Μητρόπολη Γλυφάδος: "Ὄχι νεκρώσιμη ἀκολουθία σέ ὅσους ἐπιθυμοῦν τήν καύση".

του Αντώνη Τριανταφύλλου Το ζήτημα της τέλεσης της νεκρώσιμης ακολουθίας για όσους επιθυμούν όχι την ταφή αλλά την καύση απασχόλησε τη χθεσινή Ιερατική σύναξη της Μητρόπολης Γλυφάδας, καθώς τοπικοί κληρικοί έχουν διαπιστώσει ότι οι Εργολάβοι Γραφείων Κηδειών ζητούν να τελεσθεί η εξόδιος Ακολουθία στις Ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως και εν συνεχεία δεν ζητούν συνοδεία Κληρικού για την ταφή με την δικαιολογία, ότι θα ενταφιαστεί στην Επαρχία. Ωστόσο, μετά από έρευνα των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών, έχει διαπιστωθεί ότι η σορός του Κεκοιμημένου μεταβαίνει στη Βουλγαρία για καύση. Σύμφωνα, λοιπόν, με την απόφαση της Ιερατικής Σύναξης της Μητρόπολης Γλυφάδας και μέχρι να αποφανθεί επισήμως και ειδικώς επί του θέματος η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος , αποφασίστηκε σε τοπικό Εκκλησιαστικό επίπεδο να μην επιτρέπεται η τέλεση της νεκρώσιμης ακολουθίας εφόσον διαπιστωμένα η σορός του κεκοιμημένου δεν προορίζεται για ταφή. Συγκεκριμένα:

Τὸ τέλος τοῦ Γέροντα Ἠλία [Καρυώτη] (+1994).

ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΗΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ…“ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΙ”

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Πόση σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ΣΙΩΠΗΛΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑ, ἡ πτωχεία τοῦ πνεύματος συνδυασμένη μὲ τὴν ΑΠΟΛΥΤΗ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στὴν Παναγία καὶ στὸν Θεό, ἡ πρόγνωση τοῦ τέλους τῆς ζωῆς του, ἡ χαρισματικὴ ἀφοβία τοῦ θανάτου, τὰ ὁσιακὰ τέλη (τοῦ κατωτέρω ἀναφερομένου Ἀγιορείτου γέρ. Ἠλία Καρυώτη) μὲ τὰ ἐκτοξευόμενα “ὀρθόδοξα” πυροτεχνήματα, τοὺς κακόφωνους ἀλαλαγμοὺς “ὀρθοδοξίας”, τοὺς ἀναλώσιμους λαϊκισμοὺς ὀρθοδόξου ἐπιχρίσματος, τὶς κραυγαλέες «ἔριδες» περὶ τὴν «γνησίαν ὀρθοδοξίαν», τὶς «συμπροσευχές», τοὺς θεολογικοὺς «στοχασμοὺς» καὶ τοὺς «μεταπατερικοὺς ἀναστοχασμούς», τὶς «ἐπανερμηνεῖες», τὶς «πλατύτερες ἐπαναδιατυπώσεις»,  καὶ  τοὺς  «ἐπαναπροσδιορισμοὺς» τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τῶν Ἱ. Κανόνων, τῆς Παραδόσεως, τοῦ Χριστοῦ ἐν τέλει; Προφανῶς ΚΑΜΙΑ.

Ἡ ὠφέλεια ἀπό τα μνημόσυνα (Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ)

Μ’ αυτό το έργο του ο μεγάλος άγιος και θεολόγος του 8ου αιώνα συνοψίζει τη διδασκαλία της Εκκλησία μας για τα μνημόσυνα και, χρησιμοποιώντας πλήθος πατερικών μαρτυριών, απαντά σε πολλά ερωτήματα, που σχετίζονται με την ιστορική προέλευση, τη σημασία και τη σκοπιμότητά τους.

Πρόλογος

Σύμφωνα με ομόφωνη αγιοπατερική μαρτυρία την οποία επιβεβαιώνει αδιάκοπη εκκλησιαστική παράδοση αιώνων, οι ειδικές ευχές για τους νεκρούς θεσπίστηκαν από τους αγίους αποστόλους (1). H θέσπιση αυτή έχει δύο βασικά δογματικά  θεμέλια: α) την έννοια της Εκκλησίας ως κοινωνίας αγίων, που αποτελείται όχι μόνο από τους ζωντανούς αλλά και τους «κεκοιμημένους» χριστιανούς και β) την πίστη στη μεταθανάτια ζωή, την ανάσταση και την τελική κρίση.

Επιπλέoν, η διδασκαλία και η διαχρονική πράξη της Εκκλησίας, μας προτρέπουν να εκδηλώνουμε  τη μέριμνα μας για την ανάπαυση μιας ψυχής όχι μόνο με προσευχές, αλλά και με έργα αγάπης. Έτσι, οι Αποστολικές Διαταγές παραγγέλνουν να προσφέρονται στους φτωχούς ορισμένα από τα υπάρχοντα του νεκρού στη μνήμη του.  Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, συμβουλεύει να κάνουμε τέτοιες αγαθοεργίες, «ώστε, αν μεν ο νεκρός είναι αμαρτωλός, ν’ απαλλαγεί από τις αμαρτίες του· και αν είναι δίκαιος, να λάβει μεγαλύτερο μισθό και ανταπόδοση».

Πατέρας προπέμπει τόν ὑιό του πρός τόν οὐρανό...

Στην Κοίμηση τον Χριστόφορου, υιού του πατρός Ευέλθοντος, που συνέβη στις 18-11-1995
Αποχαιρετισμός, επικήδειος.

Πολυαγαπημένε μου γυιέ Χριστόφορε,

Παλαίψαμε με νύχια και με δόντια με τον Θεό, και μας νίκησε. Κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να σε κρατήσουμε κοντά μας. Όμως ή αγάπη του Θεού για σένα ήταν πιο δυνατή! Και σε πήρε κοντά του. «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο. Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο.

Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τούς αιώνας» (Ιώβ α' 21), είναι εμπειρία φοβερή. Ένας νέος, όλο όνειρα, με μέλλον, που πάει στην Ελλάδα για σπουδές, στο τέταρτο έτος Ιατρικής, να φεύγει μέσα από τα χέρια μας με μαρτυρικούς πόνους από την μία στιγμή στην άλλη, είναι ασύλληπτο στην ανθρώπινη σκέψη.

Είμαστε, όμως, γυιέ μου, Χριστιανοί. Και πιστεύουμε πως «τα μεν ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκείσε αιώνια». Και πιστεύουμε ακόμη πως ό,τι επιτρέψει ο Κύριος είναι για το καλό μας. Και γνωρίζουμε πόσο μας αγαπά ο Θεός. Και ποτέ δεν θα αφήσει να μας συμβεί κάτι κακό. Επιτρέπει τις δοκιμασίες για να χαρίσει το στεφάνι.