Οἱ ἑπτὰ φράσεις τοῦ Χριστοῦ στὸν σταυρό.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Θέλετε νὰ µάθετε τὴ σηµασία ἐκείνων τῶν ἑπτὰ φράσεων τὶς ὁποῖες εἶπε ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρό. Δὲν εἶναι σαφεῖς;

Πρώτη φράση: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι»(Λούκ. 23,34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του, τῶν ὁποίων ἡ µοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτε ὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ µία ἀποδεδειγµένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιηµένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγµατικότητα σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. Καταπατώντας τὸν νόµο τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὴ µυλόπετρα, ἡ ὁποία ἀόρατα κατεβαίνει πρὸς αὐτοὺς γιὰ νὰ τοὺς συνθλίψει. Ἐµπαίζοντας τὸν Θεὸ δὲν βλέπουν τὰ πρόσωπά τους νὰ µεταµορφώνονται σὲ θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι ἀπὸ τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν.

Χωρίς τόν Θεό ἡ ἀνθρωπότητα θά ὁδηγηθεῖ στόν παραλογισμό

Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος
 

Αν οι Ευρωπαίοι πρώτα έψαχναν τον ουράνιο Πατέρα και αναζητούσαν πριν από όλα την Βασιλεία των ουρανών, όλα τα υπόλοιπα θα τους δίνονταν και τότε όλοι τους θα ήταν χαρούμενοι. Με τη χαρά τους θα φώτιζαν όλο τον μη χριστιανικό κόσμο, θα δόξαζαν το Θεό και λόγω αυτού όλοι οι λαοί στη γη θα αρνιόντουσαν τα είδωλα και θα έσπευδαν να βαπτιστούν, να γίνουν μέλη του θεϊκού ευρωπαϊκού χορού.

Και όμως οι Ευρωπαίοι πήραν λανθασμένο δρόμο, μακριά από τον Χριστό. Σκοτώνονται, παλεύοντας για ψωμί και πάντα είναι πεινασμένοι. Παρανόησαν, αρπάζουν αυτό που δεν τους ανήκει και πάλι δεν τους είναι αρκετό.

Η Ευρώπη διαβάζοντας βιβλία για να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις τυφλώθηκε, βάρυνε το νου της με το βάρος των γνώσεων και κατέληξε πιο ανόητη, πιο σκοτεινή, πιο φτωχή. Συνήθισε να ψάχνει το ψωμί, την ευτυχία, τη γνώση, μακριά από τον ουράνιο Πατέρα, μακριά από το δρόμο του Χριστού.

Ἡ χριστιανική Εὐρώπη ἔγινε δοῦλος τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ..., καί δέχθηκε τόν διάβολο γιά πατέρα της.

 

Ο Πατέρας μου, είναι και Πατέρας σας, έλεγε ο Χριστός, όταν με σώμα ανθρώπινο περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο ουράνιος Πατέρας είναι Πατέρας του φωτός και Πατέρας του κάθε καλού. Ο Πατέρας του Χριστού είναι Πατέρας όλων των Χριστιανών, όλων των παιδιών του Χριστού. Εκατομμύρια φορές ο Χριστός ονόμαζε τον Πατέρα Του, Πατέρα και των Αποστόλων και των πιστών Του. Από τότε όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι λαοί, οι οποίοι βαπτίστηκαν στο όνομα του Χριστού, δέχτηκαν τον αιώνιο Θεό ως Πατέρα τους. Ο Κύριος μάλιστα είπε:

Και πατέρα σας μην ονομάσετε κανέναν στην γη,γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας ο ουράνιος (Μτ. 23, 9)•

Έτσι μίλησε ο Κύριος για τον Πατέρα εκείνον, Τον οποίον υπάκουσαν οι άνθρωποι και Τον ακολούθησαν. Έτσι μίλησε ο Κύριος για τον Πατέρα από τον Οποίο και Αυτός γεννήθηκε και από τον Οποίο πηγάζει το Άγιο Πνεύμα. Σε αντίθεση μ' Αυτόν τον Πατέρα υπάρχει και ο πατέρας του σκότους, της κακίας και σ' αυτόν προσήλθαν όλοι οι εχθροί του Χριστού, όλοι εχθροί του φωτός, όλοι οι εχθροί της αγάπης.

Ὁ εἰκοστός αἰώνας εἶναι ὁ πιό ἄρρωστος αἰώνας τῆς Εὐρώπης.

 

Ο καμπούρης άνθρωπος δεν βλέπει τον ουρανό, αλλά τη γη. Εκείνον τον καιρό υπήρχε μία κυρτωμένη γυναίκα. Δεκαοκτώ χρόνια το κεφάλι της έμοιαζε να είναι ενωμένο με τα γόνατά της και το μόνο που μπορούσε να βλέπει ήταν η σκόνη της γης. Ανέπνεε τη σκόνη και όλη την οσμή του χώματος. Ο Χριστός τη λυπήθηκε και της φώναξε: Γυναίκα απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου. Έβαλε πάνω της τα χέρια και αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε τον Θεό (Λουκ η12-13)

Η σύγχρονη ερμηνεία: Από όλες τις ηπείρους στον κόσμο η Ευρώπη περισσότερο μοιάζει με την κυρτωμένη γυναίκα. Μοιάζει με κυρτωμένη γυναίκα από τότε που οι αρχιερείς της, χωρίς τη γνώμη και τη θέληση των λαών της, αποσχίστηκαν από την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, που βρίσκεται στην Ανατολή. Από τότε οι λαοί της Ευρώπης ξεκίνησαν όλο και περισσότερο να κυρτώνουν και να σκύβουν το κεφάλι στη γη. Ο εικοστός αιώνας είναι ο πιο άρρωστος αιώνας της Ευρώπης, επειδή σ' αυτόν τον αιώνα το κεφάλι της κατέβηκε τόσο χαμηλά πού ενώθηκε με τα γόνατά της.

Ὁ εἱκοστός αἰώνας εἶναι αἰώνας τῆς συμμαχίας μέ τόν σατανᾶ.

Ο γιος κληρονομεί τα χρέη του πατέρα του και πρέπει να τα ξεπληρώσει. Αν ο γιος δεν τα ξεπληρώσει, θα τα πληρώσει ο εγγονός. Όπως και να έχει, το χρέος πρέπει να πληρωθεί στον δανειστή. Έτσι είναι ο κανόνας παντού στον κόσμο, μέσα στην κοινωνία. Ο γιος κληρονομεί την αρρώστια του πατέρα. Αν ο πατέρας δεν γιατρευτεί από την αρρώστια του, τότε θα μεταδώσει την αρρώστια στον γιο ή στον εγγονό του ή στον δισέγγονό του, μέχρι την τέταρτη γενιά.

Αν ο γιος εξοφλήσει όλα τα χρέη του πατέρα του, τότε και οι δικοί του απόγονοι θα είναι ευτυχισμένοι. Αν ο γιος γιατρέψει την αρρώστια του πατέρα του, τότε και οι απόγονοί του θα είναι υγιείς.

Αδελφοί μου, ο δέκατος όγδοος αιώνας είναι ο πατέρας του δέκατου ένατου αιώνα, και ο δέκατος ένατος αιώνας είναι ο πατέρας του εικοστού αιώνα. Ο πατέρας είχε πολλά χρέη, ο γιος δεν εξόφλησε τα χρέη του πατέρα του αλλά αντίθετα αύξησε τα χρέη και όλα τα χρέη έμειναν στον εγγονό.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "Ὁμιλία στήν Κυριακή τοῦ Τελώνη καί τοῦ Φαρισαίου"

Ένας άνθρωπος βάδιζε στο δάσος. Ήθελε να διαλέ­ξει ένα καλό δέντρο, απ' όπου θα έβγαζε δοκάρια για τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέ­ντρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, άλλα το εσωτερικό του, ό πυρήνας του, ήταν σά­πιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ό κορμός του έδειχνε άσχημος.
Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ό άνθρωπος αναστέναξε και είπε: «Σε τί μπορεί να μου χρη­σιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιά­ζει ανώμαλο, άσχημο, άλλα τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό. Έτσι, αν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί περισ­σότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό.