Περὶ κατακρίσεως καὶ φόβου Θεοῦ

Ἀββᾶς Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρητής

Θυμήσου τὸν Θεὸ ὅτι εἶναι παρὼν καὶ σὲ προσέχει, καὶ ὅ,τι ἔχεις στὴν καρδιά σου, εἶναι φανερὸ μπροστά Του. Πὲς λοιπὸν στὴν ψυχήν σου. Ἂν φοβᾶσαι ὅμοιούς σου ἀνθρώπους ἁμαρτωλοὺς νὰ μὴ δοῦν τὶς ἁμαρτίες σου, πόσον μᾶλλον τὸν Θεὸ ποὺ τὰ βλέπει ὅλα; Καὶ ἀπὸ αὐτὸ φανερώνεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχήν σου.

Καὶ ἂν μείνεις μαζί του μένεις ἀκίνητος ὡς πρὸς τὰ πάθη, ὅπως εἶναι γραμμένο «ὅσοι στηρίζονται στὸν Κύριον εἶναι σὰν τὸ Ὄρος Σιών, δὲν θὰ σαλευθεῖ στὸν αἰῶνα ὅποιος κατοικεῖ στὴν Ἱερουσαλήμ.» Καὶ σὲ κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνεις, νὰ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει κάθε σκέψη σου, καὶ δὲν θὰ ἁμαρτήσεις ποτέ. Σ᾿ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Διήγησις περὶ κατακρίσεως. Γέρων Πανάρετος Φιλοθεΐτης

Διήγησις περὶ κατακρίσεως

Γέρων Πανάρετος Φιλοθεΐτης

Ὁ μακαρίτης πνευματικὸς ἀπὸ τὴν σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, παπα-Νικόδημος, μοῦ διηγήθηκε τὴν ἀκόλουθη ἱστορία, παρμένη ἀπὸ πατερικὰ Ἁγιορείτικα χειρόγραφα.

Ἕνας πιστὸς χριστιανός, πήγαινε ἐπὶ δεκαπέντε χρόνια στὸν πνευματικό του καὶ ἐξομολογοῦνταν τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του. Μιὰ μέρα ὅμως, ὅπως συνήθιζε, πῆγε στὸν πνευματικό του νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ ἀνοίγοντας τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του βρῆκε τὸν πνευματικὸ νὰ πορνεύει μὲ μία γυναῖκα.

Κανείς ποτέ δέν πρέπει ν΄ ἀπελπίζεται, ἔστω κι ἄν ἔκανε πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά νά ἐλπίζει ὅτι θά σωθεῖ μέ τή μετάνοια

                                              

Από τον βίο της αγίας Συγκλητικής

«Τις αμελείς και ράθυμες ψυχές –έλεγε η μακαρία Συγκλητική- κι εκείνες πού από νωθρότητα δεν καταφέρνουν να προκόψουν στην αρετή, καθώς και όσες κυριεύονται εύκολα από την απόγνωση, πρέπει να τις ενθαρρύνουμε. Αν μάλιστα παρουσιάσουν ακόμα κι ένα μικρό καλό, να το θαυμάζουμε και να το μεγαλοποιούμε. Απεναντίας, και τα πιο σοβαρά και μεγάλα σφάλματά τους, να τα χαρακτηρίζουμε μπροστά τους σαν πολύ μικρά κι ασήμαντα. Γιατί ο διάβολος, πού θέλει όλα να τα διαστρέφει για να μας κολάσει, προσπαθεί να κρύβει από τους αγωνιστές και τους επιμελείς στην άσκηση τις αμαρτίες τους, κάνοντάς τους να τις ξεχνούν, για να τους ρίξει έτσι στην υπερηφάνεια. Ενώ, αντίθετα, στις αρχάριες και αστερέωτες ψυχές παρουσιάζει εξογκωμένα τα αμαρτήματά τους, για να τις ρίξει σε απελπισία.

Νηστεία, άγνότητα, ἀρετή.

Μάζεψε την γλώσσα, μάζεψε την σκέψη, μάζεψε τους τρόπους σου.

«Συμβουλεύθηκε ο Αββάς Λογγίνος τον Αββά Λούκιο κάποτε για τρεις λογισμούς λέγοντας: "Θέλω να ξενιτευτώ από την αμαρτία".
Του λέει ο γέροντας: "Αν δεν κυριαρχήσεις στη γλώσσα σου, δεν είσαι ξένος, όπου κι αν πας. Κι εδώ λοιπόν κυριάρχησε στη γλώσσα σου και είσαι ξένος από την αμαρτία".
Τον ρωτά πάλι ο Λογγίνος: "θέλω να νηστέψω".
Του λέει ο Λούκιος: "Αν κυριαρχήσεις στους πονηρούς λογισμούς, τότε θα νηστέψεις πραγματικά".
Του λέει για τρίτη φορά ο Λογγίνος: "Θέλω να αποφύγω τους ανθρώπους".
Και ο γέροντας του απαντά: "Αν πρώτα δεν πραγματοποιήσεις την αρετή ζώντας ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε μόνος σου ζώντας θα την πραγματοποιήσεις"».

Πηγή: από το Γεροντικό 

http://elekklesia.blogspot.com/2012/03/blog-post_4035.html

Ἐλεημοσύνη καί ὑποκρισία

Κάποιος μοναχός από τη Θηβαϊδα είχε λάβει από το Θεό το χάρισμα της διακονίας, ώστε στον καθένα που ερχόταν του εξοικονομούσε ό,τι είχε ανάγκη.
Κάποτε λοιπόν που σε μια κωμόπολη έδινε ελεημοσύνες, τον πλησίασε ζητώντας ελεημοσύνη μια γυναίκα ντυμένη παλιόρουχα. Βλέποντας την εκείνος να φορά παλιά, έβαλε το χέρι του στο σακούλι να της δώσει πολλά, όμως το χέρι του μαζεύτηκε και έβγαλε λίγα.

Έπειτα ήρθε μια άλλη καλοντυμένη, και βλέποντας το ντύσιμό της έβαλε το χέρι να της δώσει λίγα, αλλά αυτό απλώθηκε και έβγαλε πολλά.
Ρώτησε τότε και για τις δύο, και έμαθε ότι η καλοντυμένη ήταν από πλούσια οικογένεια που φτώχυνε, και έβαλε τα ρούχα αυτά από υπόληψη, ενώ η άλλη έβαλε παλιά, για να πάρει.

Ευεργετινός, Τόμος Γ΄, σελ. 376

Γεροντικό

 http://paterikos.blogspot.com/2012/02/blog-post_1858.html

Κενοδοξία καί φθόνος

Του αββά Μάρκου

---

Από εκείνους που αδικούν φανερά είναι πιο μοχθηρός αυτός που κάνει το κακό κρυφά. Γι αυτό και τιμωρείται βαρύτερα.

Εκείνον που είναι δολοπλόκος και κάνει το κακό κρυφά, η Γραφή τον παρομοιάζει με φίδι, το οποίο ενεδρεύει στο δρόμο και δαγκώνει το άλογο στη φτέρνα.

Εκείνος που την ίδια στιγμή σε άλλα επαινεί και σε άλλα κατηγορεί τον συνάνθρωπο, κυριαρχείται από την κενοδοξία και τον φθόνο. Με τους επαίνους προσπαθεί να κρύψει τον φθόνο του, ενώ με τις κατηγορίες παρουσιάζει τον εαυτο του καλύτερο από αυτόν.