Kάθε καλό νά τό ἀποδίδεις στόν Κύριο, κάθε κακό στόν ἐαυτό σου

Σκέψου ότι ο Θεός σου και Βασιλιάς, αλλά και Υιός του Θεού, κένωσε τον εαυτό Του παίρνοντας μορφή δούλου (Φιλιπ. 2, 7), ότι έγινε φτωχός(Β΄ Κορ. 8, 9) και συγκαταριθμήθηκε μεταξύ των ατίμων (Μαρκ. 15, 28) και σταυρώθηκε.

Αν έτσι έγινε με τον Θεό, εσύ ο άνθρωπος που αποτελείσαι από σάρκα και αίμα, που είσαι χώμα και στάχτη (Γεν. 18, 27) και που —αλοίμονο— δεν έχεις τίποτε το αγαθό, αλλά είσαι τελείως ακάθαρτος, πώς έχεις μεγάλη ιδέα και αλαζονεύεσαι; Εσύ λοιπόν, αν βέβαια είσαι συνετός, ακόμη και για κάτι καλό που έλαβες από τον Θεό, να λές:

 «Αυτό δεν είναι δικό μου, από Άλλον το πήρα· και αν Αυτός το κρίνει σκόπιμο, θα μου το πάρει πίσω». Έτσι κάθε καλό να το αποδίδεις στον Κύριο, κάθε κακό στον εαυτό σου.

 (πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 284-298).

 http://evodiasosmin.blogspot.com/2012/05/k.html

Kάθε καλό νά τό ἀποδίδεις στόν Κύριο, κάθε κακό στόν ἐαυτό σου

Σκέψου ότι ο Θεός σου και Βασιλιάς, αλλά και Υιός του Θεού, κένωσε τον εαυτό Του παίρνοντας μορφή δούλου(Φιλιπ. 2, 7), ότι έγινε φτωχός(Β΄ Κορ. 8, 9) και συγκαταριθμήθηκε μεταξύ των ατίμων(Μαρκ. 15, 28) και σταυρώθηκε. Αν έτσι έγινε με το Θεό, εσύ ο άνθρωπος που αποτελείσαι από σάρκα και αίμα, που είσαι χώμα και στάχτη(Γεν. 18, 27) και που —αλοίμονο— δεν έχεις τιποτε το αγαθό, αλλά είσαι τελείως ακάθαρτος, πώς έχεις μεγάλη ιδέα και αλαζονεύεσαι; Εσύ λοιπόν, αν βέβαια είσαι συνετός, ακόμη και για κάτι καλό που έλαβες από το Θεό, να λές: «Αυτό δεν είναι δικό μου, από Άλλον το πήρα· και αν Αυτός το κρίνει σκόπιμο, θα μου το πάρει πίσω». Έτσι κάθε καλό να το αποδίδεις στον Κύριο, κάθε κακό στον εαυτό σου.

 (πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 284-298).

 http://evodiasosmin.blogspot.com/2012/05/k.html

Ὁ Κανόνας καί ἡ προσευχή στή ζωή τοῦ μοναχοῦ

Ας προχωρήσωμε σε ένα άλλο στοιχείο, που έχει σχέσι με την εγρήγορσι και την χαρά και είναι ο κανόνας. Αυτό είναι το καθημερινό φαγοπότι του ανθρώπου, στην γλώσσα δε των ασκητικών Πατέρων αποκαλείται «λειτουργία». Όταν οι ασκητικοί Πατέρες ομιλούν περί λειτουργίας, δεν εννοούν την θεία λειτουργία. Αυτήν σπανίως την είχαν. Θεία μετάληψι μπορεί να είχαν συχνότερα, αλλά λειτουργίες είχαν αραιά, και μάλιστα οι ασκηταί. Την καθημερινή τους όμως λειτουργία, δηλαδή τον κανόνα τους δεν τον παρέλειπαν ποτέ, διότι ο κανόνας είναι η ώρα της ιδιαίτερης πάλης με τον Θεόν.

Τότε μπορεί κανείς να κερδίζη τον Θεόν ή να τον χάνη. Ο κανόνας είναι ο τρόπος και το ποσόν και το ποιόν της αγρυπνίας του κάθε μοναχού. Προφανώς, δεν εννοούμε τις κοινές αγρυπνίες στον ναό. Εκείνες είναι κάτι άλλο, μία κοινή παράστασις ενώπιον του Θεού. Ο κανόνας είναι η αγρυπνία που κάνομε κάθε ημέρα στο κελλί μας, είναι το μεδούλι της υπάρξεώς μας, το λεπτότερο και το σοβαρώτερο μέρος της μοναστικής ζωής· δείχνει εάν έχωμε Θεόν ή δεν έχωμε, αν έχωμε διάθεσι να τον αποκτήσωμε ή όχι.

«Γρηγορῶμεν καί νήφωμεν»

ΠΑΤΗΡ  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

Προσπαθώντας να καταστήση διαυγή τον νου του και κρυστάλλινη την καρδία του, ο ανύσταχτος αυτός εργάτης της νήψεως είχε αποκτήσει πείρα του πνευματικού αγώνος και ήταν σε θέση να καθοδηγεί με σοφία και διάκριση τους νέους κληρικούς, παρέχοντας Χάρι ακόμη και με την απλή παρουσία του.

«Η ζωή του ιερωμένου είναι μία διαρκής νήψις», έλεγε. «Η πνευματική επαγρύπνησης επί του νου και της καρδίας, είναι απαραίτητη προϋπόθεσης για τον αγιασμό του ιερέως. Και η νηπτική ζωή ασφαλίζεται με την συχνή συμμετοχή μας στα μυστήρια, και ιδίως στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Είναι αδιανόητο να μη λούεται ο ιερωμένος στο ευώδες λουτρό των δακρύων της συντριβής. Και είναι επισφαλές να λειτουργή, αν δεν καθαρίζεται συχνά με το μυστήριο της μετανοίας. Ο λειτουργός πρέπει να είναι λαμπρότερος των ηλιακών άκτίνων. Εδώ που τα λέμε, πώς μπορεί ο Πνευματικός να ομιλή περί μετανοίας και εξομολογήσεως, εάν ο ίδιος δεν εξομολογείται;