Ἡ ἠρεμία πού προσφέρει ἡ Ἐκκλησία

Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου

Είναι μεγάλη ξεκούραση, παιδιά, πραγματικά ο άνθρωπος να αφιερώσει έστω και λίγο χρόνο στη ζωή του για να προσευχηθεί· και μετά από μιαν κοπιαστικήν ημέρα, εάν λίγος χρόνος αφιερωθεί και ο άνθρωπος αφήσει τον εαυτόν του, έτσι να κοινωνήσει με το Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον υπάρχει πλούσιον, άφθονον εις την Εκκλησίαν, τότε πραγματικά λαμβάνει πολλήν ξεκούρασιν. Διότι ξεκούραση δεν είναι να κοιμόμαστε, πολλές ώρες ή να κάνουμε διάφορα ταξίδια· είναι κι αυτό, βέβαια, μία σωματική ξεκούραση, αλλά η ψυχική ξεκούραση, η πνευματική ξεκούραση είναι πολύ πιο σημαντική και πολύ πιο σπουδαία. Και ο άνθρωπος ξεκουράζεται πραγματικά όταν μάθει, έτσι, να έχει μία σχέση ζωντανή με τον Θεόν.

Τό Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς κάμνει πανσόφους. Ἁγίου Ἀνθίμου τῆς Χίου

Μας έχει αποδείξει ο Χριστός ότι, αν και δεν έχομεν καθηγητάς, αν και δεν έχομεν επιστήμονας διδασκάλους να μας οδηγήσουν εις την τελειότητα, έχομεν όμως την χάριν τον Αγίου Πνεύματος, η οποία δύναται να μας καταστήση τελείους.
Πρέπει όμως να αγωνισθώμεν, διά να την λάβωμεν.
Και αν δεν έχωμεν επιστήμονας οδηγούς, σοφιστές, θαρσοποιητάς, ημπορούμεν να λάβωμεν την χάριν του Αγίου Πνεύματος διά των ιδίων έργων μας. Το Άγιον Πνεύμα όμως δεν έρχεται μόνον του· θα το καλέσης, θα του ετοιμάσης τόπον διά να έλθη. Είπαμεν ότι το Άγιον Πνεύμα· έκαμε τους αποστόλους πανσόφους το αυτό Πνεύμα ημπορεί να έλθη και εις άνθρωπον, που είναι άξιος.

Ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. α'. Τί εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τί δίνει στὸν ἄνθρωπο.

   Η ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ὁ ἅγιος Ἰννοκέντιος (Βενιαμίνωφ, 1707-1879), εἶναι μία λαμπρὴ ἱεραποστολικὴ καὶ ἀρχιερατικὴ μορφὴ τῆς ρωσικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Ἀφοῦ ἀφιέρωσε σαράντα πέντε ὁλόκληρα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του στὸν εὐαγγελισμὸ τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνοτήτων τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, τὰ δεκαεπτὰ ὡς ἱερέας (1823-1840) καὶ τὰ εἴκοσι ὀκτὼ ὡς ἐπίσκοπος Καμτσάτκας, Κουρίλων καὶ Ἀλεουτίων Νήσων (1840-1868), ἀνῆλθε στὸν μητροπολιτικὸ θρόνο τῆς Μόσχας (1868), ὅπου παρέμεινε ὡς τὴν ὀσιακὴ κοίμησή του, τὸ 1879, ἐπιτελώντας ἕνα μεγαλόπνοο καὶ ἐντυπωσιακὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Τὸ 1077 ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Ἀνάμεσα στὰ συγγραφικὰ πονήματα τοῦ ἁγίου Ἰννοκεντίου περιλαμβάνεται καὶ τὸ μικρὸ ἀλλὰ περίφημο ἔργο του «Ὑπόδειξη τοῦ δρόμου πρὸς τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τὸ βιβλίο αὐτό, μία συνοπτικὴ ὀρθόδοξη κατήχηση, γνώρισε καταπληκτικὴ ἐπιτυχία. Στὴ Ρωσία, ὡς τὸ 1917, ἔφτασε τὶς 47 ἐκδόσεις. Στὰ ἑλληνικὰ ἔχουν γίνει, ἀπὸ τὸ 1843 μέχρι σήμερα, τουλάχιστον πέντε διαφορετικὲς μεταφράσεις του, ὁρισμένες ἀπ' αὐτὲς μὲ ἐπανειλημμένες ἐκδόσεις.

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.Λόγος λα' περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΛΟΓΟΣ ΛΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Από: Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος (επιμ.), Μιλάει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, μτφρ. Διονύσιος Κακαλέτρης, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1991.

Ο ΛΑ ' Λόγος είναι ο σπουδαιότερος από τους Θεολογικούς Λόγους του αγ. Γρηγορίου. Εκφωνήθηκε στο ναό της αγ. Αναστασiας στην Κωνσταντινούπολη, το 380, πιθανόν κατά το διάστημα μεταξύ Ιουλίου και Νοεμβρίου. Είναι η πρώτη φορά που σε ειδική πραγματεία, αφιερωμένη στο άγιο Πνεύμα, ομολογείται και καταδεικνύεται η θεότητα και το ομοούσιο του αγ. Πνεύματος. Ο Γρηγόριος διακηρύσσει την ορθή πίστη της Εκκλησίας ότι «εκ φωτός του Πατρός φως καταλαμβάνοντες τον Υιόν εν φωτί τω Πνεύματι» (§ 3). Καταρρίπτει, στη συνέχεια, τους συλλογισμούς των αιρετικών Πνευματομάχων με θεολογικά επιχειρήματα (§ 4-21) και τέλος, απαντώντας στο επιχείρημα ότι στην αγία Γραφή δεν δηλώνεται ρητά η θεότητα του Πνεύματος, παραθέτει πλήθος χωρίων, όπου υποδεικνύεται η θεότητα του Πνεύματος (§ 29-30). Αλλά και το ίδιο το Πνεύμα τώρα, σύμφωνα με το Γρηγόριο, φανερώνει στούς αξίους βαθύτερα και σαφέστερα οτι είναι Θεός, ένα από τα τρία πρόσωπα της μιας θεότητας (§ 26).

Ἡ ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ

Ἱερώνυμου Μοναχοῦ

ΕΡΩΤΗΣΗ Αου

– Γιατί εἶσαι χριστιανός;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Βου

– Γιατί πιστεύω στόν Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ.

ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΗ Αου

– Ἀπάντησες σάν ἀγράμματος καί λιγόμυαλος. Ἐγώ δέν σέ ρωτῶ «Γιατί ὀνομάζεσαι χριστιανός;», ἀλλά «Γιατί ἔγινες χριστιανός;». Ἄν σέ εἶχα ρωτήσει «Γιατί ὀνομάζεσαι χριστιανός;», τότε θά ἦταν σωστή ἡ ἀπάντηση πού μοῦ ἔδωσες «Γιατί πιστεύω στόν Χριστό». Ἐγώ ὅμως σέ ρωτάω «ποιός εἶναι ὁ λόγος πού σέ ἔκανε νά γίνεις χριστιανός;».

Ἡ ἐρώτησή μου, βέβαια, μοιάζει νά εἶναι ἁπλή καί χωρίς ἰδιαίτερη σημασία, ἀλλ’ ὅμως λίγοι εἶναι αὐτοί πού, ὅταν τούς ρωτήσουν πάνω σ’ αὐτό τό θέμα, δίνουν καί τήν σωστή ἀπάντηση.

Ἄν, πάλι, –ἄν τοῦ γίνει αὐτή ἡ ἐρώτηση– ἀπαντήσει κανείς «Ὁ Θεός θέλησε νά γίνω χριστιανός», οὔτε κι αὐτός θά ἔχει ἀπαντήσει σωστά.

Ἄν πεῖ, ἐπίσης, ὅτι «Ἐγώ θέλησα νά εἶμαι χριστιανός», πάλι δέν θά ἔχει δώσει τὴν σωστή ἀπάντηση.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Βου

– Ὁ Θεός θέλησε  νά γίνω χριστιανός καί ἐγώ εἶχα τήν προαίρεση νά θέλω τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

ΕΡΩΤΗΣΗ Αου

– Μέ τὴν θέλησή σου ἔχεις γίνει χριστιανός ἤ χωρίς νά τό θέλεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Βου

– Ἄν πῶ «Μέ τὴν θέλησή μου», ψέματα λέω. Κι ἄν πάλι πῶ «Χωρίς τὴν θέλησή μου» καί πάλι δέν λέω τήν ἀλήθεια. Γιατί τότε πού ἔγινα χριστιανός ἤμουνα νήπιο, κι ἔτσι οὔτε τὴν συγκατάθεσή μου ἔδωσα ἀλλ’ οὔτε καί ἀρνήθηκα.

ΕΡΩΤΗΣΗ Αου

– Πές μου, σέ παρακαλῶ, ἀπό ποῦ γνωρίζεις ὅτι σίγουρα εἶσαι βαπτισμένος; Γιατί ὑπάρχει περίπτωση νά σέ πέταξαν στόν δρόμο οἱ γονεῖς σου, οἱ ὁποῖοι ἦταν εἰδωλολάτρες καί νά μήν σέ ἔχουν ποτέ βαπτίσει. Πολλά τέτοια συνέβαιναν, ἀλλά καί μέχρι σήμερα συμβαίνουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Βου

– Τό καταλαβαίνω ἀπό τήν ἐνέργεια (τῆς Χάρης). Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας λέει: «Ἀπό τόν φόβο σου Κύριε συλλάβαμε καί ὑποφέραμε πόνους τοκετοῦ καί γεννήσαμε Πνεῦμα σωτηρίας» (Ἡσ. 26, 17-18). Μέ αὐτό πού λέει φανερώνει ὅτι ὅσοι ἔχουμε φωτιστεῖ μέ τό Βάπτισμα ἔχουμε λάβει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Λέει πάλι μέ τό στόμα τοῦ Προφήτη ὁ Θεός, γι’ αὐτούς πού πρόκειται νά βαπτιστοῦν, ὅτι: «Θά κατοικήσω καί θά περπατήσω μέσα τους» (Β΄ Κορινθ. 6,16) καί ἐπίσης: «Θά βγάλω καί θά ξεχύσω τό πνεῦμα μου πάνω σέ κάθε ἄνθρωπο» (Ἰεζ. 3,1).

Ὅσοι, λοιπόν, ἔχουν πάρει μέσα τους, κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα, τό Θεῖο Πνεῦμα, πληροφοροῦνται βαθιά μέσα τους ὅτι εἶναι βαπτισμένοι, ἀπό τά σκιρτήματα καί τίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς τους, ἀπό τήν ἀγαλλίαση, ἀπό τήν ἐνέργεια καί –γιά νά τό πῶ καλύτερα– ἀπό τούς παφλασμούς τῆς Χάριτός Του.

Γιατί κανένας ἀβάπτιστος ἄνθρωπος πάνω στὴν γῆ δέν ἔχει τόσο πλούσια αὐτὴν τὴν Χάρη καί τήν ἐνέργεια. Ποτέ ὁ ἀβάπτιστος δέν ἔχει μιά τέτοια αἴσθηση, ἀκόμα κι ἄν ἐφαρμόζει ὅλες τίς ἐντολές καί τά θελήματα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτά τά ζοῦν μονάχα ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀναγεννηθεῖ μέ τό νερό καί τό Πνεῦμα, καί ἔχουν δεχθεῖ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα τους καί διατηροῦν τήν ψυχή τους καθαρή καί ἀμόλυντη.

Ὅπως ἡ γυναίκα πού ἐγκυμονεῖ αἰσθάνεται μέσα της τά σκιρτήματα τοῦ βρέφους, ἔτσι καί αὐτοί ἀπό τὴν χαρά, τήν εὐφροσύνη καί τήν ἀγαλλίαση πού ὑπάρχει μέσα τους, καταλαβαίνουν ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα τους, τό Ὁποῖο τό ἀπέκτησαν μέ τό Βάπτισμα. Γι’ αὐτήν τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶπε ὁ Χριστός ὅτι: «Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν βρίσκεται μέσα σας» (Λουκ. 17,21). Καί πάλι: «Φωτιά ἦρθα νά βάλω πάνω στὴν γῆ καί θά ἤθελα νά εἶχε ἤδη ἀνάψει» (Λουκ. 12, 4-9).

ΕΡΩΤΗΣΗ Αου

– Μόνο ἀπό αὐτήν καί μόνο τήν ἀπόδειξη μαθαίνει κάθε ἀμαθής ἤ σοφός ἄνθρωπος ὅτι εἶναι βαπτισμένος, καί ὄχι μέ κάποιον ἄλλον τρόπο:

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Βου

– Βέβαια, αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή καί σίγουρη ἀπόδειξη τῆς ἰδιότητας τοῦ χριστιανοῦ.

Καί ἄκουσε τί λέει ἐπιτιμώντας μερικούς, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μήπως δέν γνωρίζετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός κατοικεῖ μέσα σας; Ἐκτός ἄν δέν τό ζεῖτε αὐτό καί κατά συνέπεια, εἴσαστε ἄξιοι ἀποδοκιμασίας» (Β΄ Κορ. 13,5).

Ὅπως λοιπόν προεῖπα, ὅτι ἡ ἐγκυμονοῦσα γυναίκα γνωρίζει ὄχι ἀπό ἐξωτερικές πληροφορίες, ἀλλά ἀπὸ αὐτό ποὺ ζεῖ καί ἀπό τά σκιρτήματα τοῦ βρέφους, ὅτι σίγουρα ἔχει συλλάβει, ἔτσι κι ὁ ἀληθινός χριστιανός: Δέν μαθαίνει τήν ἰδιότητά του ἀπ’ αὐτὰ ποὺ τοῦ λένε οἱ γονεῖς του –ὅτι δηλαδή τόν ἔχουν βαπτίσει– οὔτε ἀπό κάποιου ἄλλου εἴδους πληροφορία. Αὐτά ὀφείλει νά τά πληροφορεῖται ἀπό τήν ἴδια τήν καρδιά του. Ἀπό αὐτήν πρέπει νά ἔχει τίς ἀποδείξεις, ὅτι ἔχει λάβει τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ὅτι ἔχει ἀξιωθεῖ νά δεχθεῖ τὴν δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε σέ κάποιους: «Μή σβήνετε τό Πνεῦμα» (Α΄ 5,19). Αὐτό σημαίνει νά μή διώξετε καί νά «Μή λυπεῖτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, μέ τό Ὁποῖο ἔχετε βαπτιστεῖ τήν ἡμέρα τῆς ἀπολύτρωσής σας» (Ἐφεσ. 4,30). Καί ἀλλοῦ πάλι λέει: «Δέν ἔχετε λάβει πνεῦμα δουλείας, ἀλλά πνεῦμα ἐλευθερίας» (Ρωμ. 8,15).

Αὐτήν τήν Χάρη, ὅταν, ἐξαιτίας τῆς μοιχείας, τήν ἔχασε ὁ Προφήτης Δαυίδ, παρακαλοῦσε τόν Θεό καί ἔλεγε: «Δός μου πάλι τήν ἀγαλλίαση πού δίνει ἡ σωτηρία πού Σύ χαρίζεις καί φύτεψε μέσα μου πνεῦμα εὐθύτητας καί ἀγαθοσύνης»(Ψαλμ. 50,14+12).

Σοῦ ἔγινε λοιπόν τώρα κατανοητό πώς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον κατοικεῖ μέσα στήν καρδιά τοῦ πιστοῦ. Κατά συνέπεια, ἄν ὁ ἄνθρωπος φυλάει τήν καρδιά του καθαρή, φωτίζεται ὁλόκληρος καί αἰσθάνεται τήν Θεία φωτιά νά κατοικεῖ μέσα του. Τό πληροφορεῖται ἀπό τά δάκρυα, τήν χαρά, τήν ἀγαλλίαση, τήν παρηγοριά καί τήν εὐφροσύνη πού τόν διακατέχουν. Ἰδιαίτερα μάλιστα τόν καιρό τῶν ἑορτῶν, τῶν λατρευτικῶν Συνάξεων καί τῶν πνευματικῶν διδασκαλιῶν ἔρχεται στόν ἄνθρωπο τό Ἅγιο Πνεῦμα καί χαρούμενα σκιρτᾶ μαζί μέ τήν καρδιά ἡ Χάρη πού κατοικεῖ μέσα της. Τότε πληροφορεῖται ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶναι ἀληθινά χριστιανός καί ἔχει δεχθεῖ τό Ἅγιο Βάπτισμα.

Κι ἄς μή φανοῦν παράξενα καί βαριά αὐτά πού λέω. Γιατί καί οἱ Προφῆτες ὄντας ἔγγαμοι καί ζώντας στήν κοινωνία καί ἔχοντας ἰδιοκτησίες, εἶχαν αὐτήν τήν ἰδιαίτερη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί δέν ἦταν μόνον οἱ ἄνδρες Προφῆτες, ἀλλά καί οἱ γυναῖκες. Ἐπειδή δέν ἀπομακρύνεται καί δέν ἀποστρέφεται τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν κοινωνία τοῦ τιμίου γάμου.

Γι’ αὐτό, λοιπόν, καί πολλοί ἄνθρωποι –πού ζοῦν στόν κόσμο– λαμβάνουν αὐτήν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἐννοῶ μ’ αὐτό καί ἐκείνους πού λειτουργοῦν στό ἅγιο θυσιαστήριο καί ἐκείνους πού προσέρχονται καί μεταλαμβάνουν τά ἅγια Μυστήρια. Αὐτοί ἀπροσδόκητα, γεμίζουν πολλές φορές δάκρυα, χαρά καί εὐφροσύνη. Ἀπό αὐτό πληροφορεῖται ὁ χριστιανός ὅτι δέν μεταλαμβάνει σκέτο ψωμί καί κρασί, ἀλλά τό ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει καθαγιαστεῖ μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί, βέβαια, δέν νιώθουμε μέσα μας ποτέ τέτοια χαρά ἤ γλυκύτητα ἤ κατάνυξη, ὅταν τρῶμε στό τραπέζι σκέτο ψωμί καί ὅταν πίνουμε τό συνηθισμένο κρασί. Δέν νιώθουμε κάτι παρόμοιο ἀκόμα καί στήν περίπτωση πού τρῶμε καλύτερης ποιότητας ψωμί ἤ πού πίνουμε παλιότερο καί πιό μυρωδᾶτο κρασί, ἀπό ἐκεῖνο πού προσφέρεται στό θυσιαστήριο.

Αὐτά ὅλα πρέπει νά τά γνωρίζει ὁ χριστιανός. Δέν ὑπάρχει σ’ ὁλόκληρη τήν πίστη μας, σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία καί σέ ὅλη τήν Ἁγία Γραφή κάτι ἄλλο παρόμοιο μ’ αὐτό καί σπουδαιότερο. Ἀπό αὐτό πληροφορεῖται ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶναι μέσα του καί μαζί του ὁ Θεός. Ἀπό αὐτό γνωρίζει ὅτι ἀληθινά δέν ὑπάρχει καμία ἄλλη πίστη πάνω στήν γῆ, παρά μονάχα ἡ πίστη τῶν [ὀρθόδοξων] χριστιανῶν. Γιατί, ἀσφαλῶς, γραφές, Ἐκκλησίες, θυσίες, δασκάλους, βίβλους καί ἐν μέρει θεογνωσία, ἀγαθοεργίες, ἑορτές, διαφορετικές στολές, εὐχές, παννυχίδες καί ἱερεῖς, μπορεῖ νά συναντήσει κανείς καί σέ πολλά εἰδωλολατρικά θρησκεύματα [καί αἱρέσεις]. Τήν Χάρη ὅμως, πού εἶναι κρυμμένη βαθιά μέσ’ τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, καί τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κανένας καί πουθενά πάνω στήν γῆ δέν τήν ἔχει, ἐκτός ἀπό ἐκείνους πού εἶναι σωστά βαπτισμένοι στό Ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί οἱ ὁποῖοι τήν λαμβάνουν μέ τήν πίστη.

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν πλοῦτο μας λέει ὁ Κύριος ὅτι: «Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν εἶναι σάν τόν θησαυρό πού εἶναι κρυμμένος μέσα σέ ἀγρό»(Ματθ. 13,44), δηλαδή τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μπῆκε μέσα μας τήν ἡμέρα τῆς Βάπτισής μας. Γιά τό ἴδιο πράγμα μιλάει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί λέει: «Ἔχουμε αὐτόν τόν θησαυρό μέσα σέ ὀστράκινα σκεύη»(Β΄ Κορ. 4,7), δηλαδή, μέσα στά πήλινα σώματά μας. Καί ἀλλοῦ πάλι λέει: «Δέν ξέρετε ὅτι τά σώματά σας εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι μέσα σας κατοικεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ;» (Α΄ Κορ.6, 19+ 3,16).

Αὐτά εἶναι ἀνάγκη νά σᾶς τά πῶ ξεκάθαρα, δηλαδή, ἀπό ποῦ ὀφείλει νά γνωρίζει ὁ χριστιανός ὅτι ἔλαβε τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ὅτι εἶναι ἀληθινός χριστιανός. Γιατί οὔτε τό νά πηγαίνει κανείς στήν Ἐκκλησία εἶναι ἀπόδειξη τοῦ ὅτι εἶναι ἀληθινός χριστιανός οὔτε τό ὅτι κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ οὔτε τό ὅτι μεταλαμβάνει τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι σημάδι ὅτι πράγματι εἶναι χριστιανός.

Γιατί εἶναι πιθανόν νά μεταλαμβάνουν καί μερικοί ἄπιστοι ἤ αἱρετικοί καί νά κάνουν κι αὐτοί ὅσα κάνουμε κι ἐμεῖς. Τό σημεῖο ὅμως τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ, τό ὁποῖο ἔχει δεχθεῖ ὡς δωρεά ἀπό τόν Θεό, δέν τό ἔχει δώσει Ἐκεῖνος ὡς ἐξωτερική σφραγίδα οὔτε, πάλι, τό ἔχει δώσει σέ λίθινες πλάκες γραμμένο, ἀλλά «στίς σάρκινες πλάκες τῆς καρδιᾶς» (Β΄ Κορ. 3,3).

Ἄς ψηλαφίσουμε λοιπόν μέσα μας, νά δοῦμε ἄν ἔχουμε τὴν σφραγίδα ἐκείνη πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός –ὡς δῶρο καί χάρισμα καί θησαυρό– κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα. Γιατί τά Εὐαγγέλια, οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Διδάσκαλοι, μᾶς διδάσκουν διά λόγων τήν πίστη, τήν ὁποία δεχόμαστε διά τῆς ἀκοῆς. Ὁ Θεός ὅμως διδάσκει τόν ἄνθρωπο ἐσωτερικά, βαθιά στήν ψυχή του, ὄχι μέ λόγια, ἀλλά μέ ζῶσα ἐνέργεια, τί εἶναι ὁ χριστιανός.

Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ὑπάρχει πίστη πού κάνει χειροπιαστά καί ἄμεσα ἐκεῖνα πού ἐλπίζουμε καί τά ὁποῖα τώρα δέν βλέπουμε, καί δίνει ὑπόσταση σ’ αὐτά, ὥστε νά τά βλέπουμε σάν νά τά ἔχουμε ζωντανά καί ὁρατά μπροστά στά μάτια μας» (Ἑβρ. 11,1).

Τώρα λοιπόν, μάθαμε ποιό εἶναι τό σημάδι τοῦ χριστιανοῦ, πρᾶγμα πού καμιά ἄλλη πίστη πάνω στήν γῆ δέν διαθέτει.

Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τό ἔχουν λάβει καί τό κατέχουν καί φεύγουν μ’ αὐτό ἀπό τούτη τὴν ζωή. Σ’ αὐτούς ἀνήκει ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

SC, 455,338-349

Ἑρμηνευτική Ἀπόδοση [προσαρμογή: ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο hristospanagia3.blogspot.com]

Ἀδελφότης Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου, Καρέα

http://www.imaik.gr/?p=585

Η υποδομή της Χριστιανικής μας ταυτότητας, υπόθεση ζωής (Δ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού στις 16 Δεκεμβρίου 2011 με τον κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη,

Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Πανοσιολογιότατοι πατέρες, αιδεσιμολογιότατοι, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Η ομιλία μου βέβαια δεν θα κινηθεί στην κατεύθυνση ούτε της υπερασπίσεως της Πίστεως ούτε κατά του αντιαιρετικού αγώνα, αλλά στην υποδομή της χριστιανικής μας ταυτότητας, που είναι υπόθεση ζωής. Τα γεγονότα, που εκκλησιαστικώς θα εορτάσουμε σε λίγες ημέρες, η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, αποτελεί το κορυφαίο εκείνο γεγονός διά του οποίου εγκαινιάστηκε η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό μέσα από την ίδια την θεότητα· ο άνθρωπος διά του Θεανθρώπου έχει πλέον τη δυνατότητα, στο πλαίσιο της Εκκλησίας, να ζει την ζωή του Τριαδικού Θεού εν Χριστώ και αυτήν να την φανερώνει στο κοινωνικό του περιβάλλον και στο γενικότερο κοινωνικό γίγνεσθαι στο μέτρο αυτής της σχέσης, στο μέτρο αυτής της δεκτικότητας. Αυτό είναι δεδομένο.

Εκείνο, το οποίο πολλές φορές παραβλέπουμε και το οποίο είναι η αιτία της δυσλειτουργίας μας στο πλαίσιο της Εκκλησίας, είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε διερευνήσει τα αίτια, τις προϋποθέσεις εκείνες, οι οποίες δυσκολεύουν την φανέρωση αυτής της εν Χριστώ ζωής, αυτής της ζωής, την οποία ζούσε ο Χριστός και η οποία δεν ήταν προσωπική Του απλώς υπόθεση αλλά ήταν και είναι υπόθεση του πληρώματος της Εκκλησίας. Έτσι θεώρησα σκόπιμο να αναφερθούμε σ’ αυτές τις προϋποθέσεις αυτής της ζωής, την οποία χαρακτηρίζω «αγιοπνευματική» σε σχέση με την τρέχουσα σημασία της λέξεως «πνευματική», γιατί πολλές φορές σήμερα το πνευματικό συγχέεται με αυτό που λέγεται, που νοείται πολλές φορές ως ακαδημαϊκό, ως κοινωνικό και γενικότερα ως διανοητικό. Άλλο πράγμα είναι η αγιοπνευματική ζωή και σ’ αυτήν θα αναφερθούμε με την μικρή εισήγησή μας, ζητώντας στο μέτρο του δυνατού, να γίνει και ένας διάλογος, ώστε να απαντηθούν ενδεχόμενα ερωτήματα πάνω σε μια προβληματική, που ίσως ακολουθήσει μετά από την εισήγησή μου.