Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Μιὰ πρεσβυτέρα στὸ πλευρὸ τοῦ συζύγου της ἱερέως.


(Ἡ μακαριστὴ πρεσβυτέρα † Θεοδώρα Καλύβα-Σαράντου μετέστη εἰς τὴν ἄλλη ζωὴ - 27-9-1977 - ὕστερα ἀπὸ τραγικὸ θάνατο ποὺ εἶχε σὲ αὐτοκινητικὸ δυστύχημα. Ὅσοι τὴν εἶχαν γνωρίσει βεβαιώνουν ὅτι ἦταν μιὰ ἐκλεκτὴ ψυχή, μὲ ἔντονη πνευματικὴ ζωή. Ὁταν ἐκοιμήθη, ἄφησε τὸν ἱερέα Σαράντη Σαράντο ἐν χηρείᾳ μὲ τέσσερα ἀνήλικα παιδιὰ μικρῆς ἡλικίας. Στὸ ἄρθρο της ποὺ ἀκολουθεῖ - τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Ἐνορία» στὶς 1-12-1972 - δείχνει πῶς μπορεῖ σήμερα μιὰ πρεσβυτέρα νὰ σταθεῖ στὸ πλευρὸ τοῦ συζύγου της ἱερέως καὶ ταυτόχρονα νὰ διακονήσει τὴν οἰκογένειά της καὶ τὴν εὐρύτερη οἰκογένεια τῆς ἐνορίας. Τέλος, ἀναφέρουμε ὅτι ἦταν Θεολόγος καθηγήτρια, διορισμένη στὴν Μέση Ἐκπαίδευση. Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη της.)

Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶπε: «Ἂν στὸν δρόμο μου συναντήσω ἕναν ἄγγελο καὶ ἕναν ἱερέα, θὰ σκύψω νὰ φιλήσω τὸ χέρι τοῦ ἱερέως πρῶτα καὶ ὕστερα θὰ προσκυνήσω τὸν ἄγγελο».
Αὐτὴ ἡ σκέψη πράγματι κρύβει τὴν μεγαλύτερη ἀλήθεια γιατὶ ὁ ἱερεὺς εἶναι ἡ ὁρατὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο μας, εἶναι ὁ Χριστὸς σαρκωμένος, ὁ Λυτρωτής, ὁ θριαμβευτὴς Κύριος ἀνάμεσά μας.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας


Ἡ Ἐνορία, μοναστική ἤ κοσμική, εἶναι ὁ χῶρος ὅπου θεραπεύεται ἡ νοσοῦσα ἀνθρώπινη προσωπικότητα καί δημιουργεῖται ἡ ἀληθής κοινωνικότητα διά τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἑνώσεως τῶν μελῶν της.

«Ἡ Ἐνορία, ὡς ἀπηρτισμένη κοινότητα-κοινωνία, ὑπῆρξε πάντα στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τό Ἐκκλησιαστικό μοντέλο (πρότυπο) κοινωνικῆς διάρθωσης καί ζωῆς. Ὁ κοινοβιακός μοναχισμός, ὡς μοναστική ἀδελφότητα-ἐνορία, δέν εἶναι παρά ἡ δυναμική προσπάθεια διασώσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὑπαρκτικοῦ προτύπου, ὅταν ἄρχισε ἡ ἐκκοσμίκευσή του, ἡ προσαρμογή του δηλαδή στό κοσμικό πρότυπο τῆς μή-χριστιανικῆς κοινωνίας. Γι’ αὐτό οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων, μέ πρώτους τόν Μ. Βασίλειο καί τόν ἱερό Χρυσόστομο, ἐπέμειναν στή διάσωση τῆς ἑνότητας πνευματικότητας-κοινωνικότητας μέσα στό ἐνοριακό πλαίσιο, μέ τήν ὀργάνωση καί στερέωση τοῦ μοναστικοῦ κοινοβίου, ὥστε νά μή χαθεῖ ὁ ἀποκεκαλυμμένος θεοκεντρικός τρόπος ζωῆς τῶν Χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο»1.