Εγώ ήμουν στο νοσοκομείο και με
ρωτούσαν οι γιατροί:
-Πάτερ, εσύ τι πιστεύεις; Μπορούμε να
σε κάνουμε καλά; Ναι ή όχι;
-Εγώ ήρθα εδώ με πίστη στον Θεό
-Και εμείς εδώ τι κάνουμε;
-Εσείς είσαστε πριόνια, τσεκούρια και
τανάλιες στα χέρια του Θεού. Μπορεί να κάνει κάτι το πριόνι ή το τσεκούρι χωρίς
κάποιος να το κρατάει;
-Όχι!
Έτσι και εσείς δεν μπορείτε να κάνετε
τίποτα χωρίς τον Θεό. Εαν ο Θεός θέλει να θεραπεύσει κάποιον διά του γιατρού, τον
θεραπεύει. Ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί.
-Ναι, πάτερ, έτσι είναι!
Το βράδυ έρχονταν στο δωμάτιό
μου 10-20 γιατροί για να τους μιλήσω. Έρχονταν και οι βοηθοί και οι νοσοκόμες, αφού
εγώ όλο μιλούσα, δεν ησύχαζα!
Στην εξώθυρα του νοσοκομείου έρχονταν δεκάδες
αυτοκίνητα:
«Εδώ βρίσκεται ο π. Κλεόπας;
Ο φύλακας τους έδειχνε το ωράριο:
«Το επισκεπτήριο είναι από τις 14.00
μέχρι τις 16.00,Τρίτη,Πέμπτη,Σάββατο και Κυριακή» Αυτοί επέμεναν.
Τότε ο φύλακας τους έλεγε: «Ψάχνετε τον
ιερέα που μιλάει; Να εκεί που είναι το ανοιχτό παράθυρο» Όχι μόνο τους
σταματούσε αλλά και τους έδειχνε το δωμάτιό μου.
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο ο φύλακας
μου είπε: «Γέροντα, λίγο ακόμη να μένατε στο νοσοκομείο, θα τέλειωνα το σπίτι
με όλα αυτά που έλαβα από τους επισκέπτες σας».
Στο προαύλιο του
νοσοκομείου δημιουργούνταν κάθε μέρα ουρές από αυτοκίνητα...