Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που
πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού στις 16 Δεκεμβρίου
2011 με τον κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη,
Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
Πανοσιολογιότατοι
πατέρες, αιδεσιμολογιότατοι, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Η
ομιλία μου βέβαια δεν θα κινηθεί στην κατεύθυνση ούτε της υπερασπίσεως της
Πίστεως ούτε κατά του αντιαιρετικού αγώνα, αλλά στην υποδομή της χριστιανικής μας ταυτότητας, που
είναι υπόθεση ζωής. Τα γεγονότα, που εκκλησιαστικώς θα
εορτάσουμε σε λίγες ημέρες, η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, αποτελεί το κορυφαίο
εκείνο γεγονός διά του οποίου εγκαινιάστηκε η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό
μέσα από την ίδια την θεότητα· ο άνθρωπος διά του Θεανθρώπου έχει πλέον τη
δυνατότητα, στο πλαίσιο της Εκκλησίας, να ζει την ζωή του Τριαδικού Θεού εν
Χριστώ και αυτήν να την φανερώνει στο κοινωνικό του περιβάλλον και στο
γενικότερο κοινωνικό γίγνεσθαι στο μέτρο αυτής της σχέσης, στο μέτρο αυτής της
δεκτικότητας. Αυτό είναι δεδομένο.
Εκείνο,
το οποίο πολλές φορές παραβλέπουμε και το οποίο είναι η αιτία της
δυσλειτουργίας μας στο πλαίσιο της Εκκλησίας, είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε
διερευνήσει τα αίτια, τις προϋποθέσεις εκείνες, οι οποίες δυσκολεύουν την
φανέρωση αυτής της εν Χριστώ ζωής, αυτής της ζωής, την οποία ζούσε ο Χριστός
και η οποία δεν ήταν προσωπική Του απλώς υπόθεση αλλά ήταν και είναι υπόθεση
του πληρώματος της Εκκλησίας. Έτσι θεώρησα σκόπιμο να αναφερθούμε σ’ αυτές τις
προϋποθέσεις αυτής της ζωής, την οποία χαρακτηρίζω «αγιοπνευματική» σε σχέση με
την τρέχουσα σημασία της λέξεως «πνευματική», γιατί πολλές φορές σήμερα το
πνευματικό συγχέεται με αυτό που λέγεται, που νοείται πολλές φορές ως
ακαδημαϊκό, ως κοινωνικό και γενικότερα ως διανοητικό. Άλλο πράγμα είναι η αγιοπνευματική
ζωή και σ’ αυτήν θα αναφερθούμε με την μικρή εισήγησή μας, ζητώντας στο μέτρο
του δυνατού, να γίνει και ένας διάλογος, ώστε να απαντηθούν ενδεχόμενα
ερωτήματα πάνω σε μια προβληματική, που ίσως ακολουθήσει μετά από την εισήγησή
μου.
