Ὑπομονή

«ΥΠΟΜΟΝΗ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

«Ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγελίαν» (Ἑβρ. 10. 36). Αὐτοί πού ὑπομένουν ἀγόγγυστα καί μέ καρτερία τά πάντα, μένουν πιστοί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτοί πού μένουν πιστοί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, θά πάρουν τήν ἀμοιβή πού ὑποσχέθηκε Ἐκεῖνος: τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Γι᾿ αὐτό κι ἐσύ «μή νικῶ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν... Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες· προνοούμενοι καλά ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων· μή ἑαυτούς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλά δότε τόπον τῇ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοί ἐκδίκησις, ἐγώ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. 12. 21, 17, 19).

Φιλαργυρία καί ἐλπίδα στόν Θεό

«ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

«Πλοῦτος ἐάν ρέῃ, μή προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61. 11). Μή θαμπώνεσαι ἀπό τόν πλοῦτο. Θαμπώσου ἀπό τή δόξα καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, καί στήριξε σ᾿ Αὐτόν κάθε ἐλπίδα σου. Μή δίνης τήν καρδιά σου στό χρυσάφι. Δῶσε την στόν Κύριο καί μή φοβᾶσαι οὔτε γι᾿ αὐτή τή ζωή, οὔτε γιά τήν ἄλλη.

Ἡ τσιγκουνιά καί ἡ φιλαργυρία εἶναι σημάδια τόσο ὀλιγοπιστίας ὅσο καί ὑπερηφανείας. Ὁ πιστός καί ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι πάντα ἐλεήμων. Γνωρίζει πώς ὁ Θεός εἶναι πλούσιος, καί ὁ πλοῦτος Του δέν τελειώνει ποτέ. Καί ὅτι εἶναι πανάγαθος καί μισθαποδότης, γι᾿ αὐτό καί δέν εἶναι δυνατό νά τόν ἐγκαταλείψη. «Νεώτερος ἐγενόμην καί γάρ ἐγήρασα καί οὐκ εἶδον δίκαιον ἐγκαταλελειμένον, οὐδέ τό σπέρμα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτους» (Ψαλμ. 36. 25), διαβεβαιώνει ὁ ψαλμωδός. Καί ὁ Κύριος παρατηρεῖ:

Μνήμη θανάτου καί ἀδιαφορία γιά τά πνευματικά

«ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΦΘΑΡΤΑ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

«Ξένος καί παρεπίδημος εἶ ἐπί τῆς γῆς» (πρβλ. Ἑβρ. 11. 13). Δέν θ᾿ ἀργήσεις ν᾿ ἀποδημήσεις ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο. Νά θυμᾶσαι λοιπόν πάντοτε τόν θάνατο, καί τότε οὔτε μέ τά παρόντα καί πρόσκαιρα θά δεθεῖς, οὔτε θ΄ ἁμαρτήσεις: «μιμνήσκου τά ἔσχατά σου, καί εἰς τόν αἰῶνα οὐχ ἁμαρτήσεις» (Σοφ. Σειρ. 7. 36).

Φέρνε συχνά στόν νοῦ σου μέ φόβο καί τρόμο τήν ὥρα τῆς ἐμφανίσεώς σου στό ἀδέκαστο κριτήριο τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ θά κριθοῦν ὅλοι δίκαια καί ἀπροσωπόληπτα, «βασιλεύς ἤ στρατιώτης ἤ πλούσιος ἤ πένης». Ἐκεῖ θά βρίσκονται ὅλοι ἐξισωμένοι, γυμνωμένοι ἀπό τή δόξα, τόν πλοῦτο, τήν ἐξουσία. «Ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θά εἶναι ἀνοιχτή γιά ὅλους. Ὅμως «οὐ μή εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν πᾶν κοινόν καί ὁ ποιῶν βδέλυγμα» (Ἀποκ. 21. 27).

Ἄν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέν θά πεθάνεις ὅταν πεθάνεις!

Γέλιο καί ἀργολογία

«ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Μήν παρασύρεσαι σέ ἄκαιρο καί ἀδιάκριτο γέλιο καί σέ ἀργολογία, γιά νά μή σκορπίσῃς ὅ,τι μάζεψες μέ κόπο καί δάκρυ. Τό ἀδιάκριτο γέλιο διασκορπίζει ὅλα τά καλά πού μαζεύτηκαν στήν ψυχή. Ἀπομακρύνει τή χάρι τοῦ Κυρίου, φονεύει τή μνήμη τοῦ θανάτου, φέρνει τή λησμοσύνη τῆς φοβερῆς κρίσεως, ψυχραίνει τόν ἀγωνιστικό ζῆλο, σκοτίζει τή συνείδησι, θλίβει τούς ἀγγέλους, χαροποιεῖ τούς δαίμονες. Τό γέλιο εἶναι αἴτιο τῆς αὐθαδείας, παραγωγός τῆς ἁμαρτίας, χειραγωγός στήν ἀσωτία, πρόδρομος κάθε πτώσεως. Τό γέλιο εἶναι γνώρισμα φιλήδονης καρδιᾶς, φανέρωσις ψυχῆς δειλῆς καί ἀπόδειξις πνευματικῆς ἀνανδρίας.

Φυλάξου ἀπό τό ἄκαιρο γέλιο, γιά νά μή σοῦ κλέψῃ τά δάκρυα, πού προξενοῦν κάθε πνευματικό καλό. Φυλάξου ἀπό τό γέλιο, γιά νά μήν ἀδειάσῃ ἡ ψυχή σου ἀπό τήν ἀρετή, γιά νά μή σέ κυριεύσῃ πνευματική ἀδιαφορία, γιά νά μήν πέσῃς στά δίχτυα τοῦ διαβόλου.

Ὁ Χριστός μακαρίζει ὄχι αὐτούς πού γελοῦν, ἀλλά αὐτούς πού μέ ἐπίγνωσι κλαῖνε καί πενθοῦν: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. 5. 4). «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε» (Λουκ. 6. 21).