Ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ἡ σταυρωμένη καί συνάμα ἀναστημένη ζωή

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΗ ΖΩΗ

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης 

Ὁ κλῆρος τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὁ Σταυρός, διά τοῦ Ὁποίου καί μόνον πᾶμε στήν Ἀνάσταση. Ἡ σταυρωμένη ζωή εἶναι ἡ χριστιανική ζωή. Εἶναι ἡ ζωή πού ὁδηγεῖ στήν ἀνάσταση ἀπό τόν τάφο τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ὅποιος θέλει νά γίνει χριστιανός, πρέπει νά ἀποφασίσει τόν ἑαυτό του γιά θάνατο.

Ὁ Κύριος δέν ὑποσχέθηκε ζωή γεμάτη ἀπολαύσεις, ἀλλά Σταυρό καί θάνατο. Ἀλλά ὁ θάνατος γιά χάρη τοῦ Κυρίου εἶναι θάνατος «εἰς ζωήν αἰώνιον». Ἡ νέκρωση γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ζωοποιός». Ὅποιος θέλει νά γίνει Χριστιανός πρέπει νά γίνει σταυροφόρος, σταυρωμένος, ἀποφασισμένος γιά θάνατο, ἀναμένων κάθε στιγμή τόν θάνατο γιά χάρη τοῦ Κυρίου.

Ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη

ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΣΤΕΠΤΩΝ ΚΑΙ  ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Είναι γνωστό πως λίγα πρόσωπα στη μακραίωνη πορεία της ανθρωπότητας τιμήθηκαν από την Ιστορία με τον τίτλο του Μεγάλου. Εξέχουσα ανάμεσά τους μορφή αποτελεί αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος. Κι αναδείχτηκε πραγματικά Μεγάλος, όχι μόνο σε έργα πολιτικής σύνεσης, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής μεταρρύθμισης, στρατιωτικής δεξιοτεχνίας, φρόνησης και ανδρείας, αλλά, με άριστο συνδυασμό, Μεγάλος και σε έργα μεγάλα, στερέωσης του μέχρι τότε χειμαζομένου Χριστιανισμού, ενίσχυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποκατάστασης της εσωτερικής της ενότητας, τιμής των αγίων Μαρτύρων, ανέγερσης ναών, σύγκλησης Συνόδων...

Και μαζί του ασφαλώς μεγαλύνεται η Αγία μητέρα του Ελένη, παιδαγωγός, και συμβοηθός, και συντελεστής στα θεία έργα, στη φιλανθρωπία, στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού και ανάδειξη των Αγίων Τόπων, στη στήριξη των πιστών, στον εκχριστιανισμό των απίστων...

Οἱ ἑπτὰ φράσεις τοῦ Χριστοῦ στὸν σταυρό.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Θέλετε νὰ µάθετε τὴ σηµασία ἐκείνων τῶν ἑπτὰ φράσεων τὶς ὁποῖες εἶπε ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρό. Δὲν εἶναι σαφεῖς;

Πρώτη φράση: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι»(Λούκ. 23,34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του, τῶν ὁποίων ἡ µοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτε ὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ µία ἀποδεδειγµένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιηµένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγµατικότητα σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. Καταπατώντας τὸν νόµο τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὴ µυλόπετρα, ἡ ὁποία ἀόρατα κατεβαίνει πρὸς αὐτοὺς γιὰ νὰ τοὺς συνθλίψει. Ἐµπαίζοντας τὸν Θεὸ δὲν βλέπουν τὰ πρόσωπά τους νὰ µεταµορφώνονται σὲ θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι ἀπὸ τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν.