Τό Πρόσφορο τοῦ Γέροντα Ἰάκωβου, ἡ γιαγιά καί τά ἐγγονάκια της

Εκείνη την εποχή, τα πρώτα χρόνια της ιερωσύνης του, ο π. Ιάκωβος πολλές φορές λειτουργούσε, γιορτές και Κυριακές, στα γύρω μικρά χωριά.

Οι προσκυνητές της Μονής τότε (1950-1970) ήσαν σχεδόν ανύπαρκτοι ή ελάχιστοι. Κι εγώ ο ίδιος, καίτοι είχα υπηρετήσει στο Πρωτοδικείο Χαλκίδος ως Πρόεδρος Πρωτοδικών την 2ετία 1971-1973 και είχα επισκεφθεί προσκυνηματικά πολλά Μοναστήρια της περιοχής (Αγίου Νικολάου Γαλατάκη, Αγίου Γεωργίου Ιλίων, Αγίου Νικολάου Αμαρύνθου κ.λπ.) δεν είχα επισκεφθεί τον Όσιο Δαβίδ ούτε μία φορά.Μια γιορτή λοιπόν ο Γέροντας λειτούργησε στην εκκλησία ενός μικρού χωριού στο νότιο μέρος της Μονής. Τότε αυτοκίνητο η Μονή δεν διέθετε, γι΄ αυτό οι Πατέρες εξυπηρετούντο με ένα μουλάρι της Μονής. Είχε μεταβεί λοιπόν ο π. Ιάκωβος στην εκκλησία ενός χωριού με το μουλάρι, με το οποίον,αφού ετελείωσε την Θεία λειτουργία, την κατάλυση και όλα τα σχετικά, επέστρεφε.

Στο δρόμο ανηφορίζοντας, υπήρχε αριστερά ένα αγροτικό σπιτάκι, στο οποίο έμενε μια φτωχή αγροτική οικογένεια, αποτελούμενη από τους δύο γονείς, 3 μικρά παιδιά, ηλικίας 2-5 ετών, και μία ηλικιωμένη γιαγιά.

Καρδιακὴ Προσευχὴ καὶ ἀντοχή στὶς δοκιμασίες

Καρδιακὴ Προσευχὴ καὶ ἀντοχή στὶς δοκιμασίες

Ὁ κόσμος τοῦ σκότους (ὁ διάβολος καὶ οἱ δαίμονες) προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο νὰ σ’ ἐμποδίσει καὶ νὰ σὲ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῆς καρδιᾶς· γιατὶ ἡ καρδιακὴ προσευχὴ (τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με») κατ’ ἐξοχὴν πληγώνει τοὺς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς, εἶναι στὴν περιφέρεια τῆς καρδιᾶς.

Ἡ καρδιά, ὡς ὄργανο (τὸ σαρκικὸ ὄργανο), θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὅτι εἶναι τὸ κέντρο τῆς ὕπαρξής μας (τῆς ψυχοσωματικῆς μας ὕπαρξης) καὶ εἶναι τὸ τελευταῖο ὄργανο ποὺ σταματᾶ νὰ λειτουργεῖ. Εἶναι τὸ πρῶτο ποὺ ἀρχίζει νὰ λειτουργεῖ στὸ ἔμβρυο καὶ μόλις κοιμᾶται, δηλαδὴ μόλις πεθαίνει (σωματικῶς) ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ τὸ ὄργανο εἶναι ποὺ σταματᾶ νὰ λειτουργεῖ τελευταῖο.

Ὅσο ἡ καρδιὰ λειτουργεῖ, σημαίνει ὅτι ἡ ψυχὴ εἶναι ἀκόμα μέσα στὸ σῶμα. Ἀπλῶς ἔχει συσταλεῖ καὶ βρίσκεται μόνο στὴν καρδιά. Μπορεῖ ὁ ἐγκέφαλος νὰ εἶναι νεκρός καὶ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα νὰ ἔχει παγώσει ἣ νὰ χάνει θερμοκρασία καὶ νὰ ἔχει μείνει μόνο τὸ χτύπημα τῆς καρδιᾶς... ἔχει μαζευτεῖ ἡ ψυχὴ στὴν καρδιά.

Ἡ ψῆφος τῶν ἀγγέλων (διαβᾶστε το)

Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ... ΑΓΓΕΛΩΝ (διαβᾶστε το)

Ἀκούσαμε τό συγκεκριμένο κείμενο ἀπό τόν Λυκοῦργο Μαρκούδη στό ῥαδιόφωνο τῆς πειραϊκῆς ἐκκλησίας καί μᾶς συνετάραξε... τό μοιραζόμαστε μαζί σας

Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά

Εὐρέθην στό Ἃγιον Ὄρος μέ ἀποστολή νά μεταφέρω τίς ἀνησυχίες πολλῶν πατέρων, ἱερέων, διακόνων, μοναχῶν καί λαϊκῶν θεολόγων σέ ὃ,τι ἀφορᾶ τόν θανάσιμο κίνδυνο γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἐξαιτίας τῆς ‹‹Κάρτας τοῦ Πολίτη›› καί τήν ὑποχρεωτική χρήση αὐτῆς στή ζωή τῶν πολιτῶν πού μέ ἀπειλές οἱ κρατοῦντες προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν δικτατορικά στό λαό μας. Ἀφοῦ ἄκουσα τήν ἀπάντησή τους μέ προσοχή, ἀντήλλαξα σκέψεις ὠφέλιμες μέ πολλούς ἁγιορεῖτες πατέρες, ἡγουμένους καί μή. Κατενόησα δέ, ὃτι πολλοί ἐξ αὐτῶν ἀνησυχοῦσαν σφόδρα καί ἀνησυχοῦν ἓως τῆς σήμερον. Ἀπόδειξις ἡ γνωστή ἐγκύκλιος πού ἐξέδωσε ἡ διπλή σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρός τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα.[1]

Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες....

ἐνῶ ἡ ζέστη ἦταν ἀνυπόφορη (ἀρχές Αὐγούστου 2010) ἀποφάσισα νά ἐπιστρέψω στή βάση μου, ἒχοντας ἀποκομίσει ἃγια ἐν πολλοῖς συμπεράσματα, τά ὁποῖα ἀνεκοίνωσα σέ ἄλλους πατέρες.

Περιμένοντας νά ἔλθει ἡ ὣρα πού τό λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς θά μᾶς μετέφερε ἀπό τίς Καρυές στή Δάφνη, μέ πλησίασε ἓνας σεβάσμιος γέροντας, ἂγνωστος σέ μένα, στάθηκε καί μέ ρώτησε: «Πάτερ, εἶστε πνευματικός;».

Ἡ νοερά προσευχή καί οἱ ἐν τῶ κόσμω πιστοί.

 

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Πάντα γεννάται το ερώτημα: Δύνανται αυτοί που ζούν στον κόσμο να ασχολούνται με την νοερά προσευχή; Προς τους ερωτώντας αποκρινόμεθα καταφατικά. Ναι. Για να γίνη καταληπτή η προτροπή μας προς τους ενδιαφερομένους, αλλά και η υπόδειξη στους μη γνωρίζοντας, εξηγούμεν συντόμως περί τούτου του θέματος, ώστε να μην προβληματίζωνται εκ της διαφορετικής ίσως ερμηνείας και προσδιορισμού της «νοεράς προσευχής».

Γενικά, η προσευχή είναι η μόνη υποχρεωτική και απαραίτητη εργασία και αρετή για όλη την λογική φύση, αισθητή και νοούμενη, ανθρωπινή και αγγελική και γι’ αυτό προσταζόμεθα στην αδιάλειπτό της εργασία.

Η προσευχή δεν χωρίζεται δογματικώς σε τύπους και τρόπους, αλλά, κατά τους Πατέρας μας, κάθε τύπος και τρόπος προσευχής είναι ωφέλιμος, αρκεί να μην είναι τίποτε διαβολική πλάνη και επήρεια. Ο σκοπός τής παναρέτου αυτής εργασίας είναι να στρέφη και να κρατά τον νου του ανθρώπου στον Θεό. Γι’ αυτόν λοιπόν τον σκοπό οι Πατέρες μας επενόησαν εuκολότερους τρόπους και απλούστευσαν την προσευχή, ώστε ο νους ευκολότερα και σταθερότερα να στρέφεται και παραμένη στον Θεό.

"Ὁ γέροντας Κλεόπας διδάσκει καί νουθετεῖ μέσα σ' ἕνα...νοσοκομεῖο

Εγώ ήμουν στο νοσοκομείο και με ρωτούσαν οι γιατροί:

-Πάτερ, εσύ τι πιστεύεις; Μπορούμε να σε κάνουμε καλά; Ναι ή όχι;

-Εγώ ήρθα εδώ με πίστη στον Θεό

-Και εμείς εδώ τι κάνουμε;

-Εσείς είσαστε πριόνια, τσεκούρια και τανάλιες στα χέρια του Θεού. Μπορεί να κάνει κάτι το πριόνι ή το τσεκούρι χωρίς κάποιος να το κρατάει;

-Όχι!

Έτσι και εσείς δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα χωρίς τον Θεό. Εαν ο Θεός θέλει να θεραπεύσει κάποιον διά του γιατρού, τον θεραπεύει. Ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί.

-Ναι, πάτερ, έτσι είναι!

  Το βράδυ έρχονταν στο δωμάτιό μου 10-20 γιατροί για να τους μιλήσω. Έρχονταν και οι βοηθοί και οι νοσοκόμες, αφού εγώ όλο μιλούσα, δεν ησύχαζα!

Στην εξώθυρα του νοσοκομείου έρχονταν δεκάδες αυτοκίνητα:

«Εδώ βρίσκεται ο π. Κλεόπας;

Ο φύλακας τους έδειχνε το ωράριο:

«Το επισκεπτήριο είναι από τις 14.00 μέχρι τις 16.00,Τρίτη,Πέμπτη,Σάββατο και Κυριακή» Αυτοί επέμεναν.

Τότε ο φύλακας τους έλεγε: «Ψάχνετε τον ιερέα που μιλάει; Να εκεί που είναι το ανοιχτό παράθυρο» Όχι μόνο τους σταματούσε αλλά και τους έδειχνε το δωμάτιό μου.

Όταν βγήκα από το νοσοκομείο ο φύλακας μου είπε: «Γέροντα, λίγο ακόμη να μένατε στο νοσοκομείο, θα τέλειωνα το σπίτι με όλα αυτά που έλαβα από τους επισκέπτες σας».

Στο προαύλιο του νοσοκομείου δημιουργούνταν κάθε μέρα ουρές από αυτοκίνητα...

Μοναχική ζωή.Ι.Μ.Μ.Λαύρας. Ἅγιο «αὐτομίσος»

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ»
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΒΙΓΛΑ, Ι.Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ) 1915-2004

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ

Ι. Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ

 

Ἅγιο «αὐτομίσος»

Ὁ Γέροντας βαθμιαῖα ἔχασε τήν ἀκοή καί τήν ὅρασή του στήν Λαύρα. Ὅταν τοῦ ἔλεγαν νά φροντίσει γιά τά μάτια του ἔλεγε:

-«Δέν θέλω νά βλέπω ἐδῶ ἀλλά ἐκεῖ, στόν οὐρανό».

Ζοῦσε μέ τό ὅραμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶχε νεκρωθεῖ γιά τόν κόσμο καί εἶχε «μισήσει ἑαυτόν», σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «Ὅποιος δέν μισήσει τόν πατέρα του καί τήν μητέρα, καί τήν γυναίκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφούς καί τίς ἀδελφές, ἀκόμη δέ καί τήν ψυχή του, δέν μπορεῖ νά εἶναι μαθητής μου»⁶¹.

Μερικοί τόν κατέκριναν λέγοντας ὅτι πλανήθηκε. Γι’αὐτό, ἔλεγαν, δέν θέλησε νά βγεῖ ἔξω, ὥστε νά πάει στούς γιατρούς καί νά θεραπευθεῖ.

-«Θά μποροῦσε» συμπλήρωναν «νά συγκατέβαινε λίγο. Νά ἄφηνε κάπως τήν ἄσκησή του, γιά νά μήν τυφλωθεῖ καί νά μήν ταλαιπωροῦνται οἱ διακονηταί ἐξαιτίας τοῦ δικοῦ του πείσματος».

Ἐκεῖνος ὅμως ἀποκάλυψε σέ κάποιον ἀπό τούς πατέρες τά ἑξῆς:

Μοναχική ζωή.Ι.Μ.Μ.Λαύρας.Ἀληθινή ἐλευθερία.

 

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ»
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΒΙΓΛΑ, Ι.Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ) 1915-2004

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ

Ι. Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ

 

Ἀληθινή ἐλευθερία.

Σέ μία ἐπίσκεψή μου στό κελλί του, μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς χαριτωμένο καί συγκινητικό περιστατικό:

Μία ἡμέρα, ὅταν ἦταν νεώτερος, εἶχε πάει στό Κοιμητήριο τῆς Λαύρας⁵⁴ καί εἶχε ξαπλώσει μακαρίως, ἀτημέλητος ὡς συνήθως, ἀνάμεσα στά μνήματα. Μάλιστα ἀντί γιά ζωστικό φοροῦσε ἕνα παντελόνι.

Κατά συγκυρία, τον εἶδε ἕνας Γερμανός προσκυνητής καί τόν λυπήθηκε. Ἔβγαλε νά τοῦ δώσει ἕνα 500άρικο (500 δραχμές), τό ὁποῖο γιά ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν σοβαρό ποσό.

Μοναχική ζωή.Ι.Μ.Μ.Λαύρας.«-Πεθαίνει σήμερα κανείς ἀπό νηστεία; -Μπααα!!!»

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ» ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΒΙΓΛΑ, Ι.Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ) 1915-2004 ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ Ι. Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ «-Πεθαίνει σήμερα κανείς ἀπό νηστεία; -Μπααα!!!» Μοῦ ἔλεγε: - «Ἅμα δέν φᾶς μέχρι τήν ἐννάτη, τόν ἔθαψες τό διάβολο». Ἐπίσης μέ συμβούλευε: -«Στό Κελλί νά τό κάνετε μονοφαγία», δηλ. ἐννοοῦσε νά καθιερώσουμε νά τρῶμε μία φορά τήν ἡμέρα. Ἄλλοτε, πού τοῦ ἔλεγα νά νηστέψω, μοῦ ἔλεγε: -«Ἐσύ δέν μπορεῖς νά νηστέψεις». Ἤξερε ἀλλά καί «ἔβλεπε» μέ τό χάρισμα πού εἶχε, ὅτι εἴχαμε πάρα πολλές δουλειές-διακονήματα μέ πολύ σωματικό κόπο. -«Γιά νά νηστέψεις πρέπει νά ΚΑΘΕΣΑΙ!!!» μοῦ τόνισε. Ἄλλοτε μοῦ μιλοῦσε γιά τό ἀκατάστατο φαγητό. Βγαίνει κανείς στόν κῆπο τήν ἐποχή, πού ἔχει πολλά φροῦτα καί λαχανικά καί τρώει πολύ. -«Δόστου κεράσια, δόστου τό ἕνα, τό ἄλλο...».Ἦταν σάν νά μέ «ἔβλεπε» μπροστά του... Ἄλλοτε μοῦ εἶπε μέ πολλή ἔμφαση χτυπώντας μάλιστα τήν κοιλιά του: -«Ἡ σωτηρία μας ἐξαρτᾶται ἀπό τοῦτο ἐδῶωω!!» (καί χτυποῦσε δυνατά τήν κοιλιά του)... «Πεθαίνει σήμερα κανείς ἀπό τή νηστεία!!!;;;...ΜΠΑααααα!!!...». Ὅταν τοῦ εἶπα γιά τό Γέροντά μας, ὅτι εἶχε κάνει κάποτε 40 ἡμέρες νηστεία-ἀσιτία θαύμασε: -«Ἔκανε αὐτό τό πρᾶγμα ὁ παπα-Μάξιμος; Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο!!!» εἶπε. Στή Μ. Λαύρα, παρόλα τά προβλήματα ὑγείας, συνέχισε νά ἀγωνίζεται, χωρίς νά παρεκκλίνει ἀπό τό ἀσκητικό του πρόγραμμα. Κάποια φορά, σέ μία ἐπίσκεψή μου, μέσα στήν Μ. Σαρακοστή (πρέπει νά ἦταν στά 1991) μοῦ ἔδειξε τό «μεσημεριανό» του, πού φύλαγε μέσα σ’ ἕνα κρεμαστό «φανάρι» μέ σίτα52: ἕνα πιάτο μέ μερικά πλατειά λαχανόφυλλα ὠμά. -«Αὐτό εἶναι τό φαΐ μου γιά σήμερα» εἶπε. Στή συνέχεια μέ ρώτησε: - «Τί ὥρα εἶναι»; Τοῦ εἶπα. -«Βλέπεις», μοῦ λέει. «Μέ ἀπασχολεῖ. Δέν ἔχω ἐλευθερωθεῖ. Ἔχω γαστριμαργία. Ἔχω τό νοῦ μου πότε θά ἔλθει ἡ ὥρα γιά νά φάω (περίμενε νά ἔλθει ἐννέα μέ τό βυζαντινό)». Εἶχε αὐτομεμψία. Πάλευε νά ἐλευθερωθεῖ τελείως ἀπό τήν ἐπιθυμία γιά γήινη τροφή. Κάποια φορά σέ μιά ἀπό τίς ἐπισκέψεις μου στό παμπάλαιο κελλί του στή Λαύρα μοῦ λέει: -«Θέλω νά ξαναγυρίσω στό παλιό μου πρόγραμμα». Δηλ. ἤθελε νά ξαναρχίσει τά τριήμερα, ἐνῶ ἤδη ἦταν στή Λαύρα καί σέ προχωρημένη ἡλικία!!!. -«Ἐσύ τί λές;» Ζητοῦσε συμβουλή ἀπό ἕναν ἀρχάριο μοναχό, αὐτός πού εἶχε λειώσει στήν ἄσκηση, στήν προσευχή καί στήν μελέτη τῶν Πατέρων!!! Ἐγώ δέν εἶχα καταλάβει καλά. Παρ’ ὅλα αὐτά τοῦ εἶπα: -«Ὄχι». -«Γιά νά τό λές κάπου τό ξέρεις, κάπου τό διάβασες, εἶσαι γνωστικός ἐσύ» μοῦ λέει. Τοῦ ἄρεσε, πού συζητούσαμε μέ βάση τά Πατερικά βιβλία. Τόν Εὐεργετινό τή Φιλοκαλία καί τόν «Κλίμακα» (ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε) τά «ἔπαιζε στά δάχτυλα». -«Γιά τό πῶς πρέπει νά ζεῖς (ἐννοοῦσε σάν Μοναχός)» μοῦ ἔλεγε, «θά τά βρεῖς ὅλα στή Φιλοκαλία, στό λόγο τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναῒτου. Πῶς πρέπει νά τρῶς, πῶς νά κοιμᾶσαι κλπ»53. 52 Κυβικό ντουλάπι μέ τοιχώματα μεταλλικά διάτρητα ὥστε νά ἀερίζεται τό περιεχόμενό του (συνήθως κάτι φαγώσιμο» καί συγχρόνως νά προστατεύεται ἀπό τά ποντίκια, τά ἔντομα κ.λ.π. 53 Ὑπάρχει στόν Ε΄ Τόμο τῆς Φιλοκαλίας, ἔκδοση Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1976, σελ.90. Ὁ λόγος ἐπιγράφεται: Τοῦ Ὁσίου Πατρός Ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, Περί τοῦ πῶς πρέπει νά λέγῃ ὁ καθένας τήν προσευχήν. Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου, «Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους» Γέροντας Εὐθύμιος Ἁγιορείτης (Ἱ.μ. Κωσταμονίτου, Βίγλα, Ἱ.μ. Μεγίστης Λαύρας) 1915-2004. Σχῆμα 14Χ20.5, Σελίδες: 96, Τιμή: 4€ Τηλέφωνο παραγγελιῶν γιά τό βιβλίο: 6947612075 ἤ στό e-mail: hristospanagia@yahoo.gr undefined

Ἰωσήφ Ἡσυχαστής: Ὅταν σοί ἔλθει θυμός κλεῖσε τό στόμα σου

Ιωσήφ μοναχός ο ησυχαστής (1897-1959)

(Φωτογραφία: Μακάριος Νεοσκητιώτης)

http://athosprosopography.blogspot.com/2012/03/blog-post_16.html

«Ο θυμός καθ' εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την οδόν του Θεού. Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.

Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.

Ἰωσήφ Ἡσυχαστής: Ὅταν σοί ἔλθει θυμός κλεῖσε τό στόμα σου

Ιωσήφ μοναχός ο ησυχαστής (1897-1959)

(Φωτογραφία: Μακάριος Νεοσκητιώτης)

http://athosprosopography.blogspot.com/2012/03/blog-post_16.html

«Ο θυμός καθ' εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την οδόν του Θεού. Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.

Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.

Ρήματα ζωῆς ἀπό τό Γέροντα Παϊσιο ..

Είπε ο Γέροντας Παΐσιος:

Όποιος μιλά ή γράφει για τους Αγίους Πατέρες και δεν έχει καθαρισθή από τα πάθη, μοιάζει με τενεκέ που μέσα έχει μέλι, αλλά μυρίζει πετρέλαιο.

Οι Χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολλή ευλάβεια στο αντίδωρο, απ’ ό,τι πολλοί μοναχοί σήμερα στην θεία Κοινωνία.

Σήμερα (1976) δυστυχώς για πολλούς (Αγιορείτες) όλη η πνευματικότητα είναι πόσους πατέρες έχει το Μοναστήρι και κάθε πόσο κοινωνούν…

Όταν γλυκαθή κανείς στην ευχή, δεν θέλει να βγη από το κελλί του. Τότε η ευχή δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει. Όταν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε από το Καλύβι μας, αλλά από αγάπη βγαίνουμε και θυσιάζουμε την ησυχία μας χάριν κάποιου αδελφού, τότε ο Θεός βλέπει την αγάπη μας και αναπληρώνει.

Για τους δρόμους στο Άγιον Όρος ο άγιος Νείλος είχε προφητέψει ότι θάρθη καιρός που το Άγιον Όρος θα ζωσθή όλο με μια κορδέλλα πανί (δρόμοι), και ότι το Άγιον Όρος θα μείνει από τον Άγιο Παύλο και πέρα. (Δηλαδή μέχρι την Βίγλα, διότι μόνο αυτό το κομμάτι έμεινε χωρίς δρόμους).

Νηστεία, άγνότητα, ἀρετή.

Μάζεψε την γλώσσα, μάζεψε την σκέψη, μάζεψε τους τρόπους σου.

«Συμβουλεύθηκε ο Αββάς Λογγίνος τον Αββά Λούκιο κάποτε για τρεις λογισμούς λέγοντας: "Θέλω να ξενιτευτώ από την αμαρτία".
Του λέει ο γέροντας: "Αν δεν κυριαρχήσεις στη γλώσσα σου, δεν είσαι ξένος, όπου κι αν πας. Κι εδώ λοιπόν κυριάρχησε στη γλώσσα σου και είσαι ξένος από την αμαρτία".
Τον ρωτά πάλι ο Λογγίνος: "θέλω να νηστέψω".
Του λέει ο Λούκιος: "Αν κυριαρχήσεις στους πονηρούς λογισμούς, τότε θα νηστέψεις πραγματικά".
Του λέει για τρίτη φορά ο Λογγίνος: "Θέλω να αποφύγω τους ανθρώπους".
Και ο γέροντας του απαντά: "Αν πρώτα δεν πραγματοποιήσεις την αρετή ζώντας ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε μόνος σου ζώντας θα την πραγματοποιήσεις"».

Πηγή: από το Γεροντικό 

http://elekklesia.blogspot.com/2012/03/blog-post_4035.html