«Γρηγορῶμεν καί νήφωμεν»

ΠΑΤΗΡ  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

Προσπαθώντας να καταστήση διαυγή τον νου του και κρυστάλλινη την καρδία του, ο ανύσταχτος αυτός εργάτης της νήψεως είχε αποκτήσει πείρα του πνευματικού αγώνος και ήταν σε θέση να καθοδηγεί με σοφία και διάκριση τους νέους κληρικούς, παρέχοντας Χάρι ακόμη και με την απλή παρουσία του.

«Η ζωή του ιερωμένου είναι μία διαρκής νήψις», έλεγε. «Η πνευματική επαγρύπνησης επί του νου και της καρδίας, είναι απαραίτητη προϋπόθεσης για τον αγιασμό του ιερέως. Και η νηπτική ζωή ασφαλίζεται με την συχνή συμμετοχή μας στα μυστήρια, και ιδίως στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Είναι αδιανόητο να μη λούεται ο ιερωμένος στο ευώδες λουτρό των δακρύων της συντριβής. Και είναι επισφαλές να λειτουργή, αν δεν καθαρίζεται συχνά με το μυστήριο της μετανοίας. Ο λειτουργός πρέπει να είναι λαμπρότερος των ηλιακών άκτίνων. Εδώ που τα λέμε, πώς μπορεί ο Πνευματικός να ομιλή περί μετανοίας και εξομολογήσεως, εάν ο ίδιος δεν εξομολογείται;

«Οἱ Ἅγιοι ἔπαιζαν τήν ζωή τους κορώνα-γράμματα». ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ο πατήρ Δαμασκηνός αγωνιζόταν με νεανικό φρόνημα, αν και το πεδίο της μάχης ήταν πλέον διαφορετικό. Επιθυμούσε να εξομοιωθή με τον Χριστό και να εκπλήρωση τον πρώτο νεανικό του πόθο: να πεθάνει για την αγάπη Του. Να, πώς μιλούσε λίγο καιρό πριν την εκδημία του: «Είναι αλήθεια ότι εμείς πλέον ανεβήκαμε εις τον σταυρό και πρέπει να αγαπήσουμε την σταύρωση, την περιφρόνηση. Ο Χριστός εσταυρώθη, περιφρονήθηκε από όλους και εγκατελείφθη από όλους γενικά... Κι εμείς τελικά να περιμένομε ότι θα μας προδώσουν και θα μας εγκαταλείψουν οι πάντες. Αν τον Θεόν Τον εγκατέλειψαν οι πάντες, εμείς τί είμεθα;... Θα μας εγκαταλείψουν, ναι... θα μας περιφρονήσουν οι φίλοι μας, θα μας συκοφαντήσουν...

---

Όταν, όμως, δεχόμεθα ευχαρίστως μία συκοφαντία, μία περιφρόνηση, τότε πέφτει επάνω μας το έλεος του Θεού.

Λοιπόν, να είμαστε έτοιμοι για όλα. Οι Άγιοι ήσαν λεβέντες άνθρωποι- όχι κακομοιριάρηδες. Είχαν λεβεντιά μέσα τους. Λεβεντιά πνευματική. Όχι εγωισμούς και τέτοια πράγματα. Όχι!.. Αυτή η λεβεντιά τους οδήγησε στην θυσία. "Έπαιζαν την ζωή τους κορώνα-γράμματα ανά πασαν στιγμήν. Και ερωτάμε τον εαυτό μας τώρα: Εμείς έχομε τα φρονήματα των Αγίων; Είμαστε τελείως αφιερωμένοι στον Θεό, όπως είναι αφιερωμένος ο υπασπιστής του βασιλέως, που τον ακολουθεί μέχρι θανάτου; Είμαστε και εμείς έτσι αποφασισμένοι να φθάσωμε στην ομολογία μέχρι θανάτου;».

ΒΙΒΛΙΟ. ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. 

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2012/03/blog-post_9498.html