Πετάξετε ἀπὸ πάνω σας τὴν ψευτιά

 

γράφει ο Φώτης Κόντογλου

Τί μεγαλομανία σ᾿ ἔχει πιάσει, ἀδελφέ μου, καὶ δὲν βρίσκεις ἡσυχία καὶ χτίζεις πατώματα ἀπάνω στὰ πατώματα, κι᾿ ἔχεις δυὸ τρία αὐτοκίνητα καὶ κότερα καὶ κάθε λογὴς μάταια πράγματα! Γύρισε καὶ κύτταξε καὶ τὸν ἀδελφό σου, νὰ δροσισθεῖ ἡ ψυχή σου μὲ τὴν εὐλογημένη καλωσύνη, ποὺ τὴν ξεράνανε τὰ τσιμέντα, οἱ ψεύτικες κουβέντες, οἱ συμφεροντολογικὲς παρέες, οἱ συνοφρυωμένες ἀξιοπρέπειες.

 Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις θυσίες, τουλάχιστον

Ὁλοζώντανο περιστατικό ἀποκτήσεως καί ἀπώλειας τῆς εὐχῆς

Διήγηση Γέροντος: «Βοηθοῦσα στὶς ἑτοιμασίες τῆς πανηγύρεως ἑνὸς Κελλιοῦ. Ὁ Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ ποὺ ἦταν πολὺ ἐπιτήδειος καὶ γρήγορος, μοῦ ἔλεγε: “Κάνε γρήγορα, φέρε ἐκεῖνο, πήγαινε ἐκεῖ…”. Ἐγὼ δὲν μποροῦσα νὰ ἀντέξω τόση βία, ἀλλὰ τὰ ἔκανα ὅλα μὲ ὑπακοή.
 Ἐκείνη τὴν στιγμή, ποὺ ἔκανα ὅλον αὐτὸ τὸν ἀγώνα νὰ ἑτοιμάσουμε τράπεζα γιὰ σαράντα πατέρες –καὶ τὰ ἔκανα μὲ μεγάλη προθυμία–, μπῆκε ἡ εὐχὴ μέσα μου καὶ ἄρχισε νὰ λέη ἡ καρδιά μου μόνη της τὴν εὐχὴ χωρὶς προσπάθεια. Ὤ, τί ἀγαλλίαση! Δὲν μπορῶ νὰ τὴν περιγράψω.
Ἄρχισε ἡ καρδιά μου νὰ λέη τὴν εὐχὴ καὶ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα μου οὐράνια εὐωδία. Καὶ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ ἔκανα ὑπακοὴ σ’ ἕναν ξένο· δὲν ἦταν Γέροντάς μου. Ἦρθε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ἐπεσκίασε. Αὐτὴν τὴν χάρι τὴν εἶχα γιὰ ἕνα τέταρτο περίπου, ἐνῶ ταυτόχρονα δούλευα, καὶ ὁ Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ δὲν κατάλαβε τίποτε. Τότε ἔρχεται ἕνας ἄλλος ἀδελφὸς καὶ μοῦ λέει μὲ λίγο ἀπότομο τρόπο:

Ἡ ὑποκριτική θρησκευτικότητα καί ἡ διάκρισή της

Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΗΣ

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

θ’. «Οἱ τόν ἐνάρετον καί εὐλαβῆ καί ἐπίδοξον βίον ἀσκεῖν βουλόμενοι, οὐκ ἐκ τοῦ πεπλασμένου ἤθους ἤ τῆς ψευδοῦς πολιτείας ὀφείλουσι κρίνεσθαι· ἀλλ’ ὥσπερ οἱ τεχνῖται τῶν ζωγράφων καί τῶν ἀνδριαντοπλάστων, ἐξ’ αὐτῶν τῶν ἔργων τήν ἐνάρετον καί θεοφιλῆ πολιτείαν ἐπιδείκνυνται καί ὥσπερ παγίδας, οὕτω πάσας τάς πονηράς ἡδονάς ἀποστρέφονται»¹.

«Ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν τὴν ἐνάρετη καὶ εὐλαβῆ καὶ τιμημένη ζωή», διδάσκει ὁ καθηγητής τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος, «δὲν πρέπει νὰ κρίνονται (νά τούς διακρίνουμε) ἀπὸ τήν ἐπίπλαστη συμπεριφορά ἤ τόν ψεύτικο τρόπο ζωῆς. Ἀλλὰ, ὅπως οἱ ζωγράφοι καὶ οἱ ἀγαλματοποιοί διακρίνονται ἀπό τούς ἁπλούς τεχνίτες (ἐξ αἰτίας τῆς ποιότητας τῶν ἔργων τους), ἔτσι καί αὐτοί μέ τά ἔργα τους ἐπιδεικνύουν τήν ἐνάρετη καί θεοφιλή πολιτεία τους καί ὡς παγίδες ἀποστρέφονται ὅλες τίς πονηρές ἡδονές».

Ποῖα εἶναι τά ἀσφαλῆ κριτήρια γιά τό ἄν κάποιος εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἤ ὄχι;

Πῶς διακρίνονται οἱ ἄνθρωποι;

Πῶς φανερώνεται ἡ ἀληθινή ταυτότητά τους;

Πῶς θά ζήσουμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα! Ὅσιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς καὶ Θεός μας χωρὶς νὰ φταίει σὲ τίποτε ραπίσθηκε, ὥστε οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ θὰ τὸν μιμηθοῦν, ὄχι μόνον νὰ λάβουν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνουν συγκοινωνοὶ στὴ θεότητά του μὲ τὴν ὑπακοή τους (...). Ἐκεῖνος ἦταν Θεὸς κι ἔγινε γιὰ μᾶς ἄνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύσθηκε καὶ σταυρώθηκε, καὶ μὲ ὅσα ἔπαθε ὁ ἀπαθὴς κατὰ τὴ θεότητα εἶναι σὰν νὰ μᾶς διδάσκει καὶ νὰ λέει στὸν καθένα μας:

«Ἂν θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ γίνεις Θεός, νὰ κερδίσεις τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ νὰ ζήσεις μαζί μου, πράγμα ποὺ ὁ προπάτοράς σου, ἐπειδὴ τὸ ἐπεδίωξε μὲ κακὸ τρόπο, δὲν τὸ πέτυχε, ταπεινώσου, καθὼς ταπεινώθηκα κι ἐγὼ γιὰ σένα- ἀπόφυγε τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ δαιμονικοῦ φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, ὑπόμεινέ τα μέχρι θανάτου καὶ μὴν ντραπεῖς.