Ἡ συμμετοχή εἰς τάς πολιτικάς κηδείας (Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης)

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΣ ΚΗΔΕΙΑΣ

 
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΛΟ καί πληθαίνουν οἱ πολιτικές κηδεῖες στή Χώρα μας.Πολλοί ἄθεοι ἀριστεροί, πού ἦταν εὐρύτερα γνωστοί, κηδεύονται πολιτικῶς, κάτι πού στό παρελθόν συνέβαινε σπανιότατα. Γιά τούς ἄθεους εἶναι φυσικό νά μή θέλουν τήν ἐκκλησιαστική ἀκολουθία. Καί δέν θέλω νά ἀσχοληθῶ μαζί τους, παρόλο πού εἶναι βαφτισμένοι οἱ περισσότεροι. Πρέπει ὅμως νά σχολιάσω τή συμμετοχή τῶν πιστῶν στίς πολιτικές κηδεῖες. Δυστυχῶς, βλέπουμε νά ἐκφωνοῦν ἐπικήδειους λόγους καί νά μιλοῦν γιά τους κοινωνικούς ἀγῶνες καί τήν μεγάλη προσφορά τῶν ἀθέων, οἱ ὁποῖοι πέθαναν χωρίς καμιά ἐλπίδα..

Καί ἀρχίζουν τά ἀτέλειωτα καί ἀδικαιολόγητα χειροκροτήματα καί οἱ κραυγές ≪ἀθάνατος, ἀθάνατος≫ ἀπό τούς παρευρισκομένους, ἐνῶ εἶναι γνωστό σέ ὅλους ὅτι αὐτοί καί ὅταν ζοῦσαν ἦταν πεθαμένοι πνευματικά!

Πῶς θά ζήσουμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα! Ὅσιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς καὶ Θεός μας χωρὶς νὰ φταίει σὲ τίποτε ραπίσθηκε, ὥστε οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ θὰ τὸν μιμηθοῦν, ὄχι μόνον νὰ λάβουν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνουν συγκοινωνοὶ στὴ θεότητά του μὲ τὴν ὑπακοή τους (...). Ἐκεῖνος ἦταν Θεὸς κι ἔγινε γιὰ μᾶς ἄνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύσθηκε καὶ σταυρώθηκε, καὶ μὲ ὅσα ἔπαθε ὁ ἀπαθὴς κατὰ τὴ θεότητα εἶναι σὰν νὰ μᾶς διδάσκει καὶ νὰ λέει στὸν καθένα μας:

«Ἂν θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ γίνεις Θεός, νὰ κερδίσεις τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ νὰ ζήσεις μαζί μου, πράγμα ποὺ ὁ προπάτοράς σου, ἐπειδὴ τὸ ἐπεδίωξε μὲ κακὸ τρόπο, δὲν τὸ πέτυχε, ταπεινώσου, καθὼς ταπεινώθηκα κι ἐγὼ γιὰ σένα- ἀπόφυγε τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ δαιμονικοῦ φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, ὑπόμεινέ τα μέχρι θανάτου καὶ μὴν ντραπεῖς.

Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα. Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μού δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[...] Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδινε τον Διδάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία τον Διδάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίνει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Διδασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες. Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει τον μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε... ένας από τους δώδεκα». Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»; Και αυτός ο λόγος «ένας από τους δώδεκα» δείχνει πως η κατηγορία του Ιούδα είναι πολύ μεγάλη. Γιατί ο Ιησούς είχε και άλλους μαθητές, εβδομήντα συνολικά. Αλλά εκείνοι βρίσκονταν σε δεύτερη θέση και δεν απολάμβαναν τόση τιμή, ούτε είχαν τόση οικειότητα με τον Διδάσκαλο, ούτε γνώριζαν τόσο τα μυστικά Του όσο οι δώδεκα.

Διατὶ ὀνομάζομεν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

 Ὅπως ἀκριβῶς οἱ κυβερνῆται, οἱ δρομεῖς καὶ οἱ ἀθληταὶ φροντίζουν καὶ ἐπαγρυπνοῦν περισσότερον, ὅταν πλησιάζουν πρὸς τὸ τέρμα, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ ἡμεῖς, ἐπειδὴ μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐφθάσαμεν εἰς τὴν Μεγάλην αὐτὴν ἑβδομάδα, πρέπει τώρα κατ΄ἐξοχὴν νὰ ἐντείνωμεν τὴν νηστείαν καὶ νὰ αὐξήσωμεν τὰς προσευχὰς καὶ νὰ ἐξομολογηθῶμεν διὰ ὅσα ἡμαρτήσαμεν μὲ ἀκρίβειαν καὶ νὰ ἐκτελῶμεν ὅλας τὰς καλὰς πράξεις, τὴν πλουσίαν ἐλεημοσύνην, τὴν ἐπιείκειαν, τὴν πραότητα καὶ κάθε ἄλλην ἀρετήν, οὕτως ὥστε, ἀφοῦ φθάσωμεν μαζὶ μὲ αὐτὰ τὰ κατορθώματα εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, νὰ ἀπολαύσωμεν τὴν φιλοτιμίαν τοῦ Κυρίου. 

Ὀνομάζομεν τὴν ἑβδομάδα αὐτὴν Μεγάλην ὄχι ἐπειδὴ ἔχει μεγαλυτέρας ὥρας.

 Οὔτε ἐπειδὴ ἔχει περισσοτέρας ἡμέρας, διότι καὶ ὅλαι αἱ ἄλλαι καὶ αὐτὴ ἔχουν τὸν ἴδιον ἀριθμὸν ἡμερῶν. Διατὶ λοιπὸν ὀνομάζομεν αὐτὴ Μεγάλην;

Ἐπειδὴ τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα συνέβησαν κατ’ αὐτὴν εἶναι δι’ ἡμᾶς μεγάλα καὶ ἀνέκφραστα. Διότι κατ’ αὐτὴν κατέπαυσεν ὁ μακροχρόνιος πόλεμος, ἐνικήθη ὁ θάνατος, ἡ κατάρα ἐξηφανίσθη, ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου κατελύθη, ἡρπάγησαν οἱ αἰχμάλωτοί του, ἔγινεν ἡ συνδιαλλαγὴ τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὁ οὐρανὸς ἔγινε κατοικήσιμος, οἱ ἄνθρωποι ἀνεμείχθησαν μὲ τοὺς Ἀγγέλους, τὰ  χωρισμένα ἠνώθησαν, ὁ φραγμὸς ἤρθη, ἡ κλεὶς ἀφηρέθη, ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης εἰρηνοποίησεν τὰ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ τὰ εἰς τὴν γῆν ὄντα. 

Διὰ αὐτὸ λοιπὸν ὀνομάζομεν τὴν ἑβδομάδα αὐτήν Μεγάλην, ἐπειδὴ δηλαδὴ κατ’ αὐτὴν ὁ Κύριος μᾶς ἐχάρισεν πλῆθος ἀπὸ δωρεάς. Δι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ ἐντείνουν τὴ νηστείαν, τὴν ἀγρυπνίαν, καὶ τὰς ἱερὰς διανυκτερεύσεις καὶ ἐλεημοσύνην κάνουν, διὰ νὰ δείξουν μὲ τὰς πράξεις των τὴν τιμήν, ποὺ ἀποδίδουν εἰς τὴν Μεγάλην ἑβδομάδα. Διότι ἐάν ὁ Θεός μᾶς ἐχάρισε κατ’ αὐτήν τόσα ἀγαθά, πῶς δὲν πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἀποδείξωμεν τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν τιμὴν μὲ ὅτι ἠμποροῦμεν;…

Ἀπὸ τὸ βιβλίο :
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ».
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2000 μ.Χ.
 

 arnion.gr

http://anavaseis.blogspot.com/2012/03/blog-post_8198.html

 http://paterikos.blogspot.com/2012/04/blog-post_3471.html#more

Συμμετέχοντας στίς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

\

Διανύουμε την ιερότερη περίοδο του εκκλησιαστικού μας έτους. Την Μεγάλη Σαρακοστή. Ένα χρονικό διάστημα που θα μας οδηγήσει στο Πάσχα. Κι ως τότε: Νηστεία, εγκράτεια, αγώνας και μπόλικη προσευχή.

Ως την «εορτή των εορτών», το Πάσχα, οι Ιερές Ακολουθίες, οι ομαδικές αυτές προσευχές που τελούνται στους Ορθόδοξους Ναούς μας – τουλάχιστον όπου υπάρχει εφημέριος – είναι αρκετές, είναι κατανυκτικές, γλυκές, κουραστικές και ταυτόχρονα ...ξεκούραστες.

Κουραστικές για το στόμα από τα πολλά ψαλλόμενα, κουραστικές για τα πόδια από την ορθοστασία, αλλά ξεκούραστες για τη ψυχή και το ανθρώπινο ταλαιπωρημένο πνεύμα. Η κάθε ενορία, με τούτο το Σαρακοστιανό λειτουργικό πρόγραμμα, μεταμορφώνεται σ’ ένα μικρό Μοναστήρι! Κι είναι όμορφη αυτή η εμπειρία.

Η κάθε ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι ένα εικοσιτετράωρο γεμάτο προσευχή! «Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός». Η εκκλησιαστική ημέρα ξεκινά πάντα το απόγευμα. Έτσι οι καμπάνες, τα στόματα αυτά των Ναών που προσκαλούν όσους πιστούς θέλουν στο επίγειο σπίτι του Θεού Πατέρα, χτυπούν ρυθμικά κάθε απόγευμα. Κι ο Ιερεύς και οι λιγοστοί πιστοί συμπροσεύχονται με την Ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου.