Μιὰ πρεσβυτέρα στὸ πλευρὸ τοῦ συζύγου της ἱερέως.

(Ἡ μακαριστὴ πρεσβυτέρα † Θεοδώρα Καλύβα-Σαράντου μετέστη εἰς τὴν ἄλλη ζωὴ - 27-9-1977 - ὕστερα ἀπὸ τραγικὸ θάνατο ποὺ εἶχε σὲ αὐτοκινητικὸ δυστύχημα. Ὅσοι τὴν εἶχαν γνωρίσει βεβαιώνουν ὅτι ἦταν μιὰ ἐκλεκτὴ ψυχή, μὲ ἔντονη πνευματικὴ ζωή. Ὁταν ἐκοιμήθη, ἄφησε τὸν ἱερέα Σαράντη Σαράντο ἐν χηρείᾳ μὲ τέσσερα ἀνήλικα παιδιὰ μικρῆς ἡλικίας. Στὸ ἄρθρο της ποὺ ἀκολουθεῖ - τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Ἐνορία» στὶς 1-12-1972 - δείχνει πῶς μπορεῖ σήμερα μιὰ πρεσβυτέρα νὰ σταθεῖ στὸ πλευρὸ τοῦ συζύγου της ἱερέως καὶ ταυτόχρονα νὰ διακονήσει τὴν οἰκογένειά της καὶ τὴν εὐρύτερη οἰκογένεια τῆς ἐνορίας. Τέλος, ἀναφέρουμε ὅτι ἦταν Θεολόγος καθηγήτρια, διορισμένη στὴν Μέση Ἐκπαίδευση. Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη της.)

Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶπε: «Ἂν στὸν δρόμο μου συναντήσω ἕναν ἄγγελο καὶ ἕναν ἱερέα, θὰ σκύψω νὰ φιλήσω τὸ χέρι τοῦ ἱερέως πρῶτα καὶ ὕστερα θὰ προσκυνήσω τὸν ἄγγελο».

Αὐτὴ ἡ σκέψη πράγματι κρύβει τὴν μεγαλύτερη ἀλήθεια γιατὶ ὁ ἱερεὺς εἶναι ἡ ὁρατὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο μας, εἶναι ὁ Χριστὸς σαρκωμένος, ὁ Λυτρωτής, ὁ θριαμβευτὴς Κύριος ἀνάμεσά μας.

Ἀνώτερο ἀπό τά φυσικά χαρίσματα τό χάρισμα τῆς προσευχῆς

Κάποτε ο στάρετς σε κάποιους νεαρούς που ήσαν παρόντες και ειρωνεύονταν, μετά την ακολουθία τους είπε:

-       Να , εμείς εδώ προσευχηθήκαμε, αλλά δεν προσεύχονταν όλοι. Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δεν δίδεται σε όλους. Γι’ αυτό όποιος δεν έχει αυτό το δώρο δεν μπορεί να προσευχηθεί.

Ο μουσικός παίρνει το βιολί του και με αίσθημα αφήνει να βγουν διάφοροι ήχοι. Όλοι τον ακούνε και θαυμάζουν: «Τι δώρο!», λένε. Ή ο ζωγράφος ζωγράφισε έναν ωραίο πίνακα κι αυτόν τον θαυμάζουν για το δώρο, το ταλέντο του. Και η προσευχή, η συνομιλία με τον Θεό είναι ανώτερη από το χάρισμα του τραγουδιστή, του μουσικού, του ζωγράφου. Και το να γελάς με το χάρισμα της προσευχής του πιστού ανθρώπου είναι τρομερό και απρεπές.

Ὁλοζώντανο περιστατικό ἀποκτήσεως καί ἀπώλειας τῆς εὐχῆς

Διήγηση Γέροντος: «Βοηθοῦσα στὶς ἑτοιμασίες τῆς πανηγύρεως ἑνὸς Κελλιοῦ. Ὁ Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ ποὺ ἦταν πολὺ ἐπιτήδειος καὶ γρήγορος, μοῦ ἔλεγε: “Κάνε γρήγορα, φέρε ἐκεῖνο, πήγαινε ἐκεῖ…”. Ἐγὼ δὲν μποροῦσα νὰ ἀντέξω τόση βία, ἀλλὰ τὰ ἔκανα ὅλα μὲ ὑπακοή.
 Ἐκείνη τὴν στιγμή, ποὺ ἔκανα ὅλον αὐτὸ τὸν ἀγώνα νὰ ἑτοιμάσουμε τράπεζα γιὰ σαράντα πατέρες –καὶ τὰ ἔκανα μὲ μεγάλη προθυμία–, μπῆκε ἡ εὐχὴ μέσα μου καὶ ἄρχισε νὰ λέη ἡ καρδιά μου μόνη της τὴν εὐχὴ χωρὶς προσπάθεια. Ὤ, τί ἀγαλλίαση! Δὲν μπορῶ νὰ τὴν περιγράψω.
Ἄρχισε ἡ καρδιά μου νὰ λέη τὴν εὐχὴ καὶ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα μου οὐράνια εὐωδία. Καὶ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ ἔκανα ὑπακοὴ σ’ ἕναν ξένο· δὲν ἦταν Γέροντάς μου. Ἦρθε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ἐπεσκίασε. Αὐτὴν τὴν χάρι τὴν εἶχα γιὰ ἕνα τέταρτο περίπου, ἐνῶ ταυτόχρονα δούλευα, καὶ ὁ Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ δὲν κατάλαβε τίποτε. Τότε ἔρχεται ἕνας ἄλλος ἀδελφὸς καὶ μοῦ λέει μὲ λίγο ἀπότομο τρόπο:

Ἡ ἀσκήτρια Λαμπρινή ἀπό τήν Ἄρτα (μέρος 2ο)

 Δείτε εδώ: 1ο μέρος

ΦΟΒΕΡΕΣ ΝΗΣΤΕΙΕΣ…
 

Σ’ όλη την ζωή της είχε μονοφαγία και ξηροφαγία. Έτρωγε συνήθως ψωμί και ελιές. Στο τριήμερο (της τεσσαρακοστής) δεν έτρωγε και δεν έπινε τίποτε. Κοινωνούσε την καθαρά Τετάρτη και μετά συνέχιζε την τελεία νηστεία…..
Τις ημέρες πού δεν έτρωγε τίποτε έπινε γύρω στις 3 μ.μ. ένα κουταλάκι ζεστό νερό. Το συνηθισμένο φαγητό της ήταν μια πατάτα βρασμένη με ξύδι. Τα παιδιά της την πίεζαν να φάει, αλλά αρνιόταν και απαντούσε: «Μη στενοχωριέστε, δεν θα πεθάνω από τη νηστεία, η προσευχή είναι η τροφή μου. Το σώμα θα το περιποιηθώ γιατί είναι η κατοικία της ψυχής μου. Όταν έρθει η ώρα θα φάω. Μην ανησυχείτε».
Της έκανε το πρωί η κόρη της καφέ και το απόγευμα πού πήγαινε να πάρει το φλυντζάνι ήταν απείραχτο… Το Πάσχα πού κάθονταν όλοι μαζί να φάνε, η Λαμπρινή μιλούσε για τον Θεό και μετά από πίεση έτρωγε μια κουταλιά γιαούρτι η μια πιρουνιά σαλάτα.. έλεγε:

Ἡ ἀσκήτρια Λαμπρινή ἀπό τήν Ἄρτα…(Α΄)

Αυτή η ασήμαντη εξωτερικώς γιαγιά πού εδώ βλέπουμε, δέχθηκε χαρίσματα από τον Χριστό πού μόνο μεγάλοι Άγιοι είχαν. Κατέβαζε μέ τίς προσευχές της τόν ουρανό καί τούς Αγίους κάτω, συνομιλούσε μέ την Θεοτόκο, έβγαινε από το σώμα της καί με την ψυχή της ταξίδευε σέ Παράδεισο καί κόλαση, φθάνοντας σέ μέτρα απίστευτα για τήν εποχή μας. Γιαγιά Λαμπρινή πρέσβευε καί γιά εμάς…

Η Λαμπρινή γεννήθηκε το 1918 στο χωριό Αγία Παρασκευή Άρτης.

Οι γονείς της Σπυρίδων Δρίβας και Θεοδώρα ήταν από τους πιο εύπορους του χωριού και είχαν αλλά τρία αγόρια. Η Λαμπρινή ήταν η μικρότερη, και τ’ αδέλφια της την υπεραγαπούσαν για τον χαρακτήρα της, το ήθος και την πολύ καλή συμπεριφορά της προς όλους.

Μεγάλωσε με χριστιανικές αρχές. Από μικρή έμαθε να αγαπά τους ανθρώπους και να ζει σύμφωνα με τον λόγο του Θεού. Τελείωσε μόνο το δημοτικό σχολείο και διάβαζε με πόθο την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία.

Ἄς προσευχώμαστε γιά τούς ἱεραποστόλους

ΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΩΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στά πνευματικά του παιδιά τά παρακαλεῖ (Θεσσ. Β΄ 3, 1): Τὸ λοιπὸν προσεύχεσθε͵ ἀδελφοὶ͵ περὶ ἡμῶν͵ ἵνα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τρέχῃ καὶ δοξάζηται͵ καθὼς καὶ πρὸς ὑμᾶς.

Προηγουμένως ὁ Ἅγιος Παῦλος προσευχήθηκε γιά νά στηριχθοῦν ἀπό τόν Θεό οἱ Θεσσαλονικεῖς. Τώρα ζητάει ἀπό αὐτούς νά προσευχηθοῦν καί αὐτοί γιά χάρη του. Ὄχι γιά νά μήν κινδυνεύει (ἀφοῦ ἤξερε ὅτι σ’ αὐτό εἶναι ταγμένος, δηλ. στό νά περνάει συνεχῶς κινδύνους καί θλίψεις- ὅπως ἄλλωστε καί κάθε γνήσιος ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ) ἀλλά γιά νά τρέχει, νά διαδίδεται καί νά γίνεται ἀποδεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Νά γίνεται πιστευτός ἀπό ὅσους τώρα ἀκοῦνε τό κήρυγμα, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε ἀκουστός ἀπό τούς ἀγαπητούς του Θεσσαλονικεῖς. Νά δοξάζεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δηλ. σέ πολλές ἀνθρώπινες καρδιές νά ριζώνει καί νά καρποφορεῖ ὁπότε θά δοξάζεται ὁ Θεός ἀπό αὐτούς. Αὐτό τούς ζητάει νά προσευχηθοῦν καί νά παρακαλέσουν τόν Θεό γιά νά συμβεῖ ὅ,τι συνέβη καί στή Θεσσαλονίκη. Τούς ζητάει ἀλλά συγχρόνως τούς ἐγκωμιάζει γιά νά τούς φιλοτιμήσει.

Τά μέσα τῆς σωτηρίας

«Τά μέσα τῆς σωτηρίας»

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους

τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Γιά νά προκόψει κανείς στήν ἀρετή χρειάζονται ὁπωσδήποτε ἡ νηστεία καί ἡ ἀγρυπνία. Ὅταν μισήσει κανείς τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο πού τήν δημιούργησε, βρίσκεται στόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ὅποιος ἀγαπήσει στή ζωή του τή νηστεία καί τήν προσευχή, αὐτός ἀγαπάει τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Ὁ πολύς ὕπνος δέν βοηθάει τόν ἄνθρωπο στήν πρόοδο τῆς ἀρετῆς. Γι᾿ αὐτό λένε οἱ Πατέρες ὅτι ἡ ἀγρυπνία στήν προσευχή ὠφελεῖ πολύ τόν ἄνθρωπο. Τά θεμέλια λοιπόν τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἡ προσευχή. Ἡ νηστεία, ὑπερασπίζεται κάθε ἀρετή, εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, τό στεφάνι τῶν ἀγωνιστῶν, ἡ ὀμορφιά τῆς παρθενίας καί ἡ λαμπρότητα τῆς σωφροσύνης. Ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἡ μητέρα τῆς προσευχῆς καί ἡ πηγή τῆς ἁγνείας. Ἡ νηστεία ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στήν ἐκτέλεση καλῶν ἔργων, σ᾿ αὐτά πού εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

«Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου…»

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου, έπαρσις των χειρών μου, θυσία εσπερινή»  (Ψαλμ. 140.2)

Η θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων αποτελεί, την καρδιά της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…» αποτελεί τον κεντρικότερο ύμνο της Προηγιασμένης. Ψάλλεται, κατά την εκκλησιαστική τάξη, «σεμνά και κατανυκτικά». Τον συνοδεύει η προσφορά θυμιάματος. Και οι πιστοί προσευχόμαστε γονατιστοί.

Μια βαθύτερη προσέγγιση του ύμνου αυτού μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ορισμένα βασικά γνωρίσματα της ορθόδοξης προσευχής· ευρύτερα, της ορθόδοξης εμπειρίας, θα λέγαμε.

Όμως, προτού καταπιαστούμε με την ερμηνεία του, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο ύμνος αποτελεί ψαλμικό στίχο, τον οποίο για να εξηγήσουμε επιβάλλεται να τον δούμε στα πλαίσια του Ψαλμού στον οποίο ανήκει.

Πρόκειται για τον 140ό Ψαλμό του Δαβίδ , που τον συνέθεσε, όταν- ίσως- τον κατεδίωκε ο Σαούλ. Ο Ψαλμός χαρακτηρίζεται ως εσπερινός, και η αρχαία Εκκλησία τον ονόμαζε «επιλύχνιον», Ψαλμό δηλαδή που είχε θέση και που ψαλλόταν την ώρα που άναβαν τα λυχνάρια.

Ο ποιητής απευθύνεται στο Θεό. Όπως φαίνεται, βρίσκεται μακριά από το ναό και περνά μεγάλη δοκιμασία. Γι’ αυτό και παρακαλεί θερμά ο Θεός να ακούσει τις κραυγές της ικεσίας του, παρακαλεί να ανέβει η προσευχή του, όπως ανεβαίνει ο καπνός του θυμιάματος, και να θεωρήσει την ικετευτική ανύψωση των χειρών του ως εσπερινή θυσία.

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…»

Προσευχή αἰτήσεως δακρύων (Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

Κύριε, Σύ μόνο γνωρίζεις ὅτι ἡ ψυχή μας

Ἐσένα διψᾶ σάν τήν ἄνυδρη γῆ καί Ἐσένα ποθεῖ..

Στάξε στήν καρδιά μας μιά σταγόνα ἀπό τήν Θεία Σου Χάρη

καί ἄναψε μέσα σ’ αὐτήν τήν φλόγα τῆς ἀγάπης Σου..

Κροῦσε στήν δεκάχορδη κινύρα μας μέλη κατανυκτικά καί εὐφρόσυνα..

Σύ πού ἄνοιξες τά μάτια τοῦ τυφλοῦ,

ἄνοιξε τά μάτια τῆς διανοίας μας νά κατανοεῖ τήν ὀμορφιά τῆς Δόξης Σου.

Σύ πού ἔδωσες νερό στήν ἔρημο σ' ἕναν λαό ἄπειθη καί φιλόνικο,

δῶσε μας κατάνυξη καί δάκρυα στά μάτια

γιά νά δακρύζουμε κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας

μέ ταπείνωση, ἀγάπη καί καθαρή καρδιά.

Ἄς προσεγγίσει ἡ δέησή μας τήν ἀγάπη Σου νά μᾶς χαρίσει τόν ἅγιο σπόρο

τῆς ἀληθείας Σου γιά νά Σοῦ προσφέρουμε

δεμάτια πλήρη κατανύξεως καί δοξολογίας.

Εἰσάκουσον Κύριε τῆς προσευχῆς τῶν δούλων σου,

διά πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων Σου,

ὁ ἐπί πάντων Εὐλογητός, εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.

Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος

Περί Θεοῦ – Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ

Ὁ Θεός εἶναι φωτιά πού ἀνάβει καί θερμαίνει τήν καρδιά, τόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο. Ἄν αἰσθανόμαστε στήν καρδιά μας ψυχρότητα, πού προέρχεται ἀπό τό διάβολο (γιατί ὁ διάβολος εἶναι ψυχρός), ἄς ἐπικαλεστοῦμε τόν Κύριο καί Ἐκεῖνος θά ἔρθει καί θα θερμάνει τίς καρδιές μας μέ τέλεια ἀγάπη ὄχι μόνο γιά Ἐκεῖνον, ἀλλά καί γιά τόν πλησίον μας. Καί μέ τήν παρουσία τῆς θέρμης αὐτῆς ἡ ψυχρότητα τοῦ μισόκαλου θά ἀπομακρυνθεῖ.

Οἱ πατέρες, ὅταν τούς ρωτοῦσαν, ἀπαντοῦσαν: «Ἀναζήτησε τόν Κύριο, ἀλλά μήν εἶσαι περίεργος νά μάθεις ποῦ εἶναι ἡ κατοικία Του».

Ὅπου ὑπάρχει Θεός, δέν ὑπάρχει πειρασμός. Ὁτιδήποτε προέρχεται ἀπό τό Θεό φέρνει εἰρήνη καί ψυχική ὠφέλεια, πού ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο σέ ταπείνωση καί αὐτοκατάκριση.

Ὁ Θεός μᾶς δείχνει τήν ἀγάπη Του γιά τό ἀνθρώπινο γένος ὄχι μόνο ὅταν κάνουμε τό καλό, ἀλλά ἀκόμα κι ὅταν Τόν προσβάλλουμε ἤ Τόν δυσαρεστοῦμε. Μέ πόση ὑπομονή ἀνέχεται τίς ἁμαρτίες μας! Κι ὅταν τιμωρεῖ, μέ πόση ἀγάπη τιμωρεῖ!

Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Ὑπάρχει ἀλληλεπίδραση ψυχῆς καί σώματος.  

Ἡ προσευχή ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος ἐξουδετερώνει τόν σωματικό κόπο.

 Ὁ σωματικός κόπος γιά τόν Χριστό (ἀγρυπνία, μετά-νοιες, νηστεία κ.λ.π.) φέρνει τήν χάρη στήν ψυχή, διότι ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο. Πρέπει κανείς -δίδασκε μιλώντας ἀπό τήν ἀσκητική ἐμπειρία του ὁ Γέροντας- νά προλαβαίνει καί νά ἐξουδετερώνει τήν «γκρίνια» τοῦ κουρασμένου σώματος, ἀνεβάζοντας τήν ἔνταση τῆς προσευχῆς.

Ἔλεγε:

«Αὐτός πού ἀγρυπνεῖ τή νύκτα στήν προσευχή τήν ἄλλη μέρα μπορεῖ νά ἐργασθεῖ πιό καλά, διότι τόν χαριτώνει ὁ Θεός κι ἀνανεώνεται ψυχικά.

Ἀντίθετα, ὅποιος δέν ἔχει διάθεση νά κάνει θυσίες γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὁ ἴδιος ἀποκλείει τόν ἑαυτό του ἀπ’ τήν χάρι. Ὁ σωματικός κόπος κάνει τό σῶμα νά παραπονιέται καί νά γκρινιάζει καί ν’ ἀντιδρᾶ, δέν μπορεῖ ὅμως νά κάνει ράθυμη τήν ψυχή στήν προσευχή. 

Ἁπλᾶ βάζεις τό ραδιόφωνο πιό δυνατά, ἀκούεις τή μουσική, τήν ἀπολαμβάνεις καί δέν ἀκούεις πιά τίς γκρίνιες.

Ἐννοῶ ὅτι δυναμώνοντας ἡ προσευχή ἐξουδετερώνει τόν κόπο.

Πρίν γκρινιάξεις γιά τόν σωματικό κόπο, ἄρχισε τήν εὐχή, γιατί, ὅταν γκρινιάξεις, φεύγει ἡ χάρις καί μένεις μέ τήν δύναμή σου. Ἄν πεῖς τρεῖς φορές τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», προχωράεις μέ χαρά. Σέ βλέπει ὁ Θεός κι ἁπλώνει τό χέρι καί σέ πιάνει. Ἀπό κεῖ καί πέρα θ’ ἀρχίσει ἡ ἀληθινή κοινωνία μ’ Ἐκεῖνον.

«Νά προσεύχεσαι κάθε φορά πού κάθεσαι στό τραπέζι.

Όταν δέχεσαι το ψωμί, να αποδίδεις την ευχαριστία σ’ Αυτόν που το έδωσε. Όταν με οίνο στηρίζεις την ασθένεια του σώματος, να θυμάσαι Αυτόν που σου παρέχει το δώρο για να ευφραίνεται η καρδιά και να καταπραΰνονται οι ασθένειες.

Πέρασε η ανάγκη των φαγητών; Η μνήμη όμως του Ευεργέτη να μην παρέλθει. Κάθε φορά που φοράς τον χιτώνα να ευχαριστείς Αυτόν που σου τον έδωσε. Όταν ντύνεσαι το ρούχο, να αυξήσεις την αγάπη στον Θεό, ο οποίος μας χάρισε κατάλληλα σκεπάσματα και για τον χειμώνα και για το καλοκαίρι, τα οποία και τη ζωή μας προφυλάσσουν και την ασχήμια καλύπτουν.