Οἱ κοινωνικές μας σχέσεις μέ τούς κοσμικούς ἀνθρώπους

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Αρχιμ. Κύριλλου

Ο Απ. Παύλος θέτει τα πλαίσια στα οποία θα κινηθεί ο χριστιανός στο επίπεδο των κοινωνικών λεγομένων σχέσεων με τους κοσμικούς ανθρώπους. Γράφει λοιπόν: »Μην προσαρμόζεσθε στην νοοτροπία αυτού του κόσμου, αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό, αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού. Έτσι θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στον Θεό και τέλειο» (Ρωμ. 12,2).  »Μην κάνετε αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία;  Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Χριστό και τον διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο;» (Β’ Κορ. 6,14-15).

Οι χριστιανοί ως μάρτυρες του Χριστού στον κόσμο

Ωστόσο, παρά τα όσα σημειώσαμε παραπάνω, οι χριστιανοί οφείλουν να έχουν θετική παρουσία μέσα στον κόσμο. Με το παράδειγμα της ζωής τους και με τον λόγο τους θα λειτουργήσουν ως μάρτυρες της χριστιανικής αλήθειας στον κόσμο, κατά το παράδειγμα του ίδιου του Κυρίου μας που ήλθε στον κόσμο για να φανερώσει την αλήθεια για τον Θεό: »εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιω. 18,37).  Όπως ο Θεός Πατέρας απέστειλε τον Υιό Του στον κόσμο, έτσι και ο Ιησούς αποστέλλει τους μαθητές Του με ιεραποστολή στον κόσμο (Ιω. 17,18), να διδάξουν πάντα τα έθνη και να τα βαπτίσουν στο όνομα της Αγίας Τριάδος.

«Ἀδύνατον νά ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Ἀδύνατον» φωνάζουν οἱ νέοι, «ἀδύνατον» οἱ πλούσιοι, «ἀδύνατον» λένε οἱ ἐπιστήμονες, «ἀδύνατον» οἱ μεν, «ἀδύνατον» οἱ ἄλλοι.

                                                                         Φωνάζουν «αδύνατον» ποιοί;

Θα σταματήσω στα λόγια αυτά που είπαν οι μαθηταί στον Χριστό ότι είναι αδύνατον να φτάσει κανείς τις κορυφές της τελειότητος. Αυτό το «αδύνατον» το ακούμε και σήμερα. Κουραστήκαμε να το ακούμε. Όσοι είναι εξομολόγοι, όσοι είναι ιεροκήρυκες, όσοι είναι επίσκοποι στον 20ον αυτόν αιώνα της μεγάλης διαφθοράς και κηρύττουν το Ευαγγέλιο τους λένε: «Αδύνατον να ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Αδύνατον» φωνάζουν οι νέοι, «αδύνατον» οι πλούσιοι, «αδύνατον» λένε οι επιστήμονες, «αδύνατον» οι μεν, «αδύνατον» οι άλλοι.

«Αδύνατον» φωνάζουν και οι οικογενειάρχες, γιατί και η οικογενειακή ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι μια ψηλή κορυφή, είναι Όλυμπος, Άλπεις και Ιμαλάια. Βέβαια, παραπάνω απ’ αυτήν την κορυφή υπάρχει μια άλλη, που αγγίζει τα άστρα και είναι η παρθενική ζωή. Αλλά και η οικογενειακή ζωή, όταν δεν είναι ως συγκερασμός ζώων η όλη συμβίωση ή μία συνεταιριστική εταιρεία συμφερόντων, αλλά η οικογενειακή ζωή, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο, είναι κορυφή. Και όταν πας να υποδείξεις τα καθήκοντα, που απαιτεί η τελειότης στους οικογενειάρχες, τότε απαντούν και λέγουν: «Αδύνατον να πραγματοποιηθεί αυτό το ιδεώδες της χριστιανικής οικογένειας στον εικοστό αιώνα». Και για να το εξηγήσω σαφέστερα.

Η υποδομή της Χριστιανικής μας ταυτότητας, υπόθεση ζωής (Δ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού στις 16 Δεκεμβρίου 2011 με τον κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη,

Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Πανοσιολογιότατοι πατέρες, αιδεσιμολογιότατοι, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Η ομιλία μου βέβαια δεν θα κινηθεί στην κατεύθυνση ούτε της υπερασπίσεως της Πίστεως ούτε κατά του αντιαιρετικού αγώνα, αλλά στην υποδομή της χριστιανικής μας ταυτότητας, που είναι υπόθεση ζωής. Τα γεγονότα, που εκκλησιαστικώς θα εορτάσουμε σε λίγες ημέρες, η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, αποτελεί το κορυφαίο εκείνο γεγονός διά του οποίου εγκαινιάστηκε η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό μέσα από την ίδια την θεότητα· ο άνθρωπος διά του Θεανθρώπου έχει πλέον τη δυνατότητα, στο πλαίσιο της Εκκλησίας, να ζει την ζωή του Τριαδικού Θεού εν Χριστώ και αυτήν να την φανερώνει στο κοινωνικό του περιβάλλον και στο γενικότερο κοινωνικό γίγνεσθαι στο μέτρο αυτής της σχέσης, στο μέτρο αυτής της δεκτικότητας. Αυτό είναι δεδομένο.

Εκείνο, το οποίο πολλές φορές παραβλέπουμε και το οποίο είναι η αιτία της δυσλειτουργίας μας στο πλαίσιο της Εκκλησίας, είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε διερευνήσει τα αίτια, τις προϋποθέσεις εκείνες, οι οποίες δυσκολεύουν την φανέρωση αυτής της εν Χριστώ ζωής, αυτής της ζωής, την οποία ζούσε ο Χριστός και η οποία δεν ήταν προσωπική Του απλώς υπόθεση αλλά ήταν και είναι υπόθεση του πληρώματος της Εκκλησίας. Έτσι θεώρησα σκόπιμο να αναφερθούμε σ’ αυτές τις προϋποθέσεις αυτής της ζωής, την οποία χαρακτηρίζω «αγιοπνευματική» σε σχέση με την τρέχουσα σημασία της λέξεως «πνευματική», γιατί πολλές φορές σήμερα το πνευματικό συγχέεται με αυτό που λέγεται, που νοείται πολλές φορές ως ακαδημαϊκό, ως κοινωνικό και γενικότερα ως διανοητικό. Άλλο πράγμα είναι η αγιοπνευματική ζωή και σ’ αυτήν θα αναφερθούμε με την μικρή εισήγησή μας, ζητώντας στο μέτρο του δυνατού, να γίνει και ένας διάλογος, ώστε να απαντηθούν ενδεχόμενα ερωτήματα πάνω σε μια προβληματική, που ίσως ακολουθήσει μετά από την εισήγησή μου.