Κουβαλώντας τήν ἁμαρτία τοῦ ἄλλου.

Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προστρέχει σε βοήθεια…

9 πατρικές νουθεσίες πρός πιστούς τοῦ γέροντα Ἰωαννίκιου Μπαλάν

Ο γέροντας Ιωαννίκιος με τον π.Κλεόπα στη μονή Συχαστρία

1) Είπε ο γέροντας σ΄ έναν νέο δόκιμο που μόλις είχε λάβει δώρο ένα κομποσκοίνι από έναν άλλον πατέρα. ''Αυτό το κομποσκοίνι θα σου ζητήσει πολύ κόπο¨ 

 2) Οι αρχάριοι στην προσευχή να λένε όσο πιο συχνά το ¨Πάτερ ημών ή τον Ν' ψαλμό ή κάποια άλλη προσευχή χωρίς να επιμένουν στην αρχή τόσο στην ευχή του Ιησού αλλά προσπαθώντας ν΄ αποκτήσουν κατάσταση εγρήγορσης στην παρουσία του Θεού.

3) Καλύτερα να είσαι στον κόσμο με τον πόθο να γίνεις μοναχός, παρά να είσαι στο μονα-στήρι με το μυαλό στα εγκόσμια.

Mία συγκλονιστική μαρτυρία γιά τίς ἐκτρώσεις – Gianna Jessen.

Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά αποσπασμάτων ομιλίας που έκανε η Gianna Jessen στις 8.9.2008 στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Την απόδοση έκανε ο συνεργάτης μας κ. Βασίλειος Πετρουλέας, τον οποίο και ευχαριστούμε. 

Η Gianna γεννήθηκε μόλις 900 γραμμάρια. Μέχρι που την πήρε σπίτι της η Πένυ, βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Αργότερα την υιοθέτησε η κόρη της Πένυ. Από 14 χρονών η Gianna αγωνίζεται να ευαισθητοποιήσει ηγέτες, κυβερνήσεις, οργανώσεις κλπ. Είναι δε σε έντονη αντιπαράθεση για το θέμα των εκτρώσεων με τον πρόεδρο Obama.

Ονομάζομαι Gianna Jessen. Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός την συμβούλευσε να κάνει αυτό που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Στόν Ἑσπερινό τῆς Συγχωρήσεως

 ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ - ΔΙΗΓΗΜΑ

῾Ο ᾿Αντώνης ὁ Μητσάκος ἦταν σκληρός ἄνθρωπος. Αὐτό τό ἄκουσα πολλές φορές ἀπό πολλούς. Κακός ὅμως δέν ἦταν. Κι αὐτό τό ἄκουσα. Κανέναν ποτέ δέν ἀδίκησε καί ἦταν καί φιλάνθρωπος.

῞Ενα σωρό ἄνθρωποι, κατά πώς λέγανε, εὐεργετήθηκαν ἀπό τόν ᾿Αντώνη καί τοῦ χρωστοῦσαν μεγάλη χάρη.Κι ὅμως, ὁ ᾿Αντώνης ὁ Μητσάκος ἦταν σκληρός, πολύ σκληρός σ᾿ ὅποιον τοῦ ἔφταιγε. «Δέν μπαίνω στά χωράφια κανενός», ἔλεγε στρίβοντας τό μουστάκι του, «καί δέ θέλω νά μπαίνει κανείς στά δικά μου». Κι ὅταν ἔλεγε «χωράφια» ἐννοοῦσε καθετί πού τόν ἀφοροῦσε.

Μέ τόν πατέρα μου παλιότερα ἦταν πολύ καλοί φίλοι, μά κάποτε ψυχράθηκαν. Δηλαδή ὁ κυρ-Αντώνης ψυχράθηκε, ἐπειδή ὁ πατέρας μου τόλμησε σάν φίλος νά τόν συμβουλεύσει νά ἀφήσει τόν Μιχάλη, τόν γιό του, νά σπουδάσει δάσκαλος, πού ἦταν τό ὄνειρό του καί ὄχι πολιτικός μηχανικός, πού τόν ἤθελε ὁ πατέρας του. Τέλος πάντων, αὐτός ὁ καλός -κατά τά ἄλλα- ἄνθρωπος βρέθηκε νά εἶναι κακιωμένος μέ τό μισό χωριό.

῎Οχι πού δέν τόν στενοχωροῦσε αὐτό, ὄχι πού δέν ἤθελε νά τά ἔχει μέ ὅλους καλά, μά νά, τό θεωροῦσε θέμα ἀξιοπρέπειας νά κρατᾶ πόζα καί τουπέ σ᾿ ὅποιον θεληματικά ἤ ἀθέλητα τοῦ ἔφταιξε. Στό χωριό μου ἐκεῖνα τά χρόνια δικό μας παπά δέν εἴχαμε. Μᾶς ἔστελναν ὅμως τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες γιορτές ἱερέα καί μᾶς λειτουργοῦσε. Καί εἶναι ἀλήθεια πώς ὁ κόσμος τοῦ χωριοῦ μου τήν ἀγαποῦσε τήν ἐκκλησία καί κάθε φορά πού τελείωνε ἡ Λειτουργία, ἐκεῖ στήν αὐλή, οἱ μεγάλοι ἔκαναν πάντα τήν ἴδια συζήτηση. «Νά ᾿χαμε ἕναν δικό μας παπά! Νά ᾿χαμε ἕναν μόνιμο ἱερέα στό χωριό μας!»

Καί ἐπειδή τίς ὄμορφες καί εὐσεβεῖς ἐπιθυμίες τίς ἀκούει ὁ Θεός, μᾶς ἔδωσε νά ἔχουμε τόν δικό μας παπά. Τόν θυμᾶμαι τήν πρώτη μέρα πού ἔφτασε μέ τή γυναίκα του καί τά τρία του παιδιά. Τόσο νέο ἱερέα μέ τόσο μαύρη γενειάδα πρώτη φορά ἔβλεπα. ῞Οταν πρωτολειτούργησε στήν ἐκκλησιά μας, ἦταν -τό θυμᾶμαι πολύ καλά- ἀρχή τοῦ Τριωδίου. Κάτι μᾶς εἶπε στό κήρυγμα γιά τόν Τελώνη καί τόν Φαρισαῖο μά, γιά νά εἶμαι εἰλικρινής, δέν θυμᾶμαι οὔτε λέξη. ᾿Εκεῖνο γιά τό ὁποῖο μπορῶ νά μιλήσω μέ σιγουριά εἶναι ὅτι κάθε φορά ἔβγαζε λόγο, πράγμα πρωτόγνωρο γιά τό χωριό μου, καί ὅτι μετά στήν αὐλή ὅλοι μιλοῦσαν μέ θαυμασμό καί εὐχαρίστηση γιά τόν νέο παπά.

Ο π. Πέτρος σέ λιγότερο ἀπό ἔνα μήνα μᾶς εἶχε ἀγαπήσει καί εἶχε ἀγαπηθεῖ ἀπό μᾶς. Τήν τελευταία Κυριακή πρίν ἀπό τήν Καθαρά Δευτέρα, μόλις τελείωσε τό κήρυγμά του, μᾶς παρακάλεσε νά ξαναμαζευτοῦμε τό ἀπόγευμα στίς 5.00 ἡ ὥρα, γιά νά κάνουμε ὅλοι μαζί τόν ῾Εσπερινό τῆς Συγχωρήσεως. Οἱ χωριανοί μου κοιτάχτηκαν μέ ἀπορία. Πρώτη φορά ἄκουγαν γιά τήν ὕπαρξη ἑνός τέτοιου ῾Εσπερινοῦ.

-Θέλω νά σᾶς παρακαλέσω, ἀδελφοί μου, ἱκέτευσε μέ τή θερμή νεανική φωνή του ὁ π. Πέτρος, νά ᾿ρθεῖτε ὅλοι, ἀπό τόν πιό μικρό μέχρι τόν πιό μεγάλο. Δέ θά ἤθελα νά λείπει κανείς.

Θές ἡ περιέργεια γιά τήν καινούργια ἀκολουθία πού δέν ξέραμε, θές ἡ ἐπιθυμία νά μή λυπήσουμε μέ τήν ἀπουσία μας τόν νέο μας παπά, μᾶς ἔφεραν ὅλους ἀνεξαιρέτως στόν ῾Εσπερινό. Πολλά πράγματα ἀπό τόν ῾Εσπερινό δέν καταλάβαινα, οὔτε καί τίς εὐχές πού διάβαζε μέ τόση κατάνυξη ὁ ἱερέας καταλάβαινα, ἀφοῦ ἤμουν ἀκόμη παιδί. ῎Ενιωσα ὅμως μέσα σέ κείνη τή γεμάτη θεϊκό θάμπος ἀτμόσφαιρα πώς κάτι ξέχωρο, κάτι συγκλονιστικό ζοῦσαν οἱ μεγάλοι.

Μίλησε καί πάλι ὁ π. Πέτρος, κι ἐγώ κρεμάστηκα ἀπό τά χείλη του. Μᾶς διηγήθηκε, θυμᾶμαι, τήν ἱστορία τοῦ ἁγίου Διονυσίου, πού συγχώρεσε τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του, καί εἶδα γιά πρώτη φορά δάκρυα ἱερέα νά βρέχουν τά γένια του.

-Δέν σᾶς γνωρίζω ἀκόμη καλά, ἀδελφοί μου, κατέληξε ὁ ἱερέας, μά κι ἄν μιά μέρα ἦταν ἡ ζωή μας σέ τούτη τή γῆ σέ κάποιον θά φταίγαμε, κάποιον θά λυπούσαμε. Γι᾿ αὐτό ἀπόψε, σᾶς παρακαλῶ, νά συγχωρεθοῦμε ὅλοι, νά μποῦμε καθαροί, πεντακάθαροι, στήν ἁγία Σαρακοστή. Γύρισα αὐθόρμητα καί κοίταξα τόν κυρ-᾿Αντώνη. Τά δάκρυά του εἶχαν φτάσει ὥς τά μουστάκια του.

-Λοιπόν, ἐξακολούθησε ὁ παπάς, θά περάσετε ὅλοι πρῶτα ἀπό μένα κι ὕστερα ἀπ᾿ ὅλους τούς συγχωριανούς σας γιά νά συγχωρεθοῦμε.

-Πρῶτος ἐγώ, πάτερ μου, πρῶτος ἐγώ, γιατί ἐγώ ἔχω νά συγχωρεθῶ μέ τούς περισσότερους. Γυρίσαμε ὅλοι ξαφνιασμένοι καί κοιτάξαμε τόν πιό σκληρό ἄνθρωπο τοῦ χωριοῦ, τόν ᾿Αντώνη τόν Μητσάκο, πού ἤδη προχωροῦσε κι ἔφτανε μπροστά στήν ῾Ωραία Πύλη ὅπου στεκόταν ὁ ἱερέας. ῎Εκανε μιά ἐδαφιαία μετάνοια μπροστά στόν παπά καί τοῦ φίλησε τό χέρι. ῞Υστερα γύρισε καί μᾶς κοίταξε ὅλους μέ μάτια δακρυσμένα.

- Χωριανοί, συγχωρέστε με γιά ὅλα ὅσα σᾶς ἔφταιξα, μά πιό πολύ γιατί δέν ἤθελα νά συγχωρῶ.

῞Ενας ψίθυρος χαρούμενος ἀκούστηκε καί τότε ἄνοιξαν οἱ ἀγκαλιές. Εἶδα τόν κυρ-᾿Αντώνη στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα μου κι ὕστερα στήν ἀγκαλιά τοῦ ἀδελφοῦ του. Πέρασε ἀπό ἀγκαλιά σέ ἀγκαλιά, ἔσφιξε χέρια, φίλησε παιδιά καί στό τέλος πῆγε καί στάθηκε μπροστά στή γυναίκα του

-Πολύ σέ παίδεψα, γυναίκα, τῆς εἶπε, συγχώρα με κι ἄς μέ συγχωρέσει κι ὁ Θεός.

᾿Από κείνη τή χρονιά κι ἀπό κεῖνον τόν ῾Εσπερινό τῆς Συγχωρήσεως, μικροί μεγάλοι ξέραμε πιά πώς στό χωριό μας κάθε ἔχθρα, σοβαρή ἤ ἀσήμαντη, θά ἔσβηνε τό πολύ σ᾿ ἕνα χρόνο.

῾Η ἀλήθεια βέβαια εἶναι πώς ὁ π. Πέτρος, ἄγρυπνος πάντα πάνω στό ποίμνιό του, δέν ἄφηνε τίς καταστάσεις νά χρονίσουν. Μά ἦταν κι ὁ ᾿Αντώνης ὁ Μητσάκος πού πλάι στόν παπά ἔτρεχε νά φιλοτιμήσει, νά παροτρύνει, νά συμβουλεύσει. Κι ἄν κάπου ἔβρισκε ἀντίσταση, δέν τά ἔχανε οὔτε τά παρατοῦσε.

«Σκληρότερη πέτρα ἀπ᾿ τήν καρδιά μου», ἔλεγε, «δέν ὑπῆρχε· κι ὅμως ὁ Χριστός τήν ἔσπασε καί τήν ἔκανε πηλό.» Κι ἄκουγα πολλούς νά λένε ἀπό τότε πώς «ὁ ᾿Αντώνης ὁ Μητσάκος μέ φίλιωσε μέ τόν τάδε», κι ὅλο τό χωριό τόν σεβόταν καί τόν ἀγαποῦσε. Μά πιό πολύ, θαρρῶ, πώς τόν ἀγαποῦσε ὁ παπάς.

Ε.Β.http://zpigikamchoir.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/03/blog-post_06.html#ixzz1y5J3NCvO

Μήν ἀγωνιᾶς γιά τό μέλλον. Ὁ Κύριος μεριμνᾶ!

 

«Μακάριοι οἱ Πεινῶντες και διψῶντες την δικαιοσύνην,

ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται» (Ματθ. Ε΄. 6)

Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

(ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν)

3. Ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ

Τό ὅτι ἔχουμε πίστη δέν σημαίνει μόνο ὅτι πιστεύουμε στό Θεό σάν δημιουργό μας. Σημαίνει ἐπίσης ὅτι ἀναγνωρίζουμε τήν ἀκατάπαυστη πρόνοια καί μέριμνά Του γιά τό καλό μας, ἀκόμα καί στίς ἀσήμαντες πτυχές τῆς ζωῆς μας. Αὐτό, βέβαια, εἶναι λίγο-πολύ ἀδύνατο νά τό ἀντιληφθεῖ ὁ νοῦς μας, ἔτσι ὅπως εἶναι βυθισμένος μέσα στό σκοτάδι τῶν παθῶν...

Ἐκεῖνο πού πρέπει νά ἐπιζητοῦμε, ὅταν βρισκόμαστε μέσα στή θύελλα τῶν θλίψεων, δέν εἶναι ἡ συναισθηματική νάρκωση, οὔτε κάποια μέθοδος πού θά μᾶς κάνει ἀναίσθητους, ἀλλά ἡ τέχνη ν᾿ ἀποδεχόμαστε καί νά ὑπομένουμε μ᾿ εὐγνωμοσύνη κάθε λύπη.

Ἡ ψῆφος τῶν ἀγγέλων (διαβᾶστε το)

Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ... ΑΓΓΕΛΩΝ (διαβᾶστε το)

Ἀκούσαμε τό συγκεκριμένο κείμενο ἀπό τόν Λυκοῦργο Μαρκούδη στό ῥαδιόφωνο τῆς πειραϊκῆς ἐκκλησίας καί μᾶς συνετάραξε... τό μοιραζόμαστε μαζί σας

Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά

Εὐρέθην στό Ἃγιον Ὄρος μέ ἀποστολή νά μεταφέρω τίς ἀνησυχίες πολλῶν πατέρων, ἱερέων, διακόνων, μοναχῶν καί λαϊκῶν θεολόγων σέ ὃ,τι ἀφορᾶ τόν θανάσιμο κίνδυνο γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἐξαιτίας τῆς ‹‹Κάρτας τοῦ Πολίτη›› καί τήν ὑποχρεωτική χρήση αὐτῆς στή ζωή τῶν πολιτῶν πού μέ ἀπειλές οἱ κρατοῦντες προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν δικτατορικά στό λαό μας. Ἀφοῦ ἄκουσα τήν ἀπάντησή τους μέ προσοχή, ἀντήλλαξα σκέψεις ὠφέλιμες μέ πολλούς ἁγιορεῖτες πατέρες, ἡγουμένους καί μή. Κατενόησα δέ, ὃτι πολλοί ἐξ αὐτῶν ἀνησυχοῦσαν σφόδρα καί ἀνησυχοῦν ἓως τῆς σήμερον. Ἀπόδειξις ἡ γνωστή ἐγκύκλιος πού ἐξέδωσε ἡ διπλή σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρός τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα.[1]

Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες....

ἐνῶ ἡ ζέστη ἦταν ἀνυπόφορη (ἀρχές Αὐγούστου 2010) ἀποφάσισα νά ἐπιστρέψω στή βάση μου, ἒχοντας ἀποκομίσει ἃγια ἐν πολλοῖς συμπεράσματα, τά ὁποῖα ἀνεκοίνωσα σέ ἄλλους πατέρες.

Περιμένοντας νά ἔλθει ἡ ὣρα πού τό λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς θά μᾶς μετέφερε ἀπό τίς Καρυές στή Δάφνη, μέ πλησίασε ἓνας σεβάσμιος γέροντας, ἂγνωστος σέ μένα, στάθηκε καί μέ ρώτησε: «Πάτερ, εἶστε πνευματικός;».

Τό ξεχασμένο ἀντίδωρο

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή, όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνέβη στις αρχές Δεκέμβρη 2007.

Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό.

Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές.

Οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ἀνάγκη σοβαρῆς κατηχήσεως

Του π. †Αμβροσίου Λάζαρη 

 (Απόσπασμα από συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό

 της Εκκλησίας της Ελλάδος, Μ. Τεσσαρακοστή του 1992)

 Είναι γνωστόν, αδελφοί μου χριστιανοί, ότι η χριστιανική πίστις, μετά την Πεντηκοστήν διεδόθη σε όλα τα μέρη, σε όλα τα έθνη του κόσμου, του τότε χριστιανικού κόσμου, του τότε γνωστού κόσμου, ελληνικού. Έλληνες ήταν, λέει, παντού και εδέχθησαν οι άνθρωποι. Με τα κηρύγματα των Αποστόλων, με τα μεγάλα θαύματα τα οποία έγιναν τότε στους ανθρώπους, επεκράτησε ο χριστιανισμός σε ολόκληρο τον κόσμο και τώρα, από 2000 χρόνια, μέσα σ’ αυτήν την ιστορία του χριστιανισμού διεδραματίσθησαν πολλά, τα οποία σε πολλούς είναι γνωστά, σε πολλούς είναι άγνωστα. Θα περιοριστούμε στη σημερινή μας εποχή.

Η σημερινή αυτή εποχή θα έλεγα ότι παραλληλίζεται μ’ εκείνη την εποχή των ειδωλολατρικών βασιλέων Εβραίων, και όλων εν συνεχεία των εποχών εκείνων, οι οποίες αντιστάθησαν εις το θέλημα του Θεού. Είθε ο Κύριος να με βγάλει ψεύτη γι’ αυτά που θέλω να σας πω, αλλά εμείς οι Έλληνες, που έχομε 2000 αγίους ανθρώπους μέσα στην Ελλάδα, αγνοούμε τελειωτικά τι θα πει άγιος, τι θα πει εκκλησία χριστιανική, τι θα πει χριστιανός, τι θα πει Χριστός. Τον αγνοούμε εντελώς τον Χριστό. Περνάμε έξω από την εκκλησία, βλέπομε το κτίριο και λέμε:

Ἀγρυπνία καί μετάνοια στή ζωή τοῦ μοναχοῦ

Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Μερικοί νομίζουν ότι πρέπει να έχουν πολλή μελέτη στην αγρυπνία τους, άλλοι πολλή προσευχή, άλλοι ότι πρέπει να τους χαρίση ο Θεός οράματα, ακροάματα, θεοπτίες, για να αποδείξη ότι υπάρχει ή ότι τους αγαπά. Όλα αυτά αναμφιβόλως είναι υπερβολές, τις οποίες εκμεταλλεύεται ο αντίδικος για να μας καταπιή.

 Πώς λοιπόν ιστάμεθα ενώπιον του Θεού; Κατ’ αρχάς, ιστάμεθα σαν απλά παιδιά του. Η αγρυπνία μας είναι η ώρα της αγάπης μας με τον Θεόν. Όπως οι άνθρωποι έχουν τις ώρες που θέλουν να αγαπούν και να αγαπιούνται, έτσι και εμείς έχομε τις ώρες που ζούμε μαζί με τον Χριστόν μας, τις ώρες που τον περιμένομε και μας περιμένει, που προσπαθούμε να δείξωμε την αγάπη μας κατά τον τρόπο που καταλαβαίνει εκείνος. Εμένα, αν μου φέρης ένα γλυκό, μου κερδίζεις την καρδιά. Του άλλου την κερδίζεις με το να του πας ένα βιβλίο· αν του πας γλυκό, θα αποτύχης. Το ίδιο και ο Θεός· θέλει να του πας τα δικά του δώρα, τα δικά του δωρήματα, αυτά που τα καταλαβαίνει. Επί πλέον, εφ’ όσον η ψυχή μας είναι αδύνατη και τρικυμίζεται, και εφ’ όσον υπάρχει «αντίδικος ωρυόμενος», η ψυχή μας θέλει ενίσχυσι, θέλει τον τρόπο της για να μπορή να ξεπερνά τον εαυτό της και να νικά και να χαίρεται τον Θεόν. Γι’ αυτό θα αναφερθούμε σε μερικά πολύ απλά θέματα.

Ἡ ὑποκριτική θρησκευτικότητα καί ἡ διάκρισή της

Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΗΣ

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

θ’. «Οἱ τόν ἐνάρετον καί εὐλαβῆ καί ἐπίδοξον βίον ἀσκεῖν βουλόμενοι, οὐκ ἐκ τοῦ πεπλασμένου ἤθους ἤ τῆς ψευδοῦς πολιτείας ὀφείλουσι κρίνεσθαι· ἀλλ’ ὥσπερ οἱ τεχνῖται τῶν ζωγράφων καί τῶν ἀνδριαντοπλάστων, ἐξ’ αὐτῶν τῶν ἔργων τήν ἐνάρετον καί θεοφιλῆ πολιτείαν ἐπιδείκνυνται καί ὥσπερ παγίδας, οὕτω πάσας τάς πονηράς ἡδονάς ἀποστρέφονται»¹.

«Ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν τὴν ἐνάρετη καὶ εὐλαβῆ καὶ τιμημένη ζωή», διδάσκει ὁ καθηγητής τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος, «δὲν πρέπει νὰ κρίνονται (νά τούς διακρίνουμε) ἀπὸ τήν ἐπίπλαστη συμπεριφορά ἤ τόν ψεύτικο τρόπο ζωῆς. Ἀλλὰ, ὅπως οἱ ζωγράφοι καὶ οἱ ἀγαλματοποιοί διακρίνονται ἀπό τούς ἁπλούς τεχνίτες (ἐξ αἰτίας τῆς ποιότητας τῶν ἔργων τους), ἔτσι καί αὐτοί μέ τά ἔργα τους ἐπιδεικνύουν τήν ἐνάρετη καί θεοφιλή πολιτεία τους καί ὡς παγίδες ἀποστρέφονται ὅλες τίς πονηρές ἡδονές».

Ποῖα εἶναι τά ἀσφαλῆ κριτήρια γιά τό ἄν κάποιος εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἤ ὄχι;

Πῶς διακρίνονται οἱ ἄνθρωποι;

Πῶς φανερώνεται ἡ ἀληθινή ταυτότητά τους;

Ἐξομολόγησις-Θεία Κοινωνία.Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἐγκλειστος

«EΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ - ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

«Μοῦ ἀποκαλύπτετε μιά ὄχι τόσο εὐχάριστη κατάστασι τοῦ ἑαυτοῦ σας, χωρίς ὅμως νά καθορίζετε ἀκριβῶς τί σᾶς συμβαίνει. Ἡ μεταβολή ἐσωτερικῶν καταστάσεων καί διαθέσεων εἶναι συνηθισμένο φαινόμενο σέ ὅλους, ὅπως ἀκριβῶς καί στήν φύσι ἄλλοτε ἔχουμε μιά ὁλόλαμπρη μέρα, ἄλλοτε μιά συννεφιασμένη καί ἄλλοτε καταιγίδες καί κεραυνούς.

Ἀλλά νά: Ἐξομολογηθήκατε, κοινωνήσατε καί ἡ ψυχική εἰρήνη βασίλεψε καί πάλι μέσα σας. Ἀντιλαμβάνεσθε ἀπ᾿ αὐτό, ποῦ πρέπει νά καταφεύγετε γιά νά λάμπη στόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς σας ὁλόφωτος ὁ ἥλιος.

Γέροντος Ἰωσήφ (8)-Ἄσκηση, ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ: οἱ ἑπτά σωματικές πράξεις τῆς μετάνοιας

Οι επτά σωματικές πράξεις της μετάνοιας
 

Στην πρακτική των Πατέρων που αναλύουμε αναφέρονται και επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας.

Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετουν την ησυχία. Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σ’ όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες αλλά και άπ’ αυτόν τον «ὡς λέοντα περιπατούντα καὶ ζητούντα νὰ μᾶς καταπίη» (Α’ Πέτρ. ε’ 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής απο τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται, αν θέλει, να στρέψει την σκέψη και ασχολία του προς τον Θεό, άπ’ όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον.

Δεύτερη πράξη θεωρείται η νηστεία. Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής -η γαστριμαργία- ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριός μας όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: «Ὅποιος συνηθίζει νὰ δίνει λόγο γιὰ τὴν ζωή του κατὰ τὴν ἐξομολόγηση ἐδῶ στὸν κόσμο δὲν θὰ τοῦ εἶναι φοβερὸ νὰ δώσει λόγο γιὰ τὴν ζωή του ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου τοῦ Χριστοῦ.» (Ἅγ. Ἰω. Κρονστάνδης)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης,

«Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»,

μετάφρ. Χαρ. Ἀσσιώτη
ἐκδ. «Τῆνος», ἔκδ. γ´, Ἀθῆναι
σελ. 47-53

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

[Α´]

«Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν,  ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν  ἐν ἡμῖν. Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας».
(Α´ Ἰω. α´ 8-9)

.        Εἶπες στὸν Κύριο μὲ συντετριμμένη καρδία τὶς ἁμαρτίες σου κι ἐξαφανίστηκαν· στέναξες καὶ λυπήθηκες γι’ αὐτὲς καὶ διαλύθηκαν σὰν καπνός. «Λέγε σὺ τὰς ἀνομίας σου πρῶτος, ἵνα δικαιωθῇς» (Ἡσ. μγ´ 26). Ὅπως ἔρχονται, ἔτσι φεύγουν. Ὀνειροπολήματα καὶ χίμαιρες. Ἀναγνώρισες ὅτι δὲν εἶναι παρὰ μόνο ὀνειροπολήματα, παραλογισμὸς κι ἀνοησία καὶ σκέφτηκες πὼς στὸ μέλλον θὰ ζεῖς μὲ ἐπιμέλεια κι εὐσυνειδησία -καὶ ἰδοὺ ὁ Θεὸς σὲ καθάρισε μέσῳ τοῦ διακονοῦντος λειτουργοῦ Του καὶ μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια.

Ἡ μετάνοια

.        Ἡ μετάνοια πρέπει νὰ εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ὁλότελα ἐλεύθερη καὶ νὰ μὴ εἶναι κατὰ κανένα τρόπο ἀποτέλεσμα ἐξαναγκασμοῦ ἀπὸ τὸ στοιχεῖο τοῦ χρόνου ἤ ἀπὸ τὸν ἐξομολόγο πνευματικό. Ἀλλοιῶς δὲν θὰ πρόκειται γιὰ μετάνοια. Ἔχεῖ λεχθεῖ: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ´ 17). Ἤγγικε, πλησίασε· δηλαδὴ ἦρθε ἡ ἴδια ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σὲ σᾶς καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη καμιά νὰ τὴν ἀναζητεῖτε γιὰ πολὺ καιρό· σᾶς ἀναζητεῖ ἐκείνη· ἀναζητεῖ τὴν ἐλεύθερή σας διάθεση· δηλαδή, σεῖς οἱ ἴδιοι μετανοεῖστε μὲ καρδία συντετριμμένη.

«Οἱ δρόμοι τῆς μετάνοιας»

«Οἱ δρόμοι τῆς μετάνοιας»

Ἀπό τό βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ»

Ὀμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Εἶσαι ἁμαρτωλός; Μήν ἀπελπίζεσαι! Μπές στήν ἐκκλησία μέ μετάνοια. Ἁμάρτησες; Πές στόν Θεό! “Ἁμάρτησα”. Τόσο δύσκολο εἶναι νά ὁμολογήσεις τήν ἁμαρτία σου; Μά, ἄν δέν κατηγορήσεις ἐσύ τόν ἑαυτό σου, θά ἔχεις κατήγορό σου τόν διάβολο. Πρόλαβε, λοιπόν, καί ἅρπαξέ του τό ἀξίωμα· γιατί, πράγματι, ἀξίωμά του εἶναι τό νά κατηγορεῖ. Πρόλαβέ τον καί σβῆσε τό ἁμάρτημα· γιατί ἔχεις κατήγορο πού δέν μπορεῖ νά σωπάσει.

Ἁμάρτησες; Δέν σοῦ ζητῶ τίποτ ἄλλο, παρά τοῦτο μόνο: “Μπές στήν ἐκκλησία καί πές μετανοημένος στόν Θεό τό “Ἁμάρτησα”. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Λέγε πρῶτος ἐσύ τίς ἁμαρτίες σου, γιά νά δικαιωθεῖς» (Ἠσ. 43, 26). Πές τήν ἁμαρτία, γιά νά τήν ἐξαλείψεις. Δέν χρειάζονται γι’ αὐτό οὔτε κόπος, οὔτε πολλά λόγια, οὔτε ἔξοδα, οὔτε ἄλλο τίποτα παρόμοιο. Ἕνας λόγος μόνο: «Ἁμάρτησα».

Καί ἀπό ποῦ ξέρω, θά μέ ρωτήσεις, πώς, ἄν πῶ τήν ἁμαρτία μου, τή σβήνω;

Εἰρήνη

«EIΡΗΝΗ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Ἡ ταραχή τῆς ψυχῆς καί τά πάθη, ἐπηρεάζουν τήν κυκλοφορία τοῦ αἵματος καί ὑποσκάπτουν τήν ὑγεία. Ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια βοηθοῦν στήν διατήρησι τῆς ὑγείας. Ὁ γερμανός Γκούφελανδ σ’ ἕνα σύγγραμμά του γιά τήν μακροζωῒα, τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς νηστείας. Οἱ ὀπαδοί του πρέπει νά τόν ὑπακούουν. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ἄλλους διδασκάλους, περισσότερο ἀξιόλογους. Ἡ προσευχή ἀνεβάζει τήν ψυχή πρός τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ ταπείνωσις καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας δημιουργοῦν στήν ψυχή καί στό σῶμα κατάστασι γαλήνης καί ἠρεμίας...

Ἐπιθυμεῖτε βέβαια νά μή σᾶς λείπουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή. Καλύτερα νά ἐπιθυμῆτε νά βασιλεύῃ πάντοτε μέσα σας μιά βαθεία ταπείνωσις. Ἀπ’ αὐτή θά πηγάσουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή.