφίας του Θεού τού έχει προνοήσει. Αντίθετα,εμείς οι “πιστοί λήπτες”, θέλουμε να είμαστε πάντοτε σωστοί και ακέραιοιαπέναντι στον Θεό και τον πλησίον και ποτέ να μήν κάνουμε κάτι που να είναι ενάντιαστο θέλημα του Δημιουργού, ώστε, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας καιενώπιον του φοβερού Του βήματος“άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναιεν ειρήνη”».
8.1 ΝΗΠΤΙΚΗΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ”[1]:
α) Περίπτωση1η (Ημιπληγία):
Να μου επιτραπεί νακάμω πρώτα μια μεγάλη παρένθεση, μια προσωπική εμπειρία, με απώτερο σκοπό να γίνειπιο κατανοητός ο λόγος, σχετικά με τον ‘Εγκεφαλικό Θάνατο’: Ήμουν στο Μοναστήρι όταν με πήρε τηλέφωνο ησαρκική μου μητέρα για να μου πει κλαίγοντας ότι η αδελφή της είχε υποστείσοβαρό εγκεφαλικό ατύχημα και ότι βρισκόταν στην Εντατική Μονάδα του ΓενικούΝοσοκομείου Λεμεσού. Είναι σημαντικό να διευκρινίσω, ότι η θεία αυτή ήτανάνθρωπος με αρκετό νεύρο και αρκετή φιλόνικη και φιλοκατήγορη διάθεση, συχνάμαλλωμένη, άλλοτε με την γιαγιά, άλλοτε με την μητέρα, και άλλοτε με άλλους....(έχεισημασία που τα αναφέρω αυτά· θα το δούμε αυτό στο τέλος). Λοιπόν, ήταν πολύανήσυχη η μητέρα, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά: “τουλάχιστον να εξομολογηθεί,πάτερ”. Της είπα: “Ηρέμησε· άσε πρώτα ναξεπεράσει τον κίνδυνο, να βγει από την εντατική και μετά εξομολογείται”.
Πράγματι, ξεπέρασετον κίνδυνο, βγήκε και από την Εντατική και από το Νοσοκομείο. Φυσικά τοεγκεφαλικό τής άφισε σοβαρή σωματική βλάβη. Η μια της πλευρά είχε παραλύσει τελείωςκαι έμεινε μόνιμα στο καροτσάκι. Την τάϊζαν στο εξής με το κουταλάκι, γιατί ηίδια δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, κι αυτό κράτησε για πάρα πολλάχρόνια.....
Λοιπόν, 1-2 μήνες μετά το ατύχημα, οι δικοίτης την έφεραν στην Μονή για προσκύνημα. Μόλις αυτή με είδε, μου είπε εμφαντικά:“Είδες, γυιέ μου, τα χάλια μου; Είμαι η πιο αμαρτωλή γυναίκα του κόσμου!” Εγώ,που ήξερα καλά την θεία, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Είχα μπροστά μου μιανεκρανάσταση! Η έκπληξή μου αποκορυφώθηκε, όταν, σε κάποια φάση που έτυχε ναπουν κάτι μεμπτό (κατηγορία) για κάποιο πρόσωπο που δεν ήταν παρόν, αυτήπαρενέβη με έναν πολύ ευγενικό τρόπο, προσπαθώντας να του βρει δικαιολογητικά,ελαφρύνοντας έτσι την θέση του. (Για μένα αυτό ήταν ένα θαύμα, κι αυτά είναι τα μεγάλα θαύματα, η κατά180ο μοίρες στροφή της θείας). Γυρίζω τότε στην μητέρα και της λέω:“Αυτή είναι η άρρωστη που μου φέρατε να δώ; Αυτή είναι πολύ πιο υγιής από μάς!...”Πράγματι, μετά την δεινή και ταπεινή κατάσταση στην οποία περιήλθε μετά τοεγκεφαλικό επεισόδιο, η θεία είχε γίνει άλλος άνθρωπος! Είχε γίνει, όχι “ο πιοαμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου”, όπως η ίδια είχε εκφραστεί για τον εαυτό της,αλλά ο πιο χαριτωμένος άνθρωπος!... Χωρίς καμμιά υπερβολή η γυναίκα αυτή είχε καταστείμια αγία ψυχή! Σ’ αυτήν είχε εφαρμοστείεπακριβώς εκείνο που έλεγε ο απ. Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η έλλειψη “ποιότηταςζωής” τής είχε αποφέρει πλούσια ποιότηταψυχής! (βλ. και ΕΝΣΤΑΣΗαρ.2). Κι αυτά, χάρη.....στο εγκεφαλικό πρόβλημαπου έφερε μαζί της για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που θέλησε ο Κύριος και τηνπήρε μαζί Του στας αιωνίους Μονάς. Τέτοια παραδείγματα έχει να μας παρουσιάσειπολλά η καθημερινή ζωή.....
Γράψαμετα πιο πάνω, για να καταλάβουμε αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, που αναφέρειο απόστολος Παύλος: “ει και ο έξωημών άνθρωπος (εννοεί το σώμα και η σωματική του δραστηριότητα) διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν(δηλ. η ψυχή και η πνευματική της κατάσταση) ανακαινούται ημέρα και ημέρα”.Τελικά, η μεγάλη εγκεφαλική κάκωση που υπέστη η γυναίκα αυτή αποδείχτηκε γι’αυτήν ένα μεγάλο δώρο του Θεού.
β) Περίπτωση 2α (‘Εγκεφαλικόςθάνατος’):
Στην πιο πάνω περίπτωση, είχαμε μια σημαντική εγκεφαλική βλάβη,ημιπληγία, κατά την οποία καταστράφηκε η εγκεφαλική περιοχή κάποιων ‘κέντρων’,με αποτέλεσμα την κατάργηση της κινητικής λειτουργίας της μιας πλευράς (άνω καικάτω άκρων). Ας έλθουμε τώρα στον περιβόητο ‘εγκεφαλικό θάνατο’. Στην περίπτωσηαυτή έχουμε πολύ μεγαλύτερη εγκεφαλική βλάβη: καταστροφή του εγκεφαλικού στελέχους.Μαζί με αυτό καταστρέφονται περισσότερα εγκεφαλικά κέντρα, με αποτέλεσμα να καταργούνταιοι ανάλογες με αυτά εγκεφαλικές λειτουργίες του ανθρώπου.
Τι γίνεται άραγε σ’ αυτή την περίπτωση; Ισχύει και εδώ το τουαποστόλου,“ει και ο έξω ημώνάνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”;
Καιαπαντούμε, ναί. Και τούτο, γιατί η ψυχή του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ εξακολουθείνα είναι ενωμένη, συνυφασμένη και συζευγμένη με το σώμα, συμπορευόμενη μαζί τουτον δρόμο που τους όρισεν ο Κύριος.
Γράψαμεπιο πάνω (αρ. 8), «Kατ’εκείνεςτις ώρες και στιγμές, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τουςτις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάστασητου λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), τομοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλοαπό την ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, την χρήσηδηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”». Η νοερά αυτήπροσευχή, γίνεται μόνο με τον νου και δεν έχει καμμιά απολύτως ανάγκηαπό τον εγκέφαλο. Αντίθετα, τόσο η χρήση του εγκεφάλου, διά της λογικήςδιεργασίας, όσο και αυτή της φαντασίας, αποτελούν μέγα εμπόδιο στηνάσκηση της νοεράς προσευχής. Ο (ΕΝ) στερημένος από κάθε κοσμική επιθυμία, κάθεκοσμική βοήθεια και παρηγοριά, παραμένει ‘μόνος μόνω τω Θεώ’. Ηματαιότης της ζωής και τα θέλγητρα του κόσμου δεν του ελκύουν πλέον τηνπροσοχή. Δύο μόνο πράγματα του έχουν απομείνει και αυτά έχει αδιαλείπτωςενώπιόν του: Αφ’ενός μεν τον Θεόν,τον μέγαν δημιουργόν και πλάστην του, αφ’ετέρουδε την δική του ουτιδανότητα: ήτοι την ψυχήν του (με τα ψυχικάτης πάθη) και το ταλαίπωρο σώμα του (με τα σωματικά του πάθη). Και αυτό,όχι απλώς το αντιλαμβάνεται πλήρως, αλλά, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, μακρυάαπό το ψέμα του κόσμου, το ζει και το βιώνει σε όλο του το βάθοςκαι το ύψος. Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτηριστικά: “Αν δενκαταλάβουμε την δική μας ουτιδανότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε έναβήμα εμπρός, στην πνευματική ζωή”. Αυτή την ουτιδανότητα την γνωρίζει, όπωςείπαμε, καλά και την βιώνει ο νους του (ΕΝ), κι αυτό τον αλλάζειποιοτικά, πνευματικά και τον φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Η ψυχή του (ΕΝ) περνάμέσα από διάφορες αλλοιώσεις, προς το καλό του ιδίου και μεγάλη ψυχική τουωφέλεια. Όσο ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ είναι αυτήη πορεία, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ΨΥΧΙΚΗ του ΩΦΕΛΕΙΑ.
γ) Περισσότερα για το θέμα ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ και ΝΟΥΣ:
Μιακαι μιλάμε για νου, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι: Ο μεν ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ανήκει στο ΣΩΜΑ, ο δε ΝΟΥΣ ανήκει στην ΨΥΧΗ. Ο εγκέφαλοςμπορεί μετά από κάποιο ατύχημα να πάθει μικρή ή μεγάλη βλάβη. Αυτή η βλάβη ήκάκωση του εγκεφάλου, είναι καθαρά σωματική και δεν αναφέρεται στον νου.Συνεπώς, άλλο είναι ο εγκέφαλος, που έχει να κάμει με το σώμα και άλλο ονους, που έχει να κάμει με την ψυχή. Η βλάβη ή και καταστροφή του πρώτουδεν συνεπάγεται βλάβη ή αδράνεια του δευτέρου.
‘Νηπτικά’μιλώντας, η δουλειά του ΝΟΥ ΔΕΝ είναι να ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ, αλλά να ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ αδιάλειπτα μέσα στην ΚΑΡΔΙΑ.Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ απλώς ΕΚΤΕΛΕΙαυτά που ο φωτισμένος από την προσευχή νους του υπαγορεύει διά της λογικής.
Μεάλλα λόγια, ο νους προσευχόμενος αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά δέχεται φωτισμόαπό την θεαρχική Τριάδα (τον Θεό). Στην συνέχεια ο φωτισμένος νους δίνει διάτης λογικής τις ανάλογες εντολές στον εγκέφαλο, το εκτελεστικό αυτόόργανο του νου· και, τέλος, ο εγκέφαλος δίνει εντολές στο υπόλοιπο σώμα και,έτσι, εκτελούνται οι διάφορες εργασίες.
Είναιλάθος να βάζουμε τον νου να σκέφτεται μέσα στον εγκέφαλο, αφήνοντας έτσι τηνπροσευχή. Γι’ αυτό και στο τέλος πονοκεφαλιάζουμε, γιατί βάζουμε τον νου νακάνει κάτι, που είναι έξω από τις προδιαγραφές για τις οποίες κατασκευάστηκε.
Οεγκέφαλος σκέφτεται δια του κατωτέρου μέρους του νου που ονομάζεται λογική, ηοποία ενεργεί στον εγκέφαλο και αφορά την σχέση μας με το άμεσο περιβάλλον καιτα λοιπά κτιστά δημιουργήματα. Έχει να κάμει δηλ. με απλές εκτελεστικές εργασίες·απλές, σε σύγκριση με τα πνευματικά. Ο εγκέφαλος ασχολείται με πράγματα απλά,που παίρνουν την ύλη και την αφορμή τους από την καθημερινότητα.
Ενώη δουλειά του νου, όπως είπαμε, είναι να στρέφεται προς τον άκτιστο Θεό, ναπροσεύχεται και να επι-κοινωνεί μαζί Του. Οι δύο αυτές ενέργειες, του νου καιτου εγκεφάλου, είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους. Μπορεί η μιά ναλειτουργεί και η άλλη να αδρανεί, και αντιστρόφως. Ακόμα, μπορούν και οι δύο ναλειτουργούν ταυτόχρονα και παράλληλα να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.
Ακόμακαι στην περίπτωση που έχουμε ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, ο νους προσεύχεται(πρέπει να προσεύχεται) αδιάλειπτα στα βάθη της καρδιάς του. Από εκεί δέχεταιτον φωτισμό και έπειτα καθοδηγεί ανάλογα τον εγκέφαλο περί του πρακτέου. Οεγκέφαλος υπακούει και έτσι τακτοποποιείται το θέμα.
Ενώεμείς κάνουμε το αντίθετο: Και πνευματικό ακόμα να είναι το πρόβλημα, σκεφτούμαστε....εγκεφαλικά.Βάζουμε δηλαδή τον εγκέφαλο να το λύσει δια της λογικής, αντί να βάλουμε τοννου σε προσευχή[2].Γι’ αυτό και τελικά πέφτουμε...έξω. Είναι σημαντικό να τα γνωρίζουμε αυτά, τόσοσε σχέση με το θέμα που εξετάζουμε, δηλ. τον “εγκεφαλικό θάνατο”, όσο καιγενικότερα την πνευματική μας ζωή.
Συμπεραίνουμε,λοιπόν, ότι άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχικήλειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ήστέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία γιακάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεσητων προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό καιστην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξειυψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες.
δ) ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ προεκτάσεις:
Θα τελειώσουμε το επίμέρους θέμα μας, με μια βαθύτερη εξέταση της ουσίας της ψυχής:
Οάνθρωπος είναι πλασμένος ‘κατ’ εικόνα Θεού’, το οποίο ‘κατ’ εικόνα’ αναφέρεταικαι στο σώμα και στην ψυχή (κυρίως όμως στην ψυχή). Λέμε κυρίως στην ψυχή,γιατί το σώμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ‘προέκταση’ της ψυχής, είναι η ‘έκφραση’της ψυχής, το μέσο δηλαδή και όργανο διά του οποίου εκφράζεται η ψυχήκαι κάνει φανερές τις λειτουργίες της. Στην περίπτωση του (ΕΘ), ηκαταστροφή του εγκεφάλου δεν αφήνει την ψυχή να φανερώσει προς τα έξω τιςεσωτερικές της λειτουργίες. Εδώ είναι που τα συγχίζουν οι υποστηρικτές του (ΕΘ)και μιλούν για ‘απώλεια συνειδήσεως’ και άλλες ανοησίες.
Ακολουθούντεςτην διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, μεταξύ αυτών και τουαγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου θεσσαλονίκης, έχουμε να παρατηρήσουμεότι, το κατ’ εικόνα που έχει ο άνθρωπος φαίνεται στην ψυχή με τρεις βασικές θεωρήσειςτης:
(i) Η ψυχή είναι τριμερής.Μερίζεται (αμερίστως) σε τρεις βασικές δυνάμεις: Το λογιστικό, τοθυμικό και το επιθυμητικό. Το λογιστικό είναι αυτό με το οποίο προσευχόμαστε,λογιζόμαστε, μιλούμε, συγγράφουμε, θεωρούμε, φρονούμε, πιστεύουμε, έχουμε γνώμη.Το θυμικό (ή θελητικό ή βουλητικό) είναι αυτό με το οποίο θυμώνουμε, δείχνουμε ζήλο, θέρμη και αγωνιστικότητα,έχουμε πείσμα κ.λπ. Το δε επιθυμητικό είναι εκείνο με το οποίο επιθυμούμε κάτι,αγαπούμε κάτι, ορεγόμαστε κάτι, καιγόμαστε για κάτι, και τα όμοια τούτων. Και,το μεν πρώτο, το λογιστικό είναι το λογικό και ανώτερο μέρος της ψυχής, τα δεάλλα δύο, το θυμικό και επιθυμητικό, ανήκουν στο λεγόμενο παθητικό μέρος τηςψυχής. Αυτές τις τρείς δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες είναι νοερές δυνάμεις,καλούμαστε να καθαρίσουμε και να αγιάσουμε με την αγιαστική και θεοποιητικήάκτιστη χάρη του Θεού.
(ii) Σε μια ομιλία του που εκφωνήθηκε την ημέρα των Φώτων, ο άγιοςαναφέρει μεταξύ άλλων: «Πώς φανερώνεται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, στηνδημιουργία του ανθρώπου;» Και απαντά: «Πραγματικά, τα μεν αισθητικά και άλογαζώα έχουν μόνο πνεύμα ζωϊκό, αλλά κι’ αυτό μη δυνάμενο να υφίσταται καθ’ εαυτό,στερούνται όμως τελείως νου και λόγου· τα δε εντελώς υπέρ την αίσθηση, άγγελοικαι αρχάγγελοι, ως νοεροί και λογικοί, έχουν νου και λόγο, αλλά όχι και πνεύμαζωοποιό, επειδή δεν έχουν ούτε σώμα που να ζωοποιείται από αυτό. Ο δε άνθρωποςείναι ο μόνος που, κατ’ εικόνα της τρισυπόστατης φύσεως, έχει νου και λόγο καιπνεύμα ζωοποιό του σώματος, επειδή έχει και τό ζωοποιούμενο (από αυτό) σώμα».
(iii) Η ψυχή είναι κυρίως νους(το ανώτερο μέρος της ψυχής) και ‘εφάπτεται’ όλων των μερών του σώματος, ‘περικλείουσα’τρόπον τινα τούτο και όχι περικλειομένη υπ’ αυτού. Ο νους του ανθρώπου είναι τρισσός:Πρώτον, έχουμε την ουσία του νου, η οποία και καρδία ονομάζεται (όχι τοσαρκικό όργανο) από την Γραφή, και που εδράζεται στην σαρκική καρδία, όχι μέσασ’ αυτήν σαν σε δοχείο, γιατί ο νους είναι ασώματος, ούτε έξω από αυτήν, γιατίείναι ενωμένος με αυτήν, αλλά ενεργεί σ’ αυτήν. Η καρδία είναι το πρώτοσαρκικό όργανο στο οποίο ενεργεί το λογιστικό του ανθρώπου. Δεύτερον, έχουμετον λόγο, αυτό δηλαδή που μιλούμε (και που άλλοτε είναι προφορικός καιακούγεται, και άλλοτε ενδιάθετος και δεν ακούγεται, όταν δηλ. μιλούμε μόνοιμέσα μας) και ο οποίος λόγος είναι ενέργεια της ουσίας του νου. Και τρίτον,έχουμε τους λογισμούς, τις σκέψεις δηλ. και έννοιες, που κι αυτές είναιενέργεια της ουσίας του νου. Με άλλα λόγια, στον άνθρωπο έχουμε την ουσίατου νου που εδράζεται στην καρδία, που είναι η δύναμη, η πηγή αν θέλετε, ηοποία γεννά τον λόγο και εκπορεύει τους λογισμούς, τις σκέψεις,κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας[3],της οποίας εικόνα είναι ο νους. Ο λόγος και οι λογισμοί είναι ενέργειες τουνου. Όμως, και η ουσία του νου είναι νους, και ο λόγος είναι νους, και οισκέψεις είναι νους.
Έχοντεςαυτά υπόψη, προσθέτουμε ότι, ο εγκέφαλος είναι και παραμένει ένα σωματικόόργανο, το οποίο ελέγχει κάποια κέντρα και κατ’ επέκταση κάποιες λειτουργίεςτου ανθρωπίνου σώματος. Η κατάργησή του δεν εμποδίζει την παραμονή και ένωσητης ψυχής με το σώμα, πολύ δε περισσότερο δεν εμποδίζει την λειτουργία των ωςάνω δυνάμεων της ψυχής στο σώμα. Τι δυνατότης υπάρχει, τώρα, στον λεγόμενο “εγκεφαλικάνεκρό”;
Ότανο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στηνκαρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ.πλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, οενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι,βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι οίδιος μόνος του ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και οπροσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτεδεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά της αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότιδεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή τωνενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία, μια που ο εγκέφαλος, λόγωτης καταστροφής του, είναι ανίκανος να δεχτεί οποιαδήποτε ενέργεια του νου[4].Εκεί, λοιπόν, στην σαρκική καρδία εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματικήκαρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι οηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκείείναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Αφού δε ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τατρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωποςμε την θεαρχική Τριαδική Μονάδα.... Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μιαπρονομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μιαχρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή·κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ο άνθρωπος ήταν σωματικά υγιής), οι εξωτερικοίπερισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει.
Αλλ’ας προχωρήσουμε τώρα και σε μια άλλη εξέταση του θέματος:
9. “ΤΑΥΤΟΤΗΣΣΩΜΑΤΟΣΚΑΙ ΨΥΧΗΣ”(ρήση τουάγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου):
Mέσα από όσα είδαμε ως τώρα και από όσα θα δούμε παρακάτω, είναιξεκάθαρο και δεδομένο το θέλημα του Θεού (και απορώ πώς μερικοί δεν το βλέπουν).Παράλληλα, θέσαμε το όλο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και της δόσηςανθρωπίνων οργάνων, ως αντικείμενο προσευχής. Πιο συγκεκριμένα, προχωρήσαμε καιστην λεπτομέρεια, για το αν δηλ. απορρίπτεται ή είναι αποδεκτή η μεταμόσχευση ενόςνεφρού από ζώντα συγγενικό δότη (π.χ. από μητέρα σε παιδί της), κάτι πουακούγεται ακόμα πιο συνταρακτικό και που φαίνεται να έχει επικρατήσει,ιδιαίτερα στον Ελλαδικό και Κυπριακό χώρο. Παρόλο που είχαμε άποψη και γι’ αυτήτην λεπτομέρεια, εν τούτοις θέλαμε κάποια πληροφορία, κάποια επιβεβαίωση γιατην άποψή μας αυτή. Οπόταν έπεσε τυχαία(;) στα χέρια μας ένα έργο του αγίουΙωάννου του Χρυσοστόμου. Σ’ αυτό, ο άγιος μιλούσε ξεκάθαρα, ότι υπάρχει ταυτότηςμεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος,(ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματοςκαι (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη μετο σώμα και αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Ήταν μιαδιατύπωση που πρώτη φορά συναντήσαμε στα συγγράμματα του αγίου. Γι’αυτό και δεν αμφιβάλλουμε, ότι η απάντηση και στο συγκεκριμένο αυτό ερώτημαείναι αρνητική: Ότι δηλαδή, είναι άτοπο να παίρνομε τον νεφρό ενόςανθρώπου και να τον μεταμοσχεύουμε στο σώμα ενός άλλου....
(Εδώ, να μου επιτραπεί να κάμω μια μεγάληπαρένθεση): Ομολογουμένως, η θέση αυτή ακούγεται (ή τουλάχιστον έμαθε ναακούγεται) αυστηρή, σκληρή και ακραία. Και μάλιστα, την στιγμή που η κάθε μάναείναι έτοιμη να δώσει και αυτήν ακόμη την ζωή της, για χάρη του παιδιού της. Θαμπορούσε άρα η μάνα να βοηθήσει το παιδί της, στο σημείο αυτό, δίνοντάς του τονένα από τους δύο νεφρούς της; Είναι αυτό ηθικά επιτρεπτό και θεάρεστο; Ας μαςεπιτραπεί να αντιτείνουμε τον λόγο μας στην κατά τα άλλα καλοπροαίρετηαυτή κίνηση. Φρονούμε ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα η μάνα να βγάλει τον ένανεφρό της και να τον δώσει σε άλλον, έστω κι αν ο δέκτης θα μπορούσε να είναιτο ίδιο το παιδί της. Και τούτο, γιατί το σώμα της δεν της ανήκει. Τηςτο έδωσεν ο Θεός για να το δουλέψει μαζί με την ψυχή της, και ολόκληρη, ψυχήκαι σώμα, -στα όσα χρόνια της επιτρέψει ο Θεός να ζήσει πάνω στην γή- νακαθαρίσει πρώτα τον εαυτό της και να φωτιστεί. Και έτσι, αφού η ίδια γίνειδοχείον κατάλληλο, να ενωθεί μαζί Του, και τοιουτοτρόπως ενωμένη μαζί Του, νασυνεχίσει την πορεία της και στην αιωνιότητα. Δεν έχει λοιπόν κανένα δικαίωμανα αφαιρέσει κάτι από αυτό που της έδωσεν ο Θεός (δηλ. από το σώμα της),να το ακρωτηριάσει δηλαδή, και με κάποιο τρόπο να το υπολειτουργεί. Αν ήθελε οΘεός να ήταν με ένα νεφρό, θα την έφτιαχνε με ένα. Αφού όμως την έφτιαξε μεδύο, σημαίνει ότι χρειάζεται και τους δύο νεφρούς. (Κι ας μην βιαστεί κάποιοςνα πει ότι μας έδωσε δύο νεφρούς ο Θεός, για σκοπούς....μεταμοσχευτικούς!Γιατί, αν έτσι είχε το πράγμα, θα έπρεπε να μας δώσει και δύο καρδιές, και δύοσηκώτια, και δύο κεφαλές, και...δεν ξέρω τι άλλα δύο!) Θα πρέπει, λοιπόν, αυτόπου της δάνεισε και της εμπιστέφθηκε ο Θεός, να Του το παραδώσει ακέραιο, όσοτουλάχιστον εξαρτάται από αυτήν. Αλλά και πάλιν, αν ήθελε ο Θεός, δεν θαεπέτρεπε την συγκεκριμένη δοκιμασία στο παιδί της. Θα μπορούσε, για παράδειγμα,ο Θεός να επιτρέψει να υποφέρει το παιδί της από καρκίνο. Τι θα μπορούσε τότενα κάμει η μητέρα; Πέστε μου. Τι όργανο θα μπορούσε να του δώσει; Δεν θακατέφευγε στον Θεό; Αυτό, λοιπόν, να κάμει και τώρα....και να μην βγαίνει έξωαπό τα όρια που της έβαλεν ο Θεός. Όσον αφορά το παιδί της -πρέπει και αυτό ναδιευκρινήσουμε- ότι αυτό είναι πρώτα παιδί δικό Του Θεού. Σ’ εκείνηναπλώς ο Θεός το έχει δανείσει. Ούτε το σώμα της εξουσιάζει, με την απόλυτηέννοια, αλλ’ ούτε και το παιδί της. Έπειτα, το γεγονός ότι μπορεί νακάμει κάτι, δίνοντάς του τον ένα νεφρό της, δεν σημαίνει ότι αυτό είναικαι ηθικά σωστό και θεάρεστο. Να προσέξουμε πολύ αυτή την θέση. Για ναγίνω πιο κατανοητός, θα φέρω ένα παράδειγμα: Υποθέστε ένα άτεκνο ζευγάρι, που ηατεκνία του οφείλεται στην ακαταλληλότητα του σπέρματος του συζύγου. Και υποθέστεότι ο σύζυγος έχει αδελφή και αυτή είναι συζευγμένη. Προτείνεται λοιπόν στα δύοζευγάρια, να πάρει η άτεκνη σύζυγος σπέρμα από τον σύγαμβρό της και μεεξωσωματική ή ενδοσωματική γονιμοποίηση να συλλάβει και να τεκνοποιήσει. Μπορείιατρικά να γίνει αυτό. Επειδή όμως μπορεί, σημαίνει ότι αυτό είναι καιαπό πλευράς Θεού και Βιοηθικής αποδεκτό; (Αφήνω βέβαια το γεγονός ότιαπορρίπτουμε γενικά τις όποιες προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης, γιαπολλούς και διάφορους άλλους λόγους. Στην Μονή μας έχουμε μία ζώνη, την οποίαφορεί η άτεκνος μητέρα. Δεν είναι της ώρας να εκδιηγηθώ -“επιλείψει γάρ μεδιηγούμενον ο χρόνος”- τα πάμπολλα θαύματα που γίνονται καθημερινώς! Ιδού η‛τεχνολογία’....) Το ίδιο συμβαίνεικαι στην περίπτωση της μητέρας με το νεφροπαθές παιδί της. Μπορώ κάτι,δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι και προς το συμφέρον, ενδείκνυταιδηλαδή, να το κάνω. Διευκρινίζει αυτό και ο απόστολος Παύλος: “Παραζηλούμεν τονΚύριον; μη ισχυρότεροι αυτού εσμεν; Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάνταμοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα οικοδομεί.”. Και πάλιν, “πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουπάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος....”
(Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμεείναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγισηαίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονταιαπό το σώμα του δότη). Φυσικά, ας μην κολλήσουμε στο θέμα της δόσης των διπλώνοργάνων. Ας αποσύρουν πρώτοι αυτοί την πράξη της δόσης των μονών οργάνων, κατάτην οποία θανατώνονται ανυπεράσπιστοι εμπερίστατοι συνάνθρωποί μας και τότεξαναμιλούμε το θέμα της δόσης ενός νεφρού από υγιή δότη. Διαφορετικά, είναι σαννα προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον να κάμει άλαδη νηστεία, την στιγμήπου ο ίδιος δεν ‘χωρεί’ και δεν δέχεται ούτε αυτή την αποχή του κρέατοςκατά τις νηστήσιμες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος!
Μετάτην μεγάλη αυτή παρένθεση, επανέρχομαι στο θέμα μας, σχετικά με την ταυτότηταψυχής και σώματος: Πράγματι, ψάχνοντας την ρήση αυτή του αγίου Ιωάννου τουΧρυσοστόμου (σχετικά δηλ. με την ταυτότητα μεταξύ ψυχής, βιολογικούψυχικού σώματος και μελλοντικού πνευματικού σώματος, για κάθε ένα συγκεκριμένοάνθρωπο-πρόσωπο), βρήκαμε ότι καιάλλοι άγιοι εξέφρασαν την άποψη αυτή, όπως ο κορυφαίος δογματολόγος άγιοςΙωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, οάγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο άγιος Βαρσανούφιος. Αλλά και ο απόστολος Παύλος,όταν έγραφε, “σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν· έστι (γαρ) σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν”,αυτό υπονοούσε (την ταυτότητα δηλ. των δύο). Και ονομάζεται μεν το ‘πρώτο’ (τοβιολογικό) ψυχικό σώμα, γιατί στην παρούσα ζωή η ψυχή είναι που παρέχειστο σώμα ζωή και αύξηση, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Τοίδιο λέγει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ότι η ψυχή είναι που δίνει στο σώμα(στα όργανά του) την ζωτική δύναμη (και οχι ο αναπνευστήρας, όπωςισχυρίζεται ο α.Μ., στην Ένσταση αρ. 1 που εξετάσαμε). Το ‘δεύτερο’ (τομελλοντικό σώμα), θα είναι “το αυτό, το ίδιο δηλ. σώμα που είχε η ψυχήκατά την επίγεια ζωή της, και ουκ αυτό· δηλ. θα πάρει μεν πίσω η ψυχήτο σώμα της, με το οποίο είχε συζευχθεί κατά την ταυτόχρονη[5]δημιουργία και των δύο, αλλά θα είναι με διαφορετικές ιδιότητες”, κατά τον άγ.Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Αυτό το ‘δεύτερο’ (που θα αναστηθεί) ονομάζεταιπνευματικό σώμα, γιατί θα είναι “πάσης υλικής παχύτητος εκτός”, κατά τον άγιοΓρηγόριο τον Παλαμά. Θα ονομάζεται επίσης πνευματικό, γιατί το σώμα εκείνοθα είναι σε κατάσταση πνευματική και θατο εξουσιάζει το Άγιον Πνεύμα, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Το ΆγιονΠνεύμα, λέει ο άγιος, θα παραμένει διηνεκώς (=μόνιμα) στα σώματα των δικαίωνκαι θα έχει την εξουσία τους. Όπως προαναφέραμε, λοιπόν, υπάρχει ταυτότης(identity) μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού(ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήνανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχήςπου ήταν δεμένη με το ένα αυτό σώμα (κατά την επίγεια ζωή της) και πουαποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, για να μιλήσουμεμε κοσμικές λέξεις, το serial number (ο αριθμός σειράς κατασκευής)και των τριών (του παρόντος βιολογικού-ψυχικού σώματος, του μελλοντικού αναστημένου-πνευματικού σώματος καιτης ψυχής) του συγκεκριμένου ανθρώπου-προσώπου, είναι ταυτόσημο, δηλαδή ένακαι το αυτό (και αυτά είναι που απαρτίζουν και συναποτελούν ενιαίως,αδιαιρέτως και αχωρίστως το πρόσωπον του όλου ανθρώπου). Γι’ αυτό και θεωρούμε τιςμεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, κατάκυριολεξίαν ΑΤΟΠΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ και ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ, (για να μην χρησιμοποιήσω τον ακριβέστερο χαρακτηρισμό που τουςαρμόζει: ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΕΣ!)
10. ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και εμείς (επειδή το θέμα μας έχεικαι άμεση σχέση και αλληλεπίδραση με την θεολογία της Εκκλησίας μας, τηνδογματική της, το ήθος της, την ηθική της, και γενικά την διδασκαλία της) μεπλήρη συναίσθηση του ιερού καθήκοντος και των υποχρεώσεών μας απέναντι στουςπιστούς μας, υπεύθυνα καταθέτουμε την θέση μας και απλά και ξεκάθαρατοποθετούμαστε: Σ’ ότι αφορά τις δόσεις/λήψειςοργάνων και γενικά τις μεταμοσχεύσεις, ένας σωστός Ορθόδοξος πιστός, που θέλεινα κινείται πάντοτε μέσα στο πνεύμα του Θεού, εφαρμόζει και λέγει: ΟΥΤΕ ΔΙΝΩΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΩ. (Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείςδότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλααυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα τουδότη). Και για να μην φαινόμαστε ότι μιλούμε μόνο θεωρητικά, κάτι που δενεφαρμόζουμε στην πράξη, πρώτος Ο ΓΡΑΦΩΝ, με πλήρη επίγνωση ΔΗΛΩΝΩΡΗΤΩΣ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ (όχι μόνο μέσω του παρόντος εντύπου, όχι μόνο μέσω μιαςυπεύθυνης δήλωσης, αλλά και μέσω χιλιάδων αντιτύπων του παρόντος ή/και τουδιαδικτύου) ότι:
α) ΔΕΝ ΔΙΝΩ κανένα (μονόή διπλό) όργανο του σώματός μου, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας,(ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ κάποιου οργάνου (γιανα αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (iii) είτε σε κατάσταση τουλεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’ ήοποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ και (iv) είτε μετάθάνατον.
β) ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) ανθρώπινοόργανο, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε,δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας (μολονότιαυτονόητο, αλλά και πάλιν για να αποκλείσωόλες τις περιπτώσεις), (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ οργάνου, (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ (και αυτάείναι αυτονόητα) και (iv) είτε μετά θάνατον (και αυτό φυσικά είναι αυτονόητο).
11. “ΟΙΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”:
Όσοναφορά τους “ΠΙΣΤΟΥΣ μας ΛΗΠΤΕΣ”: Αυτή θα είναι και η εκστρατεία διαφώτισης τωνπιστών μας. Θα κινηθούμε σύμφωνα με την ως άνω τοποθέτησή μας και, σε αντίθεσημε τον α.Μ. και τους ομόφρονές του, αντί το κέντρο βάρους της προσπάθειάς μαςνα είναι οι υποψήφιοι δότες, πώς δηλαδή να τους πείσουμε να δώσουν τα όργανάτους, αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας θα είναι κυρίως ΟΙ “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”,ώστε να μήν καταδεχτούν να λάβουν ανθρώπινα όργανα. Αυτοί ήσαν και θα είναι ταπερισσότερον αγαπητά μας πρόσωπα, γιατί είναι εμπερίστατα. Θα σταθούμεστο πλευρό τους και, συμπονούντες, θα προσπαθήσουμε να τους αναπτερώσουμε τοηθικό τους, να τους αναπτύξουμε την πίστη και την απόλυτη εμπιστοσύνη προς τονπαντοδύναμο Θεό, να τους ‛μεταγγίσουμε’ πολύ φιλότιμο και να τους‛μεταμοσχεύσουμε’ ένα γενναίο και ανδρείο φρόνημα, ώστε να δηλώνουν:
«Εμείς οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ΔΕΝθέλουμε από κανένα ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ κανένα όργανο, γιατί απλά σεβόμαστε, και τονεαυτό μας, αλλά κυρίως τον πλησίον μας και, παράλληλα, έχουμε απόλυτηεμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Θεού. Εν τω μεταξύ, η επιστήμη και ηβιοϊατρική τεχνολογία, με τον φωτισμό και την χαρη του Θεού, συνεχώςαναπτύσσονται. Είμαστε στα χέρια του Θεού. Αν ο Θεός θελήσει να βρει κάτι ηεπιστήμη, ώστε να μας παραταθεί η ζωή, έχει καλώς. Αν το θελήσει να βρεθεί κάτιγια να μας ανακουφίσει, πάλιν έχει καλώς. Αν πάλιν θελήσει η αγαθή Του θέλησηκαι η σωστική Του Πρόνοια να μας πάρει (‘τω γαρ βουλήματι Αυτού τίς ανθέστηκε;’),και πάλιν έχει καλώς: Nα μας πάρει όποτε θελήσειΕκείνος, φτάνει να είμαστε έτοιμοι, ενωμένοι μαζί Του, έχοντας τον Χριστό μέσαμας, για να συνεχίσουμε και μετά θάνατον να ζούμε μαζί Του. Οι μεταμοσχεύσειςανθρωπίνων οργάνων, από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι κάτι το φρικιαστικό, κάτι τοσχιζοφρενικό. Όσο κι αν μας ισχυρίζονται ότι είναι επιστήμη υψηλής βιοϊατρικήςτεχνικής που “επέτρεψε”(;) τάχα ο Θεός- εν τούτοις την ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ. (Άλλωστε,και η πυρηνική βόμβα είναι επιστήμη υψηλής τεχνολογίας, μάλιστα πυρηνικήεπιστήμη, όμως και αυτή σκοτώνει ανθρώπους, σκορπώντας τον θάνατο σεμεγάλη εμβέλεια, τόσο τοπική όσο και μέσα στο χρόνο....) Έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφοςΠλάτωνας: “Πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης(=υπόλοιπης) αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται (=θεωρείται)”. Λοιπόν, και οι αφαιρέσεις οργάνων απότους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρούς” για σκοπούς μεταμοσχευτικούς, είναιόχι μόνον πανουργία, αλλά....σατανουργία!
11.1 Μια αντίστροφη αναλογία:
Εάν,όπως διατείνεται ο άγιος Μεσογαίας, οι ΔΟΤΕΣ προσφέροντες τα όργανά τους, θυσιάζουντην ζωή τους για να ζήσουμε εμείς (οι λήπτες) βιολογικά και με αυτότον τρόπο μεταφυτεύονται αυτοί στον Παράδεισο· κατά αντίστροφη αναλογία,εμείς οι ΛΗΠΤΕΣ λαμβάνοντες τα όργανά τους θυσιάζουμε την ψυχή μας γιανα ζήσουν αυτοί πνευματικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτευόμαστε εμείςστην κόλαση! Εάν, κατά τον α.Μ., οι ΔΟΤΕΣ με το να μας προσφέρουν ταόργανά τους εκτελούν μια πράξη η οποία είναι: κατά πάντα αξιέπαινη, αλτρουϊστική, δείγμα ύψιστηςαγάπης, κοινωνία αγάπης, αγαπητική θυσία, μέγιστο αγαθό, εξαγιασμός κ.ά....,αυτό -κατά αντίστροφη αναλογία- σημαίνει πως για μας τους ΛΗΠΤΕΣ μια τέτοιααποδοχή των οργάνων από τους συνανθρώπους μας αποτελεί πράξη η οποίαείναι: κατά πάντα επιτιμητή, κατακριτέα, εγωκεντρική, δείγμα ύψιστηςμισανθρωπίας, αντικοινωνική αποστροφή, φιλαυτία, μέγιστο κακό, μολυσμός ψυχήςκ.ά..... Αυτό το πράγμα με κανέναν τρόπο δεν το θέλουμε!!!
12. ΑΡΝΗΣΗΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ:
Ανοι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” αρνούνται κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, επιλύονταιαυτόματα τα πολλαπλά προβλήματα που επιφέρουν οι μεταμοσχεύσεις, και βγάζουντην ανθρωπότητα από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο που αυτές (οι μεταμοσχεύσεις)δημιουργούν. Λύνεται αυτόματα το πρόβλημα των δοτών και της πλήρωσης της ‘δεξαμενής’των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνονται τα προβλήματα των αναπόφευκτων εκμεταλλεύσεων,καταχρήσεων και παραβιάσεων θεμελιωδών ηθικών αρχών και αξιών. Λύνονταιπροβλήματα κάθε μορφής αναπόφευκτης ασυνειδησίας, χρησιμοθηρίας, χρηματικήςεκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνεται τοπρόβλημα της φρικιαστικής “εικαζόμενηςσυναίνεσης”. Το δε σημαντικότερο όλων, σταματά αυτόματατο φρικτό και ανόσιο έγκλημα των ενεργητικών ανθρωποκτονιών, οι οποίεςεκτελούνται στους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρoύς”. Με τηνάρνησή τους οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” να δεχθούν κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνωνοργάνων, μετατοπίζονται παράλληλα και φεύγουν απ’ αυτούς και τα μεγάλα άγχη πουτους διακατέχουν: 1) Πότε θα γίνει ένα σοβαρό δυστύχημα; 2) Πότε θα εξαγγείλουντο θύμα ως εγκεφαλικά νεκρό; 3) Πότε θα υπογράψουν ενδεχομένως οι δικοί του (ανο ίδιος δεν δήλωσε δυνητικός δότης) για να του αφαιρέσουν τα όργανα; 4) Άραγεθα είμαι ο επόμενος δέκτης στην λίστα; 5) Άραγε θα πετύχει η μεταμόσχευση και οοργανισμός μου θα δεχθεί το όργανο που ‛βιαίως’ αφήρπασαν από τον δότη-θύμασυνάνθρωπό μου; 6) Έπειτα, ποιά η ευθύνη μου απέναντι στο θύμα;
13. ΧΑΜΗΛΗΣΤΑΘΜΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ;
Μετο να πείσουμε τους “πιστούς μας λήπτες” να σταθούν με πίστη, ήθος καιαξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεών τους και με πολύ φιλότιμο να αρνηθούν, ωςπροείπαμε, κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, αυτόματα λύεται και τοτεράστιο ‘πρόβλημα’ της χαμηλής στάθμης της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων. Αντί δηλαδή, να προσπαθεί απεγνωσμένα οα.Μ. και οι ομόφρονές του να “πείσουν1.000 ανθρώπους” να υπογράψουν ρητά την συναίνεσή τους για να περαστούν στηνλίστα ως δυνητικοί δότες, εμείς, κατά αναλογία, θα χρειαστεί να πείσομε 2 μόνο “πιστούςλήπτες” να ζητήσουν να αφαιρεθούν από την λίστα των ΛΗΠΤΩΝ. Ημεγαλοψυχία των 2 αυτών “πιστών ληπτών” ταυτόχρονα ‘απελευθερώνει’ 1.000δυνητικούς δότες! (Μήπως αυτό θα ικανοποιούσε τον α.Μ.;)
14. ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:
Αντιστρέφονταςτα ίδια τα λόγια του α.Μ., που αφορούν τους ΔΟΤΕΣ (γιατί κύριος άξονας τηςπροπαγάνδας του είναι η με κάθε τρόπο εξασφάλιση των οργάνων των δοτών) και μεταφέροντάςτα στους “ΠΙΣΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ” γράφομε:
«Ασκώντας τέτοια ποιμαντική ηΕκκλησία....κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί τους “πιστούςλήπτες” (αντί δότες, κατά τονα.Μ.) στην έξοδο από το εγώ τους....ΗΕκκλησία είναι κυρίως στραμμένη στους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατάτον α.Μ.)....Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσααπό την άρνηση των μεταμοσχεύσεων (αντί μέσα από τις μεταμοσχεύσεις, κατάτον α.Μ.) να διακρίνει ένα θαυμάσιοπεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένηστο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω -γιατί ύστερα από λίγο ούτως ηάλλως κι αυτός θα πεθάνει-, αλλά στο ότι η αγάπη τού πιστού “λήπτη” (αντί του δότη, κατά τον α.Μ.) προςκάποιο συνάνθρωπό του (έναν ενδεχόμενο Ε.Ν. δότη, θα γράφαμε εμείς) δεν θα του επιτρέψει (του"εγκεφαλικά νεκρού" δότη, που ζεί με την υποστήριξη του αναπνευστήρα)να πεθάνει “τώρα”».
15. “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗΣΥΝΑΙΝΕΣΗ”:
Τέλος,έρχομαι στον φρικιαστικό νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλ. ο “εγκεφαλικάνεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως,ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δενεπιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπότανδιά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο (τονοποίο και άμεσα αφορά, πλην όμως αδυνατεί να εκφραστεί) ούτε τους συγγενείς του. Δυστυχώς, ο νόμος αυτός έχει ήδη περάσει καιστην κατά τα άλλα Ορθόδοξη(!) πατρίδα μας (γι’ αυτό και οι μεταμοσχεύσεις θαανεβούν τώρα στο κατακόρυφο, γιατί θα αυξηθούν οι ‘πραγματικοί δότες’). Η Εκκλησίατης Ελλάδος, με την σιωπή της στις “Βασικές Θέσεις επί της Ηθικής τωνΜεταμοσχεύσεων” που εξέδωσεν η Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής, αφήνει ναμεταφέρεται προς τα έξω το μήνυμα ότι συμφωνεί (ή τουλάχιστον δεν διαφωνεί) μετις καθ’ όλα απαράδεκτες θέσεις της Επιτροπής. Και ενώ το κείμενο της Επιτροπήςτάσσεται εναντίον (ευτυχώς) της λεγόμενης “εικαζόμενης συναίνεσης”,δέχεται όμως (δυστυχώς) την “συνειδητή συναίνεση” του δότη, η οποία μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του (ναδηλώσει δηλ. ‘δυνητικός δότης’)· ακόμα (δυστυχώς), δέχεται και την “συγγενικήσυναίνεση” (δηλαδή, “την υποκατάστασιν τήςβουλήσεως του δότου υπό των συγγενών αυτού”). Τα μεγάλα όμως αυτά (όπως καιπολλά άλλα) ‘παράθυρα’ που αφήνει η Εκκλησία στο θέμα των μεταμοσχεύσεων καιτης δόσης ανθρωπίνων οργάνων, έδωσαν το ‘θάρρος’ ή ακόμα και το ‘έναυσμα’, ανθέλετε, στην Πολιτεία για να ψηφίσει τέτοιους νόμους! Πόση όμως η ευθύνηημών των Κληρικών; Ας μην απατώμαστε! Τόσον η “συνειδητή συναίνεση” (τούδότη) όσο και η “συγγενική του συναίνεση”, πρόκεινται και τα δύο περί “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗΣΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ!” Γιατί ο πραγματικός“ιδιοκτήτης” και της ψυχής και του σώματός μας είναι Ο ΘΕΟΣ. Γι’ αυτόκαι στις δύο αυτές περιπτώσεις (“συνειδητής ή συγγενικής συναίνεσης”), στηνουσία ΕΙΚΑΖΟΜΕ THN ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ….αφούδεν μας είπεν όχι (έτσι τουλάχιστον φρεναπατώνται), σημαίνει ότι συναινεί (και ο Θεός)!
[1] Ζητούμε συγγνώμηαπό τους πιστούς αναγνώστες μας, αν κάποια από αυτά που αναφέρνουμε πιο κάτωείναι δυσκολοκατανόητα. Να μας το επιτρέψουν όμως τούτο, γιατί θέλουμε να καταθέσουμεόλη την αλήθεια της πίστεώς μας.
[2]Αναφέρεται στο Γεροντικό για τον Αββά Παμβώ ότι, όταν ερωτόταν για κάποιοπνευματικό θέμα, π.χ. την ερμηνεία ενός χωρίου της Γραφής, δεν απαντούσεαμέσως. Μπορούσε να κάμει και μήνες(!) για να δώσει απάντηση. Γιατί; Διότι δενπροσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα σκεφτόμενος εγκεφαλικά, αλλά ανέθετε τοπρόβλημα σε προσευχή. Ήθελε να απαντήσει μετά από έλλαμψη, φωτισμό καιπληροφορία του Θεού. Γι’ αυτό και οι Πατέρες, γνωρίζοντας καλά αυτό που έκαμνεο Αββάς, αφ’ ενός μεν δεν τον παρεξηγούσαν που δεν απαντούσε αμέσως, αλλά καιόταν θα έπαιρναν κάποτε την απάντηση, ήξεραν ότι ήταν σήμα κατατεθέν’ του Θεού.Ρώτησαν κάποτε και τον άγιο Σιλουανό: “Πώς μιλούν οι άγιοι;” Καί απάντησε: “Οιάγιοι δεν μιλούν αφ’ εαυτού τους, αλλ’ ότι τους φωτίσει το Άγιον Πνεύμα”.
[3] Φυσικά,να διευκρινίσουμε ότι τα κτιστά, όπως είναι ο νους του ανθρώπου, δεν μπορούν ναείναι παραδείγματα απαράλλακτα για τα άκτιστα, που είναι ο Θεός, και που ηυπερ-ούσιος ‘ουσία’ Του είναι ακατάληπτος.
[4] Οεγκέφαλος είναι το δεύτερο σαρκικό όργανο, μετά την καρδία, στο οποίο μπορεί ναενεργήσει ο νους.
[5] “Άμα (=ταυτόχρονα) το σώμα και η ψυχήπέπλασται”, κατα τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
(Τέλος Μέρους Δ')
Για ολόκληρο το αρχείο για κατέβασμα σε μορφή pdf και εκτύπωση πατήστε ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ
Ως διαχείριση των "Αναβάσεων" ευχαριστούμε θερμά τον Πρωτοσύγκελλο π. Δαμασκηνό για την εμπιστοσύνη και την άδεια δημοσιεύσεως του συγγράμματός του.
Τα επόμενα μέρη θα ολοκληρωθούν σε 3 καθημερινές δημοσιεύσεις, και σε κάθε μία από αυτές θα υπάρχει και ολόκληρο το σύγγραμμα σε μορφή pdf για κατέβασμα και εύκολη εκτύπωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου