Ιδού διατί η Εκκλησία μετά την περίοδον των μαρτυρίων
επεξετάθη προς την έρημον. Εκεί ευρίσκεται η τελειότης Αυτής, η πηγή του φωτός
Αυτής και η κυρία δύναμις της στρατευομένης Εκκλησίας. Ποίοι ήσαν ο
Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Επιφάνιος, οι Μητροπολίται Μόσχας Αλέξιος
και Φίλιππος,και δια μιας λέξεως πάντες οι Άγιοι ποιμένες;
Ουχί δε μόνον εις
την αρχιερατικήν, αλλά και εις την απλήν μοναχικήν τάξιν υπήρχε πλήθος
φωστήρων, από του Μεγάλου Αντωνίου και του Ιωάννου του Δαμασκηνού μέχρι του
Σεργίου του Ραντονέζ και του Γεωργίου του Εγκλείστου. Ούτοι εστερέωσαν την
πίστιν. Κατήγγειλαν και συνέτριψαν τας αιρέσεις.
Άνευ των μοναχών θα
εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός εν τω κόσμω. Ιδού οπόσον απαραίτητος είναι δια την
Εκκλησίαν του Χριστού η τελειότης, άνευ της οποίας και η σωτηρία μετ’ αυτής
ταύτης της πίστεως δύνανται ευκόλως να απολεσθούν, διότι απαιτούνται
“αισθητήρια δια την έξιν γεγυμνασμένα προς διάκρισιν καλού τε και κακού” (Εβρ.
ε’ 14).
