Ἀφοῦ ξυπνήσεις τὸ πρωί καὶ ἀφοῦ προσευχηθεῖς κάμποση ὥρα λέγοντας
"Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με", τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἔχεις
νὰ στοχασθεῖς εἶναι αὐτό: τὸ νὰ σοῦ φανεῖ πὼς βλέπεις τὸν ἑαυτό σου
περικλεισμένο μέσα σ’ ἕναν τόπο καὶ στάδιο, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἄλλο
παρὰ ἡ ἴδια σου ἡ καρδιά καὶ ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος· μ’ αὐτὸν τὸν
νόμο: ὅτι ὅποιος ἐκεῖ δὲν πολεμήσει νὰ μένει πάντοτε πεθαμένος· καὶ
μέσα σ’ αὐτὸ λογάριασε πὼς βλέπεις ἐμπρός σου ἐκεῖνον τὸν ἐχθρό καὶ
ἐκείνη τὴν κακή σου ὄρεξη, τὴν ὁποία ἀποφάσισες γιὰ νὰ πολεμήσεις, καὶ
εἶσαι ἕτοιμος νὰ πληγωθεῖς καὶ νὰ πεθάνεις, ἀρκεῖ μόνο νὰ τὴν νικήσεις.
Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ δεξὶ μέρος τοῦ σταδίου, νόμισε πὼς βλέπεις τὸν νικηφόρο
σου Ἀρχιστράτηγο, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, μὲ τὴν Παναγία του Μητέρα
καὶ μὲ πολλὰ Τάγματα Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων καὶ μάλιστα μὲ τὸν Ἀρχάγγελο
Μιχαήλ·
